استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: ملیت در معنای لغوی به مجموعه ای از خصلت ها گفته می شود که باعث جداسازی مردم و مرزبندی می گردد.ملیت در چنین شکلی شامل انواعی از مرزهای جغرافیایی یا نژادی است.ایرانی یک ملیت است در حالی که ژاپنی ملیتی دیگر را تشکیل می دهد.بنابراین علمای جامعه شناسی با توجه به انواعی از معیار ها ملیت را تعریفی خاص می نمایند.اینکه می توان مرزبندی ها را معیاری برای ملیت دانست یا نه؟ سئوالی است که اگر پاسخش داده شود اختلافات را مهیا می سازد زیرا مرزبندی در بعضی از تعاریف معیاری برای جداسازی می گردد که در گذشته اشغال کشورها آن را بر هم زده است.

ما در نگاه خود به ملیت ،تفاهم و یک رنگی را اساسی برای ادامه ی نسل ها می دانیم.ملیت انسانی همان معنایی است که ما درک کردیم و معتقدیم که اساسی درست و منطقی دارد.یعنی این تعریف باعث یکپارچگی و نزدیکی دل ها می گردد و آدمی از این نظر که نوعی را تشکیل می دهد در درون مجموعه ی خود معنی می یابد.ملیت ایرانی برای تمام افراد نوعی مرزبندی در منطقه ای است که ایران نامیده می شود.ملیت انسانی در چنین وضعیتی دارای ابعادی به گستردگی تمام جهان است.

ملیت انسانی تنها جداسازی میان انسان و سایر موجودات است.در این معنی آدمی می کوشد تا انسانیت را بعدی از ابعاد وجودی جهان بداند که بدون آن انسان بودن معنایی نمی یابد.ملیتی که در آن نژاد مدفون و جنس غالب نمی گردد.زورآزمایی برای برتری جایی ندارد و آدمی از این نظر که دارای جوهره ی درونی است در تلاش است تا همنوع خود را از مشکلات برهاند.ملیت انسانی نوعی نزدیکی و تعلق خاطر است که بنیان آن نه مرزبندی های جغرافیایی است و نه رنگ پوست در آن تاثیر دارد.

ما اساس موفقیت و پیشرفت آدمی را در جهان فانی تنها در سایه تعلق نوع می دانیم.ملیتی که برای همه مشترک است و تشابهات درونی فراوانی دارد.تنها تفاوت در جایگاه این جوهره است.بدین معنا که بعضی از انسان ها در رشد سازی آن موفق بوده و در بالای ترازو  قرار دارند و تعدادی نیز به دلایل بسیاری نتوانستند  آن را به ترفیع مناسب برسانند.همان چیزی که ما با انواعی از رفتارها می یابیم و ارزشیابی می کنیم.

ملیت انسانی اساسی برای آرامش و آسایش نوع بشر است.درست است که امروزه بعضی با انواعی از تصمیمات در سطح کلان می کوشند تا با الفاظ مردم را یکی بدانند اما واقعیت این است که نمادهای ضد بشری رایج در جهان امروز گویا ترین شکل برای عدم توجه می باشد.وقتی جنگ وجودی واقعی دارد نمی تواند معیاری برای تایید انسانیت باشد.هر فردی که برای آزار دیگران خود را مهیا می سازد از درون رشد نیافته است.

ما ملیت انسانی را واژه ای مناسب اما فراموش شده نزد انسان ها می دانیم.باید این معنا احیا و نوع بشر با پرداختن به درون خود برای بازسازی و نو سازی آن اقدام نماید.استعدادهای درونی آدمی هرگز از بین نمی روند اما می توانند مدفون موقتی شوند.برخاستن و عمل کردن به آن ها ملیت انسانی را معنا می دهد و آدمی با این نوع تلاش ها از مرزهای جغرافیایی می گذرد و نوع بشر را بدون توجه به محل زندگیش از خود می داند.او بشر است و مانند سایر انسان ها دارای حق و حقوقی انسانی است.ملیت انسانی بدین شکل یگانه سازی را خلق می کند و انواعی از مشکلات را از پیش پا بر می دارد.

ملیت انسانی تنها یک مرز دارد و آن انسان بودن است.هیچ برتری نزد آدمی ایجاد نمی کند اما می تواند تفاوت به وجود آورد.آنکه بیشتر تلاش کند رشد یافته تر می شود و بدیهی است که در چنین شکلی مانعی از طرف آدمی برای عدم رشد ایجاد نمی گردد.نه جنگی است که آدمی در آن درگیر باشد و نه قحطی و گرسنگی است که اذهان را از مسیر خارج نماید. محبت و دوستی و تعلق و وابستگی های انسانی است که خود محرکی برای فعالیت های بیشتر می شود.انواعی از رقابت های کاذب وجود نمی یابند و آدمی از این نظر که آدم است با سایر افراد در دورترین نقاط تا به نزدیک ترین آن دارای مشترکات می باشد.ملیت انسانی راهی برای رفع تمام ناملایمات بشری در طول تاریخ می باشد.