استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: گاه واژه ها معانی را رسا نمی کنند.زمانی به درستی منظور را در کوتاه ترین شکل ممکن منعکس می کنند و زمانی نیز بر سر دوراهی قرار می دهند.این ماهیت لغات است که با درک و فهم آدمی در ارتباط می باشد.آنچه در این میان جالب به نظر می رسد سازندگان معانی است.کسانی که ادراک خود را برای همه قابل انتقال می بابند غافل از اینکه انسان ها در تفاوت های فردی خود غوطه ورند و از بالاترین تا کم ترین در نوسانند.واژه ی مدیریت در چنین وضعیتی نمی تواند معنایی خاص یابد.ما مجبور هستیم تا آن شکلی را بیان کنیم که مقصود ما را منعکس نماید.در معنای مورد نظر ما مدیریت ،اداره کردن وضعیت موجود است.شکلی از کوشش ها که تلاش می کند تا مجموعه ای را برای عدم فروپاشی حفظ نماید.ما این نوع از برداشت ها را مدیریتی رایج در جامعه می دانیم.بنابراین مدیریت انسانی را مطابق با آن بر نمی شماریم و آن را با توضیحاتی که خواهیم داد مورد بررسی های حقیقی قرار می دهیم..جامعه ی امروز از مدیریت انسانی فاصله زیادی دارد.شکلی از روش ها را اعمال می کند تا رضایت های وجودی را تایید نماید.جدای از اینکه کار درست یا غلط است تنها به راضی بودن مردم اتکا می نماید و اصلی فراتر از آن را قابل قبول نمی داند.طبیعی است که فاصله گرفتن از حقیقت امری رایج شده و گذشت زمان نیز آن را به عاداتی محکم تبدیل نموده است.مدیریت حال چندان سنخیتی با مدیریت انسانی ندارد.شاید در بهترین ترسیم بتوان مدیریت انسانی را در بعضی از وضعیت ها با شدت بسیار کم بتوان یافت اما به اندازه ای خرد و کوچک است که به چشم نمی آید.

مدیریت انسانی اداره کردن به هر شکل نیست.رضایت طلبی مصنوعی نیست.آهسته برو آهسته بیا نیست.شکلی از مدیریت است که فرمان آن را احساسات صادر نمی کند.برونگرایی اساس شکل دهی نیست.جامعه به عنوان واقعیت نمی تواند به هر شکلی آن را تغییر دهد.قانون یا مقرارت ضامن اجرای درست نیست.ما مدیریت انسانی را امری درونی و مطابق با خصوصیات انسانی می دانیم که ممکن است با قوانین ساخته شده ی بشری در تصادم باشد.

مدیریت انسانی شکلی از رشد و ترقی انسانیت در طول زمان است که توقفی در آن متصور نمی باشد.هر قانونی را نمی پذیرد و تنها ملاک و معیار آن آدمیت آدم است.به طور مثال وقتی همجنس گرایی در جامعه ای رایج می شود و قانون نیز آن را مجاب می داند، مدیریت انسانی خود را نابود شده می باید و تنها مدیریت عادی را مطرح می کند که بدون شک ضد بشری است و نوع بشر را تا سقوط هدایت می کند.مدیریت انسانی این چنین نیست.

در مدیریت انسانی تمام تلاش ها برای رشد و پیشرفت انسانگرایانه است.همه چیز تحت تاثیر آدمیت قرار دارد و آدمی برای ترقی و تعالی جوهره ی درونی خود مدام در کوشش و فعالیت است.برای او قانون تنها رشد دهنده و اثبات کننده ی نیاز به آنسانیت می باشد.مدیریتی که انسان آن را اعمال می کند و رشد یافته ترین نوع بشر در راس آن قرار دارد.جایگاه انسان ها در چنین مدیریتی را نوع تعالی آن ها رقم می زند.نه نژاد تاثیری در انسانیت دارد و نه رنگ قادر است تا آن را به اشکال مختلف درآورد.مدیریتی است که در آن نگاه رو به جلو و آینده نگری همراه با رشد بیشتر راهنمایی برای کوشش هاست.مدیریتی که رفتارهای ضد بشری حذف و برتری جویی وجودی غیر  قابل تحمل می گردند.

مدیریت انسانی روشی برای ادامه ی رشد و تعالی بشر برای دست یابی به تکامل بیشتر است.وضعیتی مطلوب را می طلبد و مطلوبیت امروز را برای فردا افزون تر می طلبد.اعتقاد این نوع از مدیریت بر توانایی های بدون مرز انسان ها در تعالی خواهی است و بدین شکل ضمن توجه به جوهره ی آدمی و رسیدن به انسانیت و آدمیت در تلاش است تا جامعه را به سمت همدلی و همدردی سوق دهد.مدیریت انسانی با انسانیت و آدمیت قادر است تا دل ها را به هم نزدیک کند و و یژگی ها را یکپارچه نماید.دنیای امروز نیازمند به مدیریت انسانی است.باید در این راه کوشش های مضاعفی صورت گیرد.مدیریت انسانی تنها به دنبال رشد و تعالی و انسانیتی است که شکل رفتارهای آدمی را رقم می زند.باید این حقیقت انسانی را با مدیریت انسانی به سرانجام رسانیم.