ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: بهمن بوی انقلاب می دهد. پرداختن به آن روزهای شوش یادآور خاطره هاست.

شوش کوچک آن زمان شهری کاملا مذهبی بود. امکان فعالیت غیر مذهبیون تقریبا صفر بود اما مواردی نیز وجود داشت. با توجه به اینکه تاریخ گذر زمان را نشان می دهد بعضی از فعالیت ها را مطرح می کنم.

اولین گروهی که در شوش فعالیت اصلی را برعهده داشت بچه های مسجد جامع به رهبری شهید دانش بود که از دو بخش تشکیل می شد.

اول بازاریان که سنین بالایی داشتند و همیشه در کنار آقای دانش بودند مانند حاج عبدالنبی زربخش، مرحوم پاکزادی، مرحوم نمره پز، مرحوم صفارزاده و دوم قشر جوان که عمدتا یا محصل بودند یا دانشجو مانند یوسفعلی میرشکاک، حمید عرب، ابوالمشهدی، سعدی، علیزمانی، شهید صفر احمدی، چاهیده، برادران تویسرکانی، شهید حمید سیلانی، ملک محمد یاحسن و شخص خودم که از قبل آقای دانش را می شناختم.

گروه دوم کمونبسم ها با نام چریک های فدایی خلق بودند که چند معلم غیر شوشی شاغل در شوش محور فعالیت ها بودند و تنها هنر آن ها برگزاری چند میتینگ در کوچه ی بغل مدرسه ی باهنر بود. کسی آن ها را تحویل نمی گرفت. دخترهای بی حجاب از اندیمشک با آن ها می آمدند.

سوم گروه سازمان مجاهدین بودند که اکثرفعالیت آن ها فروش کتاب های رجوی و سازمان بود.تعداد آن ها هم محدود بود اما چون رنگ و بوی مذهبی داشتند برای مردم متفاوت از کمونیسم ها بودند.

گروه چهارم امتی ها بودند که فقط تشکیل جلسه می دادند. آن ها طرفدار دکتر پیمان بودند. شعار کمونسیت ها" برادری، برابری، حکومت کارگری بود، در مقابل بچه های ما "برادری، برابری، حکومت عدل علی بود".

در آن زمان هنوز ماهیت ها مشخص نبود ولی شوشی ها کمونیسم ها را طرد کرده بودند. در همان زمان هم یک بدبینی نسبت به مجاهدین وجود داشت زیرا آن ها نماز را امری سیاسی می دانستند که نباید همیشه خوانده شود.

بچه های ما با رهبری آقای دانش ابتکار عمل را در دست داشت اما در جریان پیروزی انقلاب مشکلاتی را از طرف این گروه ها متحمل شد که در بحث های آینده مطرح خواهم کرد.