استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: جامعه ی انسانی برای پیشبرد کارهای خود به انسان و نوع آن نیازمند است.این احتیاج امری درونی است و باعث حرکت و تلاش برای رفع می شود.تک زیستی بدین شکل معنایی ندارد و هیچ انسانی ادعای عدم نیاز را در خود نمی یابد.بر این اساس ایجاد روابط نزدیک برای رفع موانع و نیز رفع انواعی از نیازهای درونی و برونی لازم و ضروری می آیند.ارتباط در این رفع گرایی نقشی اساسی بازی می کند.رفتارهایی که در قالب های متفاوت و البته گاه منحرف قابل تصور می باشند.

ارتباط امری چند طرفه یا در حداقل تفسیر دو طرفه است.شاید برای بسیاری از فلاسفه ارتباطات درونی نوعی تک نگری باشند اما برای جامعه ی انسانی به عنوان واقعیتی پذیرفته شده معنایی خاص از ارتباط نمود می یابد که بنیانی ترین آن ها دارای اساسی زیستی هستند که باعث تداوم زندگی و ادامه ی نسل می گردند.بنابراین می توان ایجاد ارتباط را راهی برای تکامل نفس و نیز رفع نیازها دانست.

آدمی از این نظر که محتاج به ارتباط است تلاش می کند تا آن را به هر شکل ممکن محقق سازد اما این چگونگی نمی تواند پاسخگوی حقیقی نیازها گردد.به زبان ساده اگر ارتباط نگری راهی برای تداوم محسوب می گردد چگونگی آن نیز روشی برای ارزیابی انسانیت و غیر آن تلقی می گردد.بنابراین می توان نوعی ارتباط خاص را مد نظر قرار داد که در آن جوهره ی انسانی یا حیوانی غالب باشد.ما هر دو را متصور می دانیم و معتقدیم که ضروری بودن ارتباط می تواند نوع آن را تحت تاثیر خود قرار دهد.معنای این جمله آن است که انسان ها می توانند ارتباطات انسانی یا ضد آن را داشته باشند.بدیهی است که برای ما ارتباط انسانی اساس موفقیت و تکامل می باشد.

ارتباط انسانی را باید نوعی از ارتباط دانست که در آن محرک گرایی آن از جنس خاص می باشد.امری درونی و هماهنگ با ذات آدمی برای شادمانی درونی و پاسخگویی به نیازهایی است که نوع تربیت باعث رشد آن شده است.بنابراین نمی توان انتظار داشت که ارتباط انسانی در هر لحظه ای اجرایی شود و یا اینکه هر آدمی با رفتار خود بدون شک مجری ان گردد بلکه نوع خاصی از انسان همراه با نوع مشخصی از رفتار مد نظر می باشد.

باید این را پذیرفت که هر ارتباطی نمی تواند انسانی باشد گرچه به وسیله ی نوع آدم ایجاد گردیده و ما نوع ارتباطی را که انسانی می دانیم برایش ویژگی و خصوصیاتی قائلیم که ریشه ی آن در درون توانایی های انسانی است.اگر رفتارهایی که منجر به ارتباط انسانی می شوند را تحلیل نماییم می یابیم که محرک آن برای اجرا فقط جوهره هایی است که آدمی با آن ها "آدم" شناخته می شود.رفتارهایی که اساس و ریشه ی آن ها رشد و تعالی استعدادهای انسانگرایانه است.

این حقیقت که آدمی بر اساس شخصیتش شناخته می شود ما را به سمتی می کشاند که در آن نوع رفتارها اساس می شوند.به زبان ساده تمام ارتباطات آدمی در هر مکان و زمان اگر همراه با پاسخگویی درونی باشند برای ما انسانی خواهند بود.در چنین وضعیتی است که رفتارها قادرند تا خود را درجه بندی کنند.به زبان ساده گرچه ارتباط انسانی تابع جوهره ی انسانی است اما دارای رتبه بندی های متعددی است.کسانی که در ارتباط خود احترام همنوع را اساس قرار می دهند به این مهم دست یافته اند اما کسانی که ضمن این عمل برای هدایت آن نیز تلاش هایی انجام می دهند یا با یاری و کمک مشکلات او را رفع می نمایند،فرا تر از ارتباط معمولی انسانی عمل کرده اند.

ما ارتباط انسانی را مایه ی عزت و تداوم انسانیت در جامعه می دانیم و معتقدیم که آدمی می تواند با همنوع خود رفتاری داشته باشد که ضمن کمک به جامعه باعث رشد و تعالی انسانیت تا به حد والا گردد.در چنین وضعیتی است که گذشت زمان نوع روابط را بهتر و بهتر می نماید و ضمن اینکه ارتباطی غیر انسانی موجود نمی گردد بلکه بر غنی و ترفیع آن نیز افزوده می گردد.

ارتباط انسانی تنها از درون جوهره ی پاک نشات می گیرد و می تواند پیشرفت جوامع را به دنبال داشته باشد .با وجود این نوع ارتباط است که شان آدمی حفظ و زمینه های رشد برای تمام انسان ها مهیا می گردد.با توجه به اینکه معتقدیم که آدمی توانایی های انسانی را تنها به شکل قوا داراست نوع ارتباطات انسانی می تواند آن ها را به عمل تبدیل نماید.وصل نسل ها و جلوگیری از شکاف میان آن و نیز یگانگی و همدلی از این طریق قابل دسترسی می باشد.

ارتباط انسانی نگرشی خیرخواهانه و ضروری برای پیشبرد کارهای درست و اصیلی است که نوع بشر را از انواع انحرافات و خودبینی ها رها و او را به سمت مجموعه ای از موجودات عزت بخش و قابل احترام هدایت می کند.تلاشی که در آن خبری از برتری جویی،قدرت طلبی، منفعت خواهی و تسلط موجود نیست.آدمی از این نظر که آدم است دارای منافع مشترکی با کل جهان است که رعایت ان باعث رشد و ترقی تمام نوع بشر می گردد.باید برای اجرای چنین ارتباطاتی برنامه ریزی کرد.باید از شر به خیر رسید تا بدین سان آدمیت را معنا بخشید.