استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: حقیقت درستی و راستی کارهاست.آن چیزی است که باید باشد.آرزویی است که هر انسانی برای رسیدن به آن از خدای بزرگ می طلبد.حقیقت جوهره ی درونی انسان هاست.ما در این میان به این حقیقت برای انسان با عنوان آن چیزی که باید برای به دست آوردنش تلاش کنیم نام می بریم.حقیقت انسان همان رشد و تعالی مورد نظر و نماد انسانیتی است که باید باشد.حقیقت برای رشد آدمی تکامل هایی است که با کوشش و تلاش به دست می آیند.باید این معنا در جامعه رواج یابد که آدمی همیشه در فکر وضعیت موجود بوده در حالی که وضعیت مطلوب اساس کوشش هاست.انسان از این طرز تفکر ضربات فراوانی خورده است که نتایجی مانند انواع درگیری ها، برتری جویی ها، فردگرایی ها و نیز منفعت طلبی ها حاصل آن ها بوده است.

حقیقت انسانی به آنگونه وضعیت اتلاق می شود که در آن آدمی با آدمیت خود رفتارهایش را متوازن می کند.شکلی از زندگی است که معیارهایی ساختگی مانند نژاد و رنگ در آن جایی ندارند.نمادی از وجود است که در آن نوع بشر تکه تکه نمی شود و آدمی از این نظر که آدم است به همنوع خود از جنس خود می نگرد و تصمیم می گیرد.برای او درد انسان درد خویش است و هر انسانی در هر مکانی حس نوع دوستی را بر همه چیز ترجیح می دهد.آدمیت نقطه ی مشترک و بنیان تمام چیزهاست.بی احترامی، نوع کشی، درگیری، نژاد پرستی، ملی گرایی و امثال آن تنها برای نشان دادن ضد بشریت معنا می یابند.

حقیقت انسانی راحت به دست نمی آید.کوشش های ویژه ای را می طلبد که در هر جامعه ای دارای اشکال مختلف است.درست است که نوع سرزمین ها از گرمی و سردی، از طبیعت و بکری، از زیبایی و زشتی در این راه تاثیر گذارند اما اساس را متغییر نمی نمایند.آدمی در هر شکل تصوری بشری است که در درون خود استعدادهای آدم شدن را داراست اما بدون کوشش نمی تواند آن هارا به نتیجه برساند.عدم کوشش برابر با از دست دادن بسیاری از توانایی ها خواهدبود.ما این منظور را به شکلی کاملا واضح مطرح کرده و می کنیم که شکل ظاهری آدمی تنها نشان دهنده ی وابستگی به نوعی از موجودات زنده است.

حقیقت آدمی دست یافتنی است.از تغییر آغاز می گردد، به تحول می رسد و راه تکامل را طی می کند.انسان حقیقی همان انسانی است که متکامل تر از پیش شده و همچنان ادامه می دهد.به قولی رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند.ما منظور خود را از این بابت مطرح می کنیم که در جهان امروز برتری را با غیر آدمی می یابیم.انواعی از زجرها و آزارهایی که انواع بشر در سراسر دنیا متحمل می شوند هر گز نشان دهنده ی رشد انسانیت نیستند.حقیقت آدمی آزار دادن نیست بلکه نوع دوستی و همدردی است.مشاهده ی یک گرسنه در این دنیا برابر با دردی است که انسانیت حس می کند.اگر حقیقت آدمی فراموش شود وضعیتی مانند امروز و بدتر از آن نیز ادامه خواهد یافت.

راه های رسیدن به حقیقت خود نیر برای افراد متفاوت است.مهم نگاه به آدمیت است.گاه فردی با ماهیت درونی خود مشکل دارد که در چنین وضعیتی باید کوشش های فراوانی انجام دهد زیرا در درون آدمی نه تنها انسانیت قدرت رشد دارد بلکه تضاد آن نیز وجودی وسوسه انگیز و مانع تراش می باشد.آدمی به همان شکلی که قادر است تا حقیقت خود را بروز دهد ممکن است ضد آن را نیز نماد دهد.انواعی از قاتلان و آدم کش ها، دزدان و جنایتکاران از این نوع هستند.تعداد افرادی که رشد منفی یافته و در ضد آدمیت حرکت کردند حقیقت خود را عکس نموده اند و در راهی قدم گذاشته اند که انواعی از رفتارهای ضد بشری را به سرانجام رساندند.از این نظر است که دست یابی به حقیقت وجودی کاری مشکل و طاقت فرسا می گردد.

ما دست یابی به حقیقت انسانی را تنها راه مبارزه با انواعی از رفتارهای ضد بشری می دانیم.مشکل از خود انسان است که تنها شکلی از آدم بودن را داراست اما از درون رشدی قابل قبول نیافته است.رشد انسانیت و رساندن آن به اوج به منظور اجرای آدمیت و تاثیر آن بر آسایش و آرامش جامعه به اندازه ای مهم و ضروری است که کمتر می توان تصوری عادی برای آن ترسیم نمود.تصور آدم بودن در جهان امروز که فاصله ی زیادی از حقیقت وجودی دارد اگر محال نباشد کاری سخت و دور از انتظار سریع می باشد.آدمی با گذشت زمان جوهره ی خود را کم رنگ تر می یابد و این کافی است که نتواند به حقیقت درونی خود دست یابد.