ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: نقشه ی تصاحب اسلحه تصمیمی سریع بود. همه چیز احتمال داشت. شاید دستگیری، شاید شلیک و ممکن است قتل.

اینکه چرا آقای دانش را در جریان نگذاشتیم؟ چرا ففط ما دو نفر در این کار سخت پیش قدم شدیم؟ پاسخی قانع کننده نداشتیم.

البته من با شناختی که از روحیه ی آقای دانش داشتم می دانستم مخالفت می کند.

در هر صورت مقدمات چیده شده بود. کفش های سبک برای گریز و محل جایگزینی برای اجرای نقشه تعیین شده بود.

من می بایست روی پیاده رو سمت حسینیه می نشستم و او هم روبروی من اما داخل خیابان فرعی نزدیک حمام قدیمی منتظر اشاره ی من می ماند.

خیلی سخت بود.

ما حتی تمرین نکرده بودیم.

فقط ضربه و تصاحب ژ-س.

بچه های سینه زن برگشتند. مدتی هم در حسینیه سینه زدند و فعالیت آن ها تمام شد.

یکی یکی بیرون می آمدند و به خانه می رفتند. چراغ های داخل حسینیه خاموش شدند و همه رفتند. چشم ما به سمت پاسگاه بود.

لحظات سختی بر ما گذشت.هیچکدام از ما پشیمان نبودیم. باید نقشه عملی شود.

یک باره خروج ژاندارم ها را دیدیم. اشاراتی رد و بدل شد. او داخل تاریکی منتظر من بود و چیز دیگری را نمی دید. پشت ستون ماندم و نگاهی به مسیر انداختم. صحنه ی عجیبی دیدم. فقط یک ژاندارم با اسلحه بود. هم شاد شدم و هم متعجب. یعنی چه؟ چرا یک نفر.

تا به خود آمدم به نزدیکم رسید. مسلح همراه با کلاه آهنی و خشاب ها بر کمر. خود را به او رساندم. خسته نباشید. با شنیدن ممنونم به جوانی او پی بردم. هنوز حرفی نزده بودم گفت در این شب چه می کنی؟ چرا به خانه نمی روی تا استراحت کنی؟من مجبورم شما چرا بیرونید.

گفتم چرا مجبوری؟ هنوز به دوستم اشاره نکرده بودم زیرا به اندازه ی کافی نزدیک نشده بودم. گفت من سربازم و تا چند روز دیگر خدمت دارم. به نزدیکش رسیدم. راست می گفت خیلی جوان بود و لهجه ای شیرازی داشت.

گفت مادرم منتظر است.

دلم فرو ریخت. گفتم اهل کجایی؟ گفت کازرون. گفتم چرا تنهایی؟ گفت ژاندارمی که قرار بود با او باشم سخت سرماخورده و در پاسگاه خوابیده. راستی کاری داشتی؟

به دوستم اشاره کردم و قبل از اینکه پشت سر سرباز برسد گفتم بیا جلو این سرباز و دوست ماست. برگشت و با محبت با دوستم دست داد و احوال پرسی کرد.

چند قدم با او رفتیم و سپس خداحافظی کردیم. به او گفتم مواظب خودت باش تا خدمتت تمام شود.

امروز خدا را شکر می کنم که اتفاقی نیفتاد. اگر این سرباز کشته می شد چواب مادرش را چه کسی می داد.

بعد از این جریان فقط به فکر تظاهرات بودم...

ادامه دارد...