ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: شوش در حالتی عجیب قرار داشت. جوانان آن زمان خواهان علنی شدن فعالیت ها بودند و بازاریان در سکوت کار خود را انجام می دادند.

به دعوت یکی از دوستان به دزفول رفتم. آنجا وضعیت علنی تر بود. به اتفاق جمعی به سمت پادگان یا همان تیپ دو زرهی حرکت کردیم. چند خانم هم ما را همراهی می کردند. مقداری پرتغال تهیه شده بود.

شعار دادیم. ارتش برادر ماست، خمینی رهبر ماست. درب بسته بود اما سربازان و بعضی درجه داران پشت درب ما را نگاه می کردند. از درزهای میان میله ها پرتغال ها را دادیم. جالب بود که گرفتند.

به شعار ادامه دادیم. ارتش برادر ماست. ناگهان چند استوار با تجربه آمدند و پرتغال ها را در دست گرفتند و شعار دادند. ارتش برادر نمی شه با پرتغال......نمی شه.

با چند نفر صحبت کردم. گفتند ما سی سال در این لباس بودیم چگونه انتظار دارید یک روزه عوض شویم اما به نظر ما تظاهرات تاثیر گذار است.

به شوش آمدم و منتظر برگزاری اولین تظاهرات بودیم که اتفاقی آن را به هم زد. یکی از بازاریان که شاید دوست نداشته باشد نامش را ذکر کنم موضوعی جدید را مطرح کرد.

"باید کاری بزرگ انجام دهید". به او گفتم حاجی چه کاری؟ گفت یا حمله به پاسگاه یا انفجاری و یا چیزی که سروصدا ایجاد کند. من تمام مخارج آن را می دهم.

در این فکر بودم که چه کاری باید انجام داد؟ پس تظاهرات فعلا منتفی است. نزدیک ظهر یکی از انقلابیون نزد من آمد و گفت فلانی نقشه ای دارم. آیا با آن موافقی؟

گفتم چیست؟ گفت باید اسلحه ای را از نیروهای ژاندارمری به غنیمت بگیریم. گفتم کار سختی است. نقشه ات را بگو.

گفت می دانی که بعد از نوحه خوانی(ماه محرم بود)نیروهای ژاندارمری مردم را به خانه ها می فرستند و دو نفر دو نفر در شهر گشت می زنند. گفتم می دانم. یکی از آن ها مسلح به ژ-س و دیگری همراه اوست. من و تو باید یک گروه دو نفره را که به سمت پایین حسینیه می آیند را هدف قرار دهیم. او وسیله ای برنده در دست داشت و گفت من پشت کمین می کنم و تو قبل از من آن ها را مشغول می کنی. با اشاره ی نو من ضربه را وارد می کنم و تو با ژاندارم بی اسلحه در گیر می شوی و من اسلحه را در اختیار می گیرم.

گفتم احتمال کشتن هست؟ گفت آری اما چاره ای نبست. تمام زمینه ها برای یک حرکت انقلابی مهیا بود. نظر آن بازاری. نفشه ی این دوست و در نهایت تایید درونی من.

اما نوعی ترس در وجودم بود. مرگ احتمالی یک انسان. وضعیت شوش نیازمند چنین حرکتی بود. تا شب به خود می پیچیدم.

هیچکس جز من و دوستم از نقشه خبر نداشتند. حتی این را با آقای دانش مطرح نکردیم. زمان اجرا فرا رسید و ما منتظر ژاندارم ها ماندیم.

ادامه دارد...