ایامی چند از روزهای مادر و پدر گذشت . هر دو استوانه های تربیت و خانواده هستند و معلم سومین ان .

معلم را میشود برای خانواده پدر دوم نامید و برای جامعه مربی .

معلم گویا شمع فروزان است که خود کوتاه میشود برای بلندای دیگران .
و سالی یک بار به او می اندیشیم و شاید شاخه گلی تقدیمش کنیم ، اما او سالهاست به ما می اندیشد و فکر میکند .

در جستجوی ماست که خود رابیابیم و راه  نشانمان دهد .

معلم ، روز زایشش برای دیگران است و دوست دارد ما را به تصور بلندش برساند .

معلم ، علم دانایی را بر دوش و بیرق دانش را در دست و پرچم هدایت را تقدیم میکند ، باشد که .. ما ..  ما . شویم و انسان .

معلمی شغل انبیاست و برای معلم همین بس که پای در پای پیامبران الهی گذارد و تربیت بیاموزد .

یاد ان روزها بخیر ، که مو کچل می کردیم و کت بلند و دراز می پوشیدیم و شلوار گشاد ، وبا کفشهای ( میرزا نوروزی )  به کلاس می رفتیم و به زعم خود مد روز می شدیم .

و معلم ان روز را حتی می فهمید و می گفت ( عجب خوش تیپی پسر ) .

معلم نازنین ..

ایام به کام باد و این روزها شایان تو است .

به قلم عبدالحسین سرخه

روز معلم سال 95