استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: انتشار خبر برای آگاهی و استفاده ی از آن در جهت پیشرفت و تعالی جامعه امری لازم و ضروری است.این مهم زمانی معنا دار می گردد که تاثیری مستقیم در ایجاد تحولات انسانی و تکامل بشری داشته باشد.در این میان خبرنگاری دارای تخصص می گردد و هر کسی را یاری تولید خبر نیست.خبرنگار دارای فهمی شگرف از قضایا و مسئولیتی بزرگ در کمک به ترقی سازی است.

خبر تنبیه دانش آموز شوشی در یک آموزشگاه و زدن اتهام به معلم مبنی بر فلان و فلان،ماهیت کار خبری را با تردید روبرو می سازد.این امری بدیهی است که همه بدانند که قانون آموزش و پرورش جمهوری اسلامی تنبیه را منع نکرده بلکه نوع بدنی را خلاف می داند.بنابراین چنین واقعیتی مورد تایید هیچ انسان دلسوزی نیست اما سئوال اساسی این است که آیا با انتشار چنین اخباری می توان مشکل را حل کرد؟

خبرنگارانی که رسالتی عظیم دارند و البته باید دوره دیده و دارای شغل خبرنگاری بوده و البته مورد تایید مراجع ذیصلاح باشند نیک می دانند که هر خبری نمی تواند اثر مثبتی داشته باشد.در همین قضیه که قشر معلم مورد توجه قرار گرفته بسیاری از فرهنگیان ابراز نارضایتی نموده و اظهارات آن ها مبین نوعی بی احترامی است.آیا اصلاح امور مد نظر است یا تنها پخش یک خبر برای جذب مخاطبین؟

ما به عنوان افرادی که خبر را تنها برای پیشبرد کارها موثر می دانیم و اصلاح را به هر شکلی که بتواند تعالی مردم شوش را مهیا سازد مورد تایید قرار می دهیم معتقدیم که خبرنگارن محترمی که چنین اخباری را منتشر می کنند به نوعی مانع از تغییر سازی می گردند.هر خبری نمی تواند جنبه ی مثبت داشته باشد و حتی ممکن است ابعاد منفی نیز تولید کند.

عکس العمل های فرهنگیان و اینکه دیواری کوتاه تر از ما نیافته اند ضمن عدم تایید رفتار همکار خود علت های پنهان چنین تنبیهاتی را خواستارند.معلم نیز یک انسان است با تمام احساسات، روحیات، انگیزه ها، عواطف ،روان متغییر، فشارهای کاری،اذهان ناآرم و ابعاد مختلفی از ماهیت انسانی که بدون شک در گذر زمان و با انواعی از رفتارهای درونی جامعه دچار مشکلات می شوند.چرا تنها یک رفتار مورد مشاهده قرار می گیرد؟آیا این خود عکس العملی نبود؟آیا انتشار چنین خبری باعث بدتر شدن اوضاع نمی شود؟آیا نوعی عدم امنیت شغلی برای معلمان ایجاد نمی کند؟آیا بی تفاوتی در برابر انواع اعمال خلاف دانش آموزان خاطی که ممکن است در بعضی از مدارس وجود داشته باشند ایجاد نمی کند؟ ایکاش قبل از انتشار با متخصصین روان شناسی، رفتار شناسی، مشاوران تربیتی گفتگو می شد تا حل مشکل  بهتر از این انجام می گرفت.عذر خواهی تربیتی  در حضور مسئولین، دلداری از فرد که خود فرزندی از فرهنگیان محسوب می شود، روانکاوی قضیه،گفتگو با متخصصین امور اجتماعی که در شوش به وفور فعال هستند و از همه مهم تر با شخص مدیر آموزش و پرورش شوش که فردی قوی و آگاه به مسائل است و در طول مدتی که در مسئولیت قرار دارد کارهای بزرگ و برنامه های متنوعی را تدارک دیده است،می توانست موثرترین راه برای رفع مشکل باشد.دلسردی تعدادی از معلمین و ارجاع پرونده ی تخلفی به سازمان آموزش و پرورش تنها اثری است که مشاهده شده است.آیا خبرنگاران به دنبال این ایده بودند؟