استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: اوقات فراغت در شهرهای مختلف متفاوتند.بسیاری از شهرهای بزرگ و به اصطلاح کلانشهرها تنها با گردش در محیط آن ها می توانند پاسخگوی اوقات فراغت باشند.گردش هایی که هم جنبه ی تفریحی و هم آگاهی بخشی دارند.این مهم در شهرهای کوچک گرفته می شود و بدین سان مردمی که در کوچک شهر ها هستند همیشه دغدغه ی خاطر خصوصا برای فرزندان خود را به همراه دارند.تفریح نمودن و گردشگری و یا هر لفظی که برای پر کردن اوقات فراغت به کار می رود باید پاسخگوی لذت بخشی و رضایت خاطر را داشته باشد.به زبان ساده وجود تفریحگاه ها به تنهایی نمی توانند رضایتمندی را به همراه داشته باشند.این بدان معنی است که تفریح کردن و احداث انواعی از تفریحگاه ها تابعی از انسان نگری و رشد یابی است.

شوش از نظر وسعت در جایگاه کوچک قرار می گیرد و بنابراین نیازمندی به تفریحگاه سازی امری حیاتی می شود.تلاش هایی که شهرداری در ایجاد پارک ویندی نمود برای بسیاری از مردم رضایتمندی را به همراه داشت.مردم خصوصا شب هنگام برای گذراندن اوقات فراغت خود خصوصا در تابستان به این مکان مراجعه می کنند.در پناه این رضایتمندی نوعی نارضایتی نیز نهفته است.زحمات فراوان برای ایجاد امری قابل قبول است اما در همین مکان انواعی از مزاحمت ها و حتی سرقت ها گزارش شده است.شکل پارک طوری است که همه می توانند با انواعی از وسایل موتوری وارد آن شوند.انواع قلیان ها که دود زا و مزاحم خانواده ها هستند به راحتی مورد استفاده قرار می گیرند.وجود پاسگاهی سیار برای مواظبت از اموال مردم و رفع مزاحمت ها و نصب انواعی از دوربین های مدار بسته برای برخورد با ناهنجاری ها لازم و ضروری است.

احداث پارک بانوان کاری رضایتمند بود.در این میان زیبایی و سرسبزی همراه با امکانات دارای رضایت بخشی است اما همین کار با کاری متضاد باعث نارضایتی شده است.در هیچ مکانی از پارک های دنیا بابت ورود پول نمی گیرند که شهرداری نیز همین کار را کرده است اما وجود پارکبان هایی که اغلب کم سن و سال هستند باعث نارضایتی شده اند.اگر مکان خاص برای توقف اتومبیل ها صورت می گرفت و در این میان مردم خود محافظ آن می بودند بهتر از این وضعیت می باشد.در این میان رها کردن بعضی از پارک ها به حال خود نارضایتی ایجاد کرده است.فضای سبز که نوعی تفریح سازی است در اغلب مکان های شوش بدون مدیریت است.بعضی از پارک ها را مردم خود اداره می کنند که مهم ترین آن پارک فرهنگیان است که متاسفانه مسئولین حتی زحمت تشکر از آن ها را نمی کشند.

تفریحگاه ها در شوش بسیار کمند و با تاسف فراوان تنها شهردای مسئولیت آن را تقبل نموده است.باید در این میان از سایر ارگان ها نیز نارضایتی داشت.هر مسئولی می تواند برای پرسنل خود نوعی تفریح گاه سازی داشته باشد.به طور مثال معلمان در این میان جایگاهی ویژه دارند زیرا بیشترین افراد را به خود اختصاص می دهند.بنای سالن های تماشا از سوی آموزش و پرورش می تواند رضایت بخشی داشته باشد.مکان های تفریحی در این میان بسیار راحت تر از سایر ارگان ها قابل تحقق هستند.ایجاد محل هایی برای مباحثه و تبادل نظر نیز نوعی تفریح می باشد.احداث خانه های جوانان یا ورزشکاران بسیار ضروری است.

در میان انواعی از نارضایتی ها باید به ورزش با دیدی منفی نگریست.پولشویی برای دادن یک سالن بسیار زننده تر از آن است که تصورش می رود.تفریحی سالم و قابل قبول که متاسفانه سال های سال است که با پول خواهی به فراموشی سپرده شده است.پناه بردن جوانان به ورزش باید افتخار یک ملت باشد اما این مهم غصب می شود.چرا مکان های ورزشی دولتی در اختیار بخش خصوص است؟ چرا بچه های شوش از ورزش محرومند؟ حتی در مسابقات رسمی هم بدون داشتن پول نمی توان ورزش کرد و این ضایعه ای بزرگ برای جوانان و مردم شوش است.ما از این بایت ناراضی هستیم.ورزش به همراه علم نگری روش هایی برای جلوگیری از سقوط انسان هاست اما این دو در شوش کاملا نابود شده اند.ما مکان هایی برای استدلال خواهی یا قیاس طلبی علمی نمی یابیم.

میدان 6 بهمن شوش در دهه 40 (میدان یازهرا کنونی)