شوش، راز کندی توسعه ، جستجوی پاسخی برای ناکامی ها
 

قسمت دوم

عزیزالله احمدی - معاون فرهنگی ایران اُنا:

ب)سیاست زدگی و مدیریت های عشیره گرایانه

متاسفانه رواج مدیریت های"اگر من" پس "او نه"! یا "اگر او" پس "من نه" یکی دیگر از راز های کندی توسعه شوش و فدا کردن مصلحت آن به نفع مصلحت های فردی ، قبیله ای و سیاسی است!. زیرا "ساخت مدیریت عشیره وار" وقتی در قلمرویی، سرزمینی یا شهری وجود داشت ،ساحت های حامی پروری بوجود می آورد که تمام  مناسبات توسعه ای ، حتی انسانی  و مردم سالار را می بلعد و به هیچ توسعه امکان خود نمایی نمی دهد.

وقتی مدیریت شوش دایره ی بسته ای به دور خود بکشد و آنان که "درون" اند همیشه ماندگار بمانند و به آنان که "برون" اند اجازه ی درون ندهند ! کدام توسعه روالی منطقی و مسیری سنجیده و عقلایی خواهد پیمود!؟ در چنین چرخه معیوبی نه نقدی "اگر هست "کارساز می شود و نه خلاقیتی بناست که باشد ، زمینه ای برای خود نمایی پیدا خواهند کرد! و این یک نتیجه در بر خواهد داشت و آن این که: دیگر تقدیر مردم شوش به دست خود مردم شوش نخواهد بود!

شوش و شوشیان اگر خواهان توسعه اند باید یک اصل اساسی را بپذیرند و آن این که :

مدیریت شوش ،بطور اختصاصی ، سهم الارث هیچ فرد ، قومیت یا جریان سیاسی نیست!تا انتظار داشت وارثان برحقی مدام العمر مدعی تصاحب آن باشد!! اگر چنین شد افرادی که می توانند شایستگی های خود را در عرصه های مختلف سیاسی،اجتماعی،اقتصادی و مدیریتی شوش عملی کنند یا حاشیه نشین خواهند شد یا حاشیه نشینشان خواهند کرد!