ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: تظاهرات اول شوش راه را برای دیگر حرکت ها آماده کرده بود اما باز هم با شیوه های سابق. نه محلی برای سازماندهی و آماده نمودن نوشته ها وجود داشت و نه کسی مستقیم رهبری را بر عهده می گرفت.

البته در شوش کوچک آن زمان که همه همدیگر را می شناختند و ژاندارم ها فوق العاده بیرحم بودند امری طبیعی بود.

یک بار دیگر اما با تعداد بیشتر از بالای شهر به سمت حرم تظاهراتی را شروع کردیم.

افرادی مانند استاد نعمت جوشکار که مغازه ای بغل حسینیه داشت بسیار فعال بود. حمید سیلانی هم این چنین بود. تقریبا ترکیب جوانگرایی بود.

وقتی به آخر آسفالت رسیدیم قصد بازگشت داشتیم. فکر کنم حدود پنجاه نفری بودیم که به پشت حسینیه اعظم رسیدیم. یک باره خبر دادند که ژاندارم هت از طرف مقابل می آیند.

صحنه ی ترسناکی بود. تقریبا راه فراری نبود که یکباره استاد نعمت با شجاعت سوار پبکان فهوه ای رنگش شد و به بهانه ی عقب، جلو کردن سدی برای ماشبن های پاسگاه درست کرد.

فرصتی شد و فرار کردیم اما استاد نعمت کتک مفصلی خورد و بعدها او را اذبت کردند.

با گذشت زمان پاسگاه روش خود را تغییر داد و مستقیما حمله نمی کرد.

در یکی از شلوغ ترین تظاهرات که من صف اول بودم از بالا به سمت پایین در حرکت بودیم.

ار روبروی موزه گذشتیم که بکباره خبر دادند چماق داران. در یک چشم به هم زدن چند پیکاپ جمس و جیپ در حالی که چوب و تفنگ دو لول داشتند و حدود سی الی چهل نفر بودند روبروی بانک صادرات امروز توقف کردند و شعار به نفع شاه می دادند.

دو شیخ معروف پیشاپیش آن ها بود. من شعار آن ها را هنوز به یاد دارم. بعضی از آن ها را می شناختم اما اکثرا روستایی بودند.

دستور حمله صادر شد.

حقیقتا ترسیده بودم. هیچ وسیله ی دفاعی نداشتیم و من دقیقا اولین بودم.

افراد با چوب و اسلحه داشتند که مهاجمین بودند و یا دست خالی که انقلابیون محسوب می شدند.

من منتظر مرگ خود و عزیزان بودم که یک باره حادثه ای ما را نجات داد.

مهندس حبیب الله فیلی که آن زمان شهردار شوش بود نمی دانم چگونه بغل دستم ظاهر شد. دستانش را باز کرد و فریاد زد: شیخ.... و شیخ.... اگر دست از پا خطا کنید با من طرفید.

می خواهید مردم را بکشید؟ به افرادت بگو سوار شوند. خون به پا می شود. من تمام جملات مهندس را شنیدم. فاصله ای با او نداشتم.

با علامت شیخ ها چماق داران سوار شدند ولی هنوز شعار می دادند. ترجمه شعار آن ها هم این بود،"ای شاه اسم تو تاج سر ماست".

مهندس به من گفت به جمعیت بگو متفرق شوند. این ها نمی فهمند، می ترسم بچه های مردم تلف شوند. با متفرق شدن ما چماق داران هم رفتند و این آخرین تلاش رژیم برای جلوگیری از تظاهرات بود.

بعد از آن تمام تظاهرات بدون مزاحمت برگزار شد و همین باعث گردید تا کسانی که واهمه داشتند نیز وارد فعالیت ها شوند.

هنوز در فکرم اگر آن روز مهندس فیلی نبود چه می شد؟ مطمئنم یکی از کشته ها من بودم و البته بسیاری دیگر نیز این چنبن می شدند.

شاید بودن مهندس برای این بود که من بمانم و خاطرات انفلاب شوش را بنویسم.

من به نوبه ی خود به کسانی که در تظاهرات اولیه ی شوش شرکت نمودند درود می فرستم.ب عدا که همگانی و بدون دردسر شد که سختی نداشت. همه آمدند حتی آن هایی که با پاسگاه همکاری داشتند.