در تلاطم موج سینه و درد و در یک قدمی راه انتظار ، بال و پر پروازت را ، دست اجل برچید .

و چذابه ، این تنگه مسماء به دروغگو ، این بار  را  راست گفت . و تو را از ما گرفت که رفتنت ارمغان اشک بود و آه .

گویی همه برای سفرت بار بسته اند

اربعین ، مرز ، چذابه ، خودت و عجله .

ناصر جان : کمی به فکر مردم شوش می بودی ، 

بعد از تو هر کدام به گوشه ای خزیدند و شانه تکان دادند و انگشت اشاره به دور .

هم سنگرانت و سپاه که دیگر ، دل خالی کردند و قلب خود را به گریه عاریه دادند .

ناصر ؟
ناصر شوش ؟
و ناصر همه :

دربان شهر به نامت آویخته شد و هر قدمی به نقش و نگارت .

دیوارهای شهرت قد خمیدند و درختان شوش جامه دریدند .
و کوچه پس کوچه های دیارت ،  در حسرت قدمگاهت فانوس یاس گذاشتند .

ناصرم ؟!!

لبخند قند عسلت کو ؟!

گویی به تلخی گرایید و کام همه را ترش .. و .... مرا ....

چه زود گم شدی  از دیدگان و پیدا در دلمان که ما :

ناصر را  و تو را نشناختیم .

همیشه دل در لباس سبزت که برازنده ات بود داشتیم اما ؟

کاش لباس سفید سفر را به تنت نمی دوختند که هیچ به تو نمی آید . 

چه خوب به خاطر داریم ،

وقتی را به جستجوی یاران شتافتی (  تفحص شهدا ) 

اما چه  زود ما به جستجویت ؟!

ناصر جان ؟

با  توام  ؟ سوالی دارم .

این همه عجله برای چه بود ؟!!!!!!!!!!!!!

......... دوستت ...... عبدالحسین سرخه 95/8/24 ..............