استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: آدمی در دنیای امروز دارای دو نوع ماندگاری است.این را به وفور و در جوامع مختلف می توان یافت.افرادی که می خواهند زنده بمانند و کسانی که می خواهند زندگی کننند.میان این دو تفاوت از زمین تا آسمان است.کسانی که بدون آزردگی خاطر و صرفا برای وجود داشتن تلاش می کنند و مسائل و مشکلات را تنها در همین حد می بینند و کسانی که می خواهند نوعی زندگی داشته باشند که دارای معنا و مفهوم خاصی است.ما نوع اول از نگرش را فاجعه ای بزرگ برای موجودیت انسان می دانیم و معتقدیم که تلاش ها باید برای از بین بردن چنین نگاهی مضاعف گردد.

زندگی انسانی دارای معنا و مفهومی خاص و از جنس انسانیت است.معنا و مفهومی که با وجود آن آدمیت دارای موجودیت می گردد و جوهره ی اصلی انسان نماد می یابد.بنابراین می توان گفت که زندگی انسانی به تمام تلاش ها اتلاق نمی شود بلکه خاصیتی است که در آن منعکس کننده ی ماهیت آدمی می گردد.به طور مثال در جامعه ای که فریب و نیرنگ با روند زندگی توام می گردد هرگز انسانی نامیده نمی شود زیرا آدمی از نظر توانمندی های درونی به دنبال فریب نیست بلکه راهی درست و روشن برای ترقی و ترفیع درونی می یابد.

بدون شک زندگی یک روند است.جریانی است که در دنیای امروز با تولد آغاز می گردد و با مرگ پایان می پذیرد.این واقعیت مشترک میان انسان و حیوان است.اگر حوادث مداخله نکنند عمری طبیعی شامل آدمی می گردد و هر فرد با توجه به قوای درونی خود طولی را می گذراند.این مهم می تواند تکی باشد و فردی آن را برگزیند و خارج از جامعه و در درون کوه و جنگل به ادامه ی زندگی بپردازد و یا همان طور که نیازمند است با جمع ادامه ی حیات دهد.

زندگی انسانی تنها در درون جمع معنا می یابد زیرا مراودات و رفتارهای آدمی تاثیر گذار ترین معیار برای ارزشیابی هاست.جامعه ای که در آن مردم خواستاری از جنس کمک و همیاری، همدلی و همزبانی، نزدیکی و همدردی دارند به معنای واقعی آن انسانی است.در این نوع از زندگی رقابت برای نشان دادن رشد بیشتر است و افرادی که بیشترین ترقی را در قوای خود ایجاد کرده اند موفق تر از دیگران خواهند بود.

رقابت برای فرد گرایی در زندگی انسانی معنایی ندارد.کسانی که از شادی دیگران خوشحال می شوند دارای زندگی انسانی هستند.در کنار چنین تصوری کسانی که با غم دیگران شادی را به خانه ی خود می آورند انسان های حیوان صفت می باشند.ما زندگی انسانی را در رفتارهای آدمی متجلی می یابیم.برتری جویی و خودخواهی دز زندگی انسانی جایگاهی پست و رذیل دارد.زندگی انسانی معرف نوع بشر و صفت درونی آن است.

از این نظر زندگی انسانی را روند می یابیم که در آن تلاش ها و کوشش ها حرف اول را می زنند.تلاش هایی که با ماهیت آدمی در ارتباط مستقیم هستند و البته شامل هر نوع عمل یا عکس العمل نمی گردند.رفتارهایی که خشونت طلب هستند با ماهیت آرامش خواهی آدمی در تضاد خاص می باشند.برتری جویی های مدهبی یا قومی، نژادی یا طایفه ای با درونگرایی انسانی در تضاد مستقیم هستند.باید زندگی انسانی را تنها با نگرش انسانی مورد ارزشیابی قرار داد.

بر این اساس جامعه ی بشری به سمت دو راه متضاد در حرکت است.راهی که در آن غفلت ها حرف اول را می زنند و آدمی برای زنده ماندن تلاش می کند و به اصطلاح امروزی ها بکش یا کشته نشوید است و دوم راهی که سعادت و رشد آدمی را در درون خود می یابد.زندگی انسانی نیازی مبرم برای فرار از زنده ماندن است.ما نمی خواهیم به هر قیمتی زنده بمانیم.نوع انسان با توجه به درون خود حتی حاضر است تا زنده ماندن را از دست دهد تا زندگی کردن را به دست آورد.بسیاری از بزرگان زنده ماندن خود را تقدیم کردند تا نسل های بعدی دارای زندگی انسانی باشند.

شاید برای بسیاری از مردم این واقعیت قابل قبول باشد که توانسته اند تا با کشفیات و اختراعات آدمی را از مشکلات خاص بری سازند.انواعی از وسایل و امکانات را به وجود آورند که سهل سازی را مهیا می سازد اما غفلت از ماهیت این نوع از وسایل نیز می تواند خطر افرین باشد.به طور مثال چگونه می توان ساخت اسلحه را برای دفاع در برابر خطرات طبیعی به سمت کشتار مردم توجیه نمود؟همنوعانی که بدین شکل کشته می شوند در درون جوامعی زندگی می کنند که زندگی انسانی در آن مدفون شده است.

زندگی انسانی روندی است که در آن ماهیت اساسی آدمی غالب بر سایر ویژگی هاست و شکل گیری رفتارها را ایجاد می کند.تشکیلاتی که تنها ماهیت و جوهره ی بنیانی آدمیت ان را بنا می نهد و اجازه ی خروج آدمی از صفات اصلی را نمی دهد.انسانیت آدمی تنها در سایه ی زندگی انسانی معنا و مفهوم می یابد.نوعی از زندگی که متاسفانه مغلوب انواعی از صفات غیر انسانی شده و جامعه ی به اصطلاح متمدن امروزی را شکل می دهد.جامعه ای غیر انسانی که برای کشتن یک حیوان متاثر می گردد اما جمعیت عظیمی از انسان ها را در یک لحظه از بین می برد.حیوانات مجروح را با انواع وسایل درمان می کنند و انبوهی از وسایل را برای نابودی بشر به کار می گیرند.زندگی انسانی خلائی بزرگ در جهان امروز است.