شوش، راز کندی توسعه ، جستجوی پاسخی برای ناکامی ها
 

قسمت اول

عزیزالله احمدی - معاون فرهنگی ایران اُنا: برای توسعه ی این سرزمین تاریخی که در عین پیشرفت های اندک اش، درگیر با انواع محرومیت هاست، چه ایده هایی برای توسعه وجود دارد؟

ممکن است برخی معتقد باشند باید زیر ساخت های توسعه ای شوش را از جمله زیرساخت های اقتصادی،شهری،رسانه ای ،ارتباطی ،فرهنگی ،مدنی ،حرفه وغیره را دچار تغییرات عمیق و معنادار کرد تا انتظار داشت توسعه مندی شوش پوست بیندازد و بهبودی را برای این شهر و مردمش به ارمغان آورد. اساس این ایده براین فرض پنهان استوار است که ، مردم شوش هر چه کنند ، حتی اگر مسولانی منتخب بر تخت مدیریت شوش گمارند، تا در زیر ساخت به کامیابی نرسد،باز در عالم واقع هیچ اتفاق خاصی در جهت توسعه روی نخواهد داد!

برخی دیگر ممکن است توسعه مندی شوش را سبکی از زندگی بدانند  و باور داشته باشند تا مردم شوش آن سبک زندگی را تمرین اجتماعی نکنند و ساختار یابی هایی از طریق خودآگاهی عملی در متن جامعه خود بوجود نیاورند ، هر عمل توسعه آمیز در شوش ناچار به شکست است!

در هر حال ممکن است نظرها و نظریه های دیگری نیز وجود داشته باشد اما تاکنون در عمل، نمودی برای روشنایی چشم مردم شوش به توسعه در پی نداشته است و همین دلیلی برای نوشتن این مقاله است.

بنابراین در حد بضاعت در پی آنیم که به برخی از رازهایی که منتج به توسعه نایافتگی این شهر بزرگ تاریخی-مذهبی شده اند، اشاره کنیم.

الف)مشکل انباشت سرمایه

اگر به تاریخ شهر های توسعه یافته توجه کنیم ، یکی از دلایل توسعه یافتگی آنها را می توان در "انباشت سرمایه" ها دانست.هر چند انباشت مدت دار سرمایه ، شرط لازم برای توسعه شوش است و اساساً بدون آن نه تولیدی" فرایندمدار" خواهد بود و نه "تکنیکی"رویه مدار، اما نمی توان از دو  عامل تاثیر گذار دیگری چشم  پوشید :

یکی ضعف  بانک های شوش در تامین مالی  فرایندهای توسعه و دیگری ناچیز بودن حمایت های دولتی.

این رو ست که می بینیم علی رغم این که شوش دارای مظاهر توسعه ای یا وجود پیشرفت های"فنی و صنعتی"چون شرکت قند ، طرح نیشکرهفت تپه،کاغذسازی پارس،شرکت شیرپاستوریزه و تاحدودی کارگاه های تولیدی شهرک صنعتی است ولی هنوز از عدم توسعه یافتگی رنج می برد.