استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز برری های اجتماعی ایران اُنا: مرگ برای بسیاری دارای معنای ظاهری است.رفتن از این دنیا و مدفون شدن در خاک و گرفتن مراسم و در نهایت فراموشی آن و ادامه ی زندگی برای کسانی که از او بر جای مانده اند . اگر وقتی باشد سری به مقبره زدن و یادی از او کردن اما این مفهوم مرگ نیست.مرگ در این شکل نوعی از بین رفتن طبیعی است و مانند سایر موجودات که نیستی در پی وجود و عدم بعد از هستی ایجاد می گردد روی می دهد.

در مورد انسان مرگ دارای معانی مختلفی است.در این دنیا معمول قضیه همان است که گفته شد.این راهی است که همه می روند و باید بروند و گریزی از آن نیست.نوع قانع شدن و به دنبال آن گریزان از حقیقت انسانی شدن تا بدین شکل از فشارهای عاطفی کاستن است.مرگ برای این معنا تنها نوعی جهالت از اصل مطلب است.

مرگ انسانی در شکل ظاهری آن ممکن است نفس نکشیدن باشد.عدم زنده بودن جسم در نظر گرفته شود اما در مفهوم واقعی مرگ انسانی تولدی دوباره است.وجودی بعد از وجود است.هستی دوباره بعد از تولد است.در این معنا هر مرگی نمی تواند انسانی باشد مگر اینکه ویژگی های داشته باشد.فراموشی که امری طبیعی و تابع زمان است در مرگ انسانی غالب نیست.

از بین رفتن در این نوع مرگ معنایی ندارد.زمان در از بین رفتن نقشی ندارد و در واقع می توان گفت که نوعی مرگ است که زمان در مقابل آن شکست خورده است.برای بسیاری از افراد فرهیخته مرگ انسانی نوعی شادی و شادمانی است.نه از این باب که دنیا را ترک کرده بلکه از این باب که توانسته وظایف خود را درست انجام دهد.از این نظر است که برای بعضی از انسان ها زمان مرگ زمان شادی است و ترس در آن معنایی ندارد.

شاید برای بسیاری لفظ مرگ هم ترسناک باشد ولی برای مرگ انسانی هرگز این ترس روی نمی دهد.انسان هایی که ماهیت درونی خود را رشد داده و ترفیعات عالی یافته اند مرگ را به بازی می گیرند و همیشه منتظر آن هستند . آن را نوعی مهاجرت می دانند و انتظار دیگران کشیدن را در دنیای دیگر مطرح می کنند.گذشتن از پرده ای است و منتظر ماندن در پشت آن پرده است.

مرگ انسانی عزت بخش است.انجام وظایف بر اساس ماهیت درونی است.گریز از آزار مردم و همنوعان در زمان حیات است.خدمت به انسانیت و آدمیت نوع بشر است.برای او حیات دارای معنایی برای رسیدن به اوج است و مرگ بالاترین رشد را رقم می زند.بسیاری از انسان ها مرگ خود را و زمان وقوع این پدیده را می دانند و پیش بینی بر چگونگی دفن را نیز مطرح می کنند.

شاید این واقعیتی تلخ برای بسیاری باشد که نمی توانند از دست رفتن عزیزان خود را متحمل شوند. برای انسان های متکامل این چنین رویدادی تنها یک حقیقت قابل قبول می باشد.مرگ انسانی نوعی جای مانده از انواعی از رفتارهای آموزنده و پا برجا برای نسل های دیگر برای زندگی عزت بخش است.باید این را نیز مطرح کرد که مرگ هر انسانی نمی تواند انسانی باشد.بسیاری می میرند همانطور که سایر حیوانات بدان می رسند.کسی برای آن ها دل نمی سوزاند وشاید هم از این بدتر باشد که آروزی مرگ وی را نیز بنمایند.

ما برای مرگ انسانی معنایی فراتر از نیستی می یابیم.آن را تنها رویدادی طبیعی می دانیم که مشترک میان انسان و حیوان است اما با تفاوت های عمیق در ماندگاری و تاثیرات شگرف بر زندگی انسان های قبلی و بعدی است.مرگی که مایه ی عزت فرد و جامعه ی او می گردد و فراموشی برای از بین بردن را مطرح نمی کند.

مرگی که آدمی آدمیت خود را به دیگران آموزش می دهد و عملا می کوشد تا ماهیت را آن چنان که باید باشد منعکس می نماید.ماهیت در قالب رفتارها و کوشش هایی که در زمان حیات داشته و تاثیراتی که در زمان های بعد نیز بر جا خواهند ماند.باید مرگ انسانی را در قالبی علمی تعریف نمود و آن را به جامعه ی امروز معرفی کرد.

مرگ انسانی نوعی مرگ است که باعث ترفیع نوع بشر برای رسیدن به حقیقت خویش است.رویدادی مبارک برای بازبینی درونی آدمی و مقایسه ی آن با فردی که دچار مرگ انسانی شده است.مرگی مملو از بار و تاثیرات ماهیتی که جامعه ی انسانی را می سازد و نوع بشر را با هوشیاری به سمت گرفتن موفقیت های درونی و رسیدن به اوج هدایت می کند.مرگ انسانی نیستی و نابودی نیست بلکه بازسازی دوباره ی ماهیت های از دست رفته است.باید در این راه کوشش های فراوانی برای معرفی مرگ انسانی نمود.