بسم الله الرحمن الرحیم .................

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین ع .

به قلم عبدالحسین سرخه - استاد دانشگاه

چندی پیش ، پیش متنی با عنوان فلسفه قیام امام حسین ع چیست را تیتر وار ارائه نمودم .
بارها دوستان فرمودند و گله داشتند که دهه اول تمام شد و هنوز متن را منتشر نکردید .

حقیر در واقع به قصد ، به تاخیر انداختم که شاید بتوان فرهنگ حضور و شعور را تا اربعین ادامه داد و برانگیخت .

این یادداشت ، قطعا کمی و کسری دارد . که در این راه هر کس نظری و دیدگاهی و نقدی و ارشادی دارد دستش را می فشارم و به دیده منت می گذارم .

معاویه بن ابی سفیان درماه رجب سال 60 هجری قمری از دنیا رفت و فرزند نالایق و میگسار و ناشایستش ، یزید بر مسند قدرت نشست .

یزید در اسرع وقت نامه ای به فرماندار مدینه ، ولید بن عتبه نوشت و دستور داد از تمامی اهل مدینه بویژه حسین بن علی ع بیعت بگیرد .

و در نامه متذکر شد اگر امام حسین ع از بیعت سر باز زد گردنش را بزند و نزد او بفرستد .

( گویا داعشیان امروز گردن زنی را از آباء و اجدادشان به ارث برده اند )

این اولین اقدام یزید بود که معلوم می شود از همان اول قصد بر شهادت مولا داشت و با این قید که یا,بیعت کند یاسرش را جداکنید مسلک خود را نشان می دهد .

این جمله یزید مرا بیاد جمله امریکای امروز می اندازد که می گویند کشوری که با ما نیست برعلیه ماست و باید با او برخورد کرد .

فرماندار مدینه ، بدنبال امام فرستاد و از ماوقع خبر کرد . اما امام نپذیرفت و در یک کشمکش گفتاری فرمود ( علی الاسلام السلام اذ قد بلیت الامه براع مثل یزید ) .

معنی ساده این سخن امام این است که چنانچه یزید حاکم اسلام است فاتحه اسلام را باید خواند .

و این موضع به معنای عدم تعامل امام با دستگاه حکومت یزید است .

به هر روی امام ع . شبانه پس از مطلع ساختن اهل خانواده بر سر قبر جدش پیامبر اعظم ص رفت و ضمن زیارت و درد دل ، سپیده صبح مدینه را ترک و سفرهای اربعه مولا ع آغاز گشت .

سفر اول : سفر سبز از مدینه به مکه ...

امام حسین ع با اهل خانواده در روز سوم شعبان سال 60 هجری قمری به سوی مکه روانه شد و ماههای شعبان ، رمضان ، شوال و ذی القعده را در این شهر سپری نمود .
در این مدت امام در مکه ملاقاتهای بسیاری با بزرگان و اهالی مکه داشتند که در تاریخ به آن اشاره شده است .

چون مردم عراق و کوفیان از سفر امام به مکه و خوداری از بیعت با یزید مطلع شدند . جلسات خود را در منزل سلیمان بن صرد خزاعی که از خواص کوفه بود تشکیل و تصمیم به نامه نگاری با امام گرفتند .

علاوه بر مکاتبات و نامه ، هیئت هایی هم به صورت حضوری و با در دست داشتن نامه های اهل کوفه به حضور امام رسیده و ضمن بیعت ، درخواست حضور  امام در عراق راداشتند .

امام پس از دریافت بیش از 12 هزار نامه که اکثرا به امضای خواص بود ، مسلم پسر عم خود را فراخواند و نامه ای را با این متن ( من پسر عموی خود مسلم بن عقیل را نزد شما روانه ساختم تا وضعیت را بررسی و مرا از تصمیمات شما اگاه سازد ) به ایشان داد و روانه عراق کرد .

باری :  مسلم به عراق و کوفه رفت و حقیقت شهر هزار چهره را دید و تنها ماند تا در منزل تنها شیر زن کوفه طوعه در غربت و تنهایی و جنگی نابرابر به شهادت رسید .

سفر دوم : سفر سرخ از مکه به کربلا ....................

امام حسین ع در سوم یا هشتم ذیحجه در سال 60 هجری قمری بدون اطلاع از شهادت مسلم ، مکه را به سوی عراق و کوفه ترک گفت و سفر سرخ و خونین خود را آغاز نمود .

اتفاقات و حوادث بسیاری در طی طریق و منازل بسیار کاروان امام ع رخ داد که در این مجال نمی گنجد . لاکن آنچه که واضح و مبرهن است تلاطم خروشان کج فهمی و بی بصیرتی خواص کوفیان است .

کوفیان بویژه خواص و مدعیان آنها نه قدرت تحلیل داشتند و نه اهل استفسار . هر لحظه به شکلی و سخنی .
خواص کوفه هم شروع کننده بودند و هم برهم زننده .

خود گرد هم آمدند و نامه نوشتند و امام را خواستند و,سینه چاک شدند و سپس گرد هم آمدند و یا سکوت کردند یا بی تفاوت گشتند و یا در لشکر یزید سازماندهی شدند .

عبیدالله بن زیاد که والی بصره بود و یزید او را به کوفه فرستاد ، خواص آن شهر ناشهر را خوب می شناخت و با دو اقدام آنها را جذب  خود و دفع از امام کرد .

اول :  تطمیع با پول و زر و طلا .

دوم :  تهدید و ارعاب .

حرکت خواص یعنی الیت ها باعث گشت که مردم عادی یعنی طبقه پوپولیست و توده قبول کنند و به باور برسند که امام ع بر,علیه خلیفه وقت خروج کرده و خارجی نامیدند .

این عدم شناخت و ثبات بر حق امروز هم هویدا است . و مقوله خواص در هر برهه ای از تاریخ قابل ارزیابی است و چنانچه قدرت تحلیل نداشته باشند و زمان خود را نشناسند ، در تصمیم گیری می مانند و راه دیگری را طی میکنند . که اگر بیدار شوند و شانس آورند میشوند توابین .

اهل شهر رنگارنگ به این هم بسنده نکردند و بر خیمه گاه امام تاختند و شد آنچه که نباید می شد . و سفر خونین و سرخ امام با شهادتش به غروب گرایید .

سفر سوم : سفر تاریک و غمبار از کربلا به شام و اسارت اهلبیت .

اهل شهر نامرد به آنچه خواستند رسیدند ،
خولی سر مولا را به تنور گذاشت . شمر سر مولا را جدا کرد . حرمله گلوی نازنین علی اصغر ع را برید .
بر پیکر مولا تاختند و خیمه گاه آتش زدند . اجساد پاک و مطهر کربلا را در صحرای گرم و سوزان به خود رها گذاشتند و کاروان اهل بیت به امامت مولای ما امام سجاد ع و با مدیریت عقیله بنی هاشم به کوفه و سپس از بخش غربی عراق وارد بخش شمال غربی سوریه و بعد بخش جنوبی ترکیه و سپس غرب سوریه و بعد از میانه و وسط لبنان وارد سوریه و دمشق شدند .

کاروان اسراء ، یک صفر وارد شام و پنج صفر به طرف کربلا و مدینه خارج و نهایتا پس از 5 روز در شام از سمت غربی عراق وارد کربلا شدند ، که این  (  سفر  چهارم  ) اهل بیت که همان برگشت از شام به نینوا و سپس به مدینه است .

این سفر جریانات بسیاری را در پی داشت . سرهای بریده اهل بیت ،  وفات حضرت رقیه ع و اطراق و اجلاس در صحرای کربلا و زیارت و سوگواری بر سر قبر شهدا و بویژه سید  و سالار شهیدان امام حسین ع از جمله این قضایاست و سپس پس از سوگواری به سمت مدینه باز گشتند .

امام حسین ع در بدو سفر بر اساس علم لدنی معصومین همه چیز را می دانست ، اما می خواست تمامی اتفاقات  به صورت عادی طی شود .
اهل عراق و کوفه را هم می شناخت چون دوران پدر و برادرش را تجربه کرده بود . لاکن عصمت و امامت ،  امام ع را ملزم  به حرکت و در جهت اصلاح امت و تشکیل حکومت می کرد و چنانچه خانواده را تنها در مدینه می گذاشت ، حکومت لاقید ، دست به هر کاری می زد ،  لذا ترجیح امام ع این بود که خانواده در کنار و منظرش باشد .

آری :  امام حسین ع برای اقامه حکومت الهی و عدل راستین پروردگار جان و مال و خانواده را داد ، تا باشد جهان اسلام بیدار گردد و اقامه عدل نماید .

درس و عبرتی که می بایست از تاریخ بویژه کربلا گرفت این است که ،  زمان شناسی و تحلیل وقایع وشناخت اولویت ها و تصمیم گیری به وقت در مسیر حق ، کوچک و بزرگ ، نخبه و توده ، خواص و عوام نمی شناسد و تنها راه معرفت شناخت امام زمان خود و حرکت در پشت سر آن است .

و امروز اسلام ناب محمدی ص تنها در ایران اسلامی است که با هدایت ولی امر مسلمین و ملت بیدار دل ، و شجاع این کشور گرانمایه و ذیقیمت به سر منزل مقصود خواهد رسید . انشاله . .................,

عبدالحسین سرخه