ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: بهمن بوی انقلاب می دهد. کوشش ها برای بازگو کردن خاطره ها یاوری برای ادامه است. شوش کوچک آن زمان مردان گمنامی را در خود جای داده بود که هر یک تا به امروز بر عهد خود باقی ماندند.

خبری رسید. شهادت یک شوشی در سوسنگرد. حادثه ای خاص بود. منتظر بودیم. گفتند در سوسنگرد بر اثر تیراندازی نیروهای رژیم به مردم یک نانوا به نام خلج شهید شده است.

برای ما که هنوز تظاهرات شکل نگرفته بود کمک بزرگی محسوب می شد. خبر دادند که مراسم دفن در شوش است. خوشحال شدیم. ژاندارمری اجازه داد. باید از این فرصت استفاده می شد.

من خانواده ی او را می شناختم اما رابطه ای با آن ها نداشتم. چند نفر از بچه ها جمع شدیم. نام همه به یادم نیست اما بخشی، چاهیده و حیبری کنارم بودند.

گفتند چه کنیم که ژاندارم ها از دور مواظبند. شانس یاری کرد. غسالخانه آخراسفالت بود. جنازه نزدیک حرم و مکان دفن عباس شوش(گلزار).

پیاده شهید را تا غسالخانه و سپس گلزار تشیع کردیم. سرود شهید را به رهبری مجید چاهیده که آن زمان مداح ما بود دسته جمعی خواندیم.

تاثیر این سرود بسیار زیاد بود.پیاده بردن شهید هم پیشنهاد گروه ما بود. بسیاری بیدار شدند. جنازه را در محلی که امروز روبروی قطعه ی شهداست دفن کردیم. نزدیک به شهدای بمباران صدام.

سال ها بر آن فاتحه خواندم. اخیرا برای یافتن آن هر چه گشتم چیزی نیافتم. نه نشانی از شهادت و نه سنگی از بنیاد شهید. گویی برای همیشه فراموش شده است. جوان بود.

گویی شوش فقط با گمنامی زنده است.