شوش، راز کندی توسعه ، جستجوی پاسخی برای ناکامی ها
 

قسمت سوم

عزیزالله احمدی - معاون فرهنگی ایران اُنا:

ج)نداشتن الگوی توسعه

جامعه ای که اغلب تغییرات در آن (بنیادین/یا غیرآن) عمر کوتاهی داشته باشد ، جامعه ای کوتاه مدت است! بر این اساس می توان به راز دیگری از کندی توسعه شوش دست یافت و آن نداشتن الگو،طرح یا چارچوبی مشخص برای توسعه یا قوانین مربوط به آن است.

از این رو می بینیم اغلب موفقیت های شوش(اگر وجود داشته)، همه موسمی ، فصلی و مقطعی بوده است که اتفاقاً فقط در همان موسم ، فصل و مقطع هم ، عده ی معدودی را صاحب "رتبه "، "ثروت" و "منصب" کرده  است و در مقابل، برای شوش و مردمش جز درجا زدن،بیکاری و انبوهی از حقوق نقض شده و معوق  حاصلی نداشته است!!

پس شوش اگر بناهای پیشرفتش، یا شاکله ی توسعه اش، "کلنگی"است! به خاطر این است که اغلب شالوده های مدیریتی و فرضیه های توسعه اش ، "کلنگی"است! .

این راز نشان می دهد "معماریِ مدیریت" شوش هم در "ظاهر و نمای بیرونی" و هم در "طراحی داخلی" برای داشتن توسعه ای شناخته شده !کهنه و با آخرین مد و متدهای روز ناهمخوان است! وتا وقتی چنین باشد، هر مدیری که می آید  نخست کل بنا و مدیریت توسعه ی شوش را ویران می کند ! سپس بنای خویش را بر آن ویرانه ها بالا می برد!

و این حکایت مکرری است که شوش در تمام جنبه ها و جوانب توسعه اش اعم از سیاسی،اجتماعی ، آموزشی، بهداشتی و...و..و. مدام تجربه می کند!.

یعنی در یک طرف کسانی برای ساخت و ساز ها یی  سلیقه گرایانه در صف مدیریت شوش  ایستاده اند و در سوی دیگر  کلنگ به دستانی نیز مترصد و آماده ی جایگزینی برای تخریب و بناسازی های دیگر.!!