شوش در ترازوی معاصرت (1)
"نگاه از بیرون"

عزیزالله احمدی - معاون فرهنگی ایران اُنا: نقد و روشنگری در حوزه های مختلف اندیشه و عملِ جامعه ی شوش ضرورتی اساسی است که همیشه با "نگاهی شکسته" همزاد و همخانه بوده است!شاید اگر بگوییم  نبود نقدِ های دقیق وعالمانه ،شوش را از درک صادقانه ی مشکلات و مسائل اش و یا بهره مندی مردمش از تجربه ی زیست انسانی، دور کرده است، حرف بی حسابی نگفته باشیم!

متاسفانه  ورود شوش از دوره ای  به دوره ای دیگر ، کمتر با "نقد" گذشته اش پیوند داشته است! از این رو می توان ریشه ی بسیاری از تناقضات و ناخشنودی های فرهنگی، اقتصادی و توسعه اش را در نقدِ غیردقیق ، ناسنجشگر و احیاناً ناعالمانه ای دانست که در شکاف های تاریخی - اجتماعی این شهر جا خوش کرده است وکمتر کسی را می توان یافت که خالصانه بخواهد آن را از کمینگاه خود بیرون براند!

شوش معاصر در میان "توسعه نایافتگی" و "استعلا" سرگردان است !نه مانند گذشته اش "سنتی"است و نه به اندازه قامت "رشیدش"،مدرن !

بنابراین تا وقتی شوش و شوشیان فاقد نگاه "سنجشگرانه" و "عالمانه"نسبت به "آنچه بود" و "آن چه هست"خود اند، قادر به توضیح و تبیین همه جانبه ی خود و مسائل خود نخواهند شد! وجود دیوارهای نامرئی ِ تعصب!چشم های بسیاری را از دیدن دردهای حقیقی شوش و مردمش باز داشته است .از این رو تنها با نقادی علمی،منصفانه و روش مند است که می تواند از سطح کهنگی آگاهی های شوش برای رشد و توسعه اش پرده برداشت و آن را به آینده ای روشن -که خود امروز می سازد –پیوند داد !

شوش به یاد ندارد مشکلات و مسائل اش را نخست به درستی ترسیم کرده باشد و سپس با اولویت بندی و تقدم و تأخر آن، طرحي برای "رفعِ مشکلات" و "حل ِمسائل اش"داشته باشد!

عقب ماندگی شوش از توسعه ،این شهر تاریخی-مذهبی را نخست به "حاشیه نشینی" و  سپس با "بحران بی خانمانی" مواجه خواهد ساخت!

اختلافات پریشان و پرآشوبی که در برخی نهادهای تاثیر گذارش به عیان دیده می شود ،بنیان های اصلیِ زندگیِ مردم این شهر را به فراموشی سپرده است و اگر واپس ماندگی هایی هست ، فرآورده ی همین پریشانی ها و آشوب هاست! بنابراین رشد و تکامل شوش شکلی موزون ندارد .فهم منطق ناپیوستگی های شوش برای بسیاری هنوز کشف نشده است!! و گسست شناخت شناسانه ی دردهای آن ،همچنان جاری است

بنابراین :

-فقدان طرحی هرم وار از علت و معلول های مسائل شوش
-معلول ها را علت دیدن! و علت ها را معلول تصور کردن
-تعیین اولویت های تا بی نهایت!
-ضعف روش های علمی در بیان مسائل
-فقدان روزآمدی اندیشه ها
-درک ناصحیح "مسائل اصلی"  و خلط آن با مسائل فرعی
-"سيستم نامحوری "
-"شخص محوری"و..و..و.. همگی نشان ازآن دارد که شوش نه فقط با انبوهی از "ناکارآمدی"ها  بلکه با انبوهی از آرزوهای تحقق نیافته رو به روست.

باری ،شوش تا نخواهد هر کسی را با توجه به دانش و لیاقتِ تجربه اش بر سر جای خویش بنشاند، نه با کارهای نمایشی و هیجانی و نه با عمل های انتقامی، به هیچ اوجی نخواهد رسید! و مهم تر، تجربه ی گلستان شدن را فقط در رویاها به چشم خواهد دید!