ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: هنوز مدارس شوش تعطیل نشده بودند. اعتراضات جسته و گریخته بود. مرکز آن مسجد جامع و رهبری آن با شهید دانش بود.گوش دادن به سخنرانی ها و پخش اعلامیه ها اهم فعالیت ها بود.

در مسجد جامع نشسته بودم. حاج ملک یاحسن هم که از انقلابیون بود کنارم نشسته بود. ما منتظر یک سخنرانی انقلابی بودیم.

مسجد مملو از جمعیت بود. روحانی که فردی سالخورده بود فقط موعظه کرد. ناگهان در سکوت فردی دقیقا پشت سرم و متمایل به سمت چپم فریاد زد"برای سلامتی آیت الله خمینی صلوات"حرکتی جدید بود.

من که فکر می کردم فقط ما هستیم که فعالیت می کنیم یک باره با صدای جدیدی آشنا شدیم اما آنقدر سریع بود که امکان شناختش میسر نبود. به حاج ملک گفتم کی بود؟ جدید بود.

گفت آره ولی من او را می شناسم. آهسته سمت چپت را نگاه کن. آن جوانی که ریش بلندی دارد و سبیل های کم پشتی همراه با پیراهن خط خطی. گفتم من او را ندیدم.

گفت اما من او را می شناسم. گفتم انقلابی است؟ گفت بلی اما خیلی تند است. می ترسم سرش را به باد بدهد. به او گفتم که مواظب خودش باشد اما می گوید باید علنی کنیم. زیاد به پشت سر نگاه نکن می ترسم شناسایی شود.

چهره ای مصمم و شجاع داشت. خواستم با او حرف بزنم که حاج ملک مانع شد. هنوز چهره اش روبرویم است. بعد از خروج از مسجد از حاجی پرسیدم که به نظرت حرف آن جوان درست نیست که باید علنی کنیم. گفت بلی اما هنوز زمینه مساعد نیست.

همین حرکت ما را برای برگزاری اولین تظاهرات تاریخ شوش آماده کرد.

گفتم حاجی نگفتی نام آن جوان کیست؟ گفت صفر احمدی. شهید صفر احمدی را اولین بار دیدم و عجیب از چهره اش خوشم آمد. البته بعدا او را در مکان های دیگری زیارت کردم که از جمله اولین تظاهرات بود که آن را در آینده شرح خواهم داد.

او من را با اسم می شناخت اما من قبل از این رویداد او را نمی شناختم. اهل محله ی بالا بود.