ایجاد مغازه ها در هر شهری نشان دهنده ی توجه به نوعی خدمات عمومی است.مردمی که بتوانند از این امکانات به نحو احسنت استفاده کرده و تا حدودی آرامش خاطر داشته باشند.در این میان موضوعات متفاوتی قابل ارائه می باشند که هر یک به نوبه ی خود بر سبک زندگی و شیوه ی آسایشی شهر تاثیر گذارند.شاید پرداختن به قیمت ها نوعی نگرش اقتصادی  و نگرش به پاکیزکی و تمیزی نیز برای خود دارای معنا و مفهوم بهداشتی باشد.گرچه می توان تمام این ابعاد را در موضوع مغازه مطرح کرده اما نیت من تنها یک بعد از آن است.نگاهی مکانی و تاثیرات وجودی است.شوش به عنوان شهری تاریخی بدون شک تابع نوع مغازه های خود می باشد.

اینکه شهر ما بدون داشتن برنامه  در هر زمان و هر مکان تنوعی از مغازه ها را داراست برای ما نوعی نارضایتی ایجاد می کند.ایجاد مغازه با توجه به نیازهاست اما این احتیاجات تنها جنبه ی شخصی ندارند بلکه زیبایی و نوع فرهنگ را نیز منعکس می کنند.شهری که مشخص نیست در کدامین بخش آن ارزاق توضیح می شود و یا طلا فروشی های آن دقیقا در کدامین سمت شهر قرار دارند برای ما تنها بی نظمی را تداعی می کنند.درست است که مردم شوش با تجربه ی قبلی خود می توانند نیازهای خود را بر طرف کنند و به طور مثال می دانند که فلان طلا فروشی در فلان خیابان است اما برای تازه واردها این به معنای سردرگمی است.

در این میان تاریخی بودن شهر و به تبع آن جهانی شدن نوعی درخواست جدید را نیز ایجاد می کند و آن منظم بودن و داشتن طرح و برنامه در توسعه است.چگونه می توان این بی نظمی ها را برای دیگران توجیه نمود؟انواع افراد با لباس های مختلف در مغازه ها در حال کار هستند.شاید بی توجهی در یکسان سازی لباس ها به تولید مغازه مربوط نباشد اما این نشان دهنده ی سردرگمی در نظم دهی است.انواع تابلوهای جور و ناجور که گاه فرد را به اشتباه می اندازند و نیز انواع سلیقه های مختلف که چهره ی شهر را بد شکلی منعکس می نمایند برای افراد اهل نظم و قانون بسیار نامطلوب و زشت جلوه گر می گردند.

ما از وضعیت مغازه ها زمانی رضایت داریم که هر مکانی از شهر مختص نوعی خدمات باشد.به طور مثال خیابان طلا فروشان و یا لباس سازان و این به معنای فرهنگ پیشرفته ای است که قوه ی آن در شوش وجود دارد.مغازه داری نیز بعد دیگری از این موضوع است.هر فرد با هر سمتی که باشد و تنها دهنده ی مالیات تلقی گردد می تواند مغازه دار باشد و این به معنای رکود اقتصادی است.باید در این میان به بیکاران و نیز تخصص ها توجه شود.به طور مثال در شوش بسیاری از مغازه های کشاورزی تنها به دلیل پروانه گیری گشوده شده اند در حالی که فارغ التحصیلان کشاورزی در شوش علی رغم تخصص خود در این زمینه بیکار هستند.

ظاهر مغازه های شوش برای زیبا سازی امری لازم و ضروری است که البته مورد رضایت مردم نیست.در بعضی از موارد مردم از وجود بعضی مغازه ها احساس رضایت می کنند و آن ها هم گرچه فراوان نیستند اما با دادن فاکتورهای خرید و ایجاد اطمینان در مردم و اینکه تجمعی از انواع خدمات را داراست برای مردمانی که منظم و مرتب هستند بسیار قابل توجه اند.داشتن لباس های مشخص و مسئولین معین این مهم را به رضایت مندی تبدیل نموده است.در مورد زمان فعالیت مغازه های شوش نیز موضوعی مهم قابل ارائه است.معمولا شوشی ها چندان امیدی به شب گردی برای یافتن نیازها ندارند.مغازه های شوش تابع بعد تاریخی شده اند و مانند چهل سال پیش قبل از شب نیمه تعطیل و با شروع تاریکی تعطیل می شوند.

باید نارضایتی را به رضایت مندی تبدیل نمود.یکسان سازی نوع ساخت مغازه ها، پوشش های بهداشتی، مکان یابی معین، به کارگیری ابتکار و خلاقیت در اداره ی مغازه، استفاده از متخصصین برای پیشبرد کارها و اصلاح نظام اداری مغازه ها که امروز امور صنفی نامیده می شود از جمله مواردی است که می توانند چهره ی شهر را تغییر و مردم را به سمت تعالی فرهنگی رهنمود سازند.شوش نیازمند به بازنگری عمیق در نوع خدمات دهی خصوصا مغازه داری است.رضایت مندی امری دست یافتنی است اما ایجاد نارضایتی تصنعی و عموما ناشی از خودکامگی است.