ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: با فتح پاسگاه و انتقال اسلحه ها نوعی رضایت در مردم ایجاد شد.

مرکز تصمیم گیری در خانه ی آقای دانش پشت مسجد جامع بود. به دستور وی زن و بچه ی سجادی با ماشین به خانه ی پدری منتقل شدند. خانمش اهل دزفول بود.

شهر خلوت شد. بعضی از بچه ها در خانه ماندند. شهر احساس ناامنی می کرد.

آقای صالح عبیدی مشغول آماده کردن محلی برای تعلیم اسلحه بود. درمانگاهی پایین تر از حسینیه ی اعظم را انتخاب کرد. واژه ی ضد انقلاب اولین بار به گوش رسید.

غروب سختی بود. خبر آوردند که ضد انقلاب امشب به شوش حمله می کند. بعضی در خانه چوب دستی آماده کرده بودند. واقعا روزهای اول انقلاب سخت و ترسناک بود. خبر تکمیلی رسید.

ضد انقلاب در بیشه های حمید آباد مستقر شده اند. آن ها که بودند؟ نمی دانستیم. خبری دیگر. اسلحه های آن ها با اسب و قاطر وارد بیشه ها شده اند. آن ها خمپاره دارند. چیزی که پرتاب می شود و بعد حمله شروع می شود.

همه چیز تازه بود. امنیت شهر را چه کسانی باید تامین کنند؟ بچه ها سر در گم بودند.

حاج احمد خنیفر و رضا رستگار پیسنهاد دادند تا در سه راه موضع بگیریم. به من کلتی دادند و سپس فشنگ ها را روی زمین ریختن و و شروع به پر کردن خشاب ها کردیم.

من نام افرادی را که آن شب دیدم را به خاطر دارم. طاق نصرتی در چهار راه بود.و رودی دوم شوش تازه شکل گرفته بود. همین مکانی که امرکز ابتدای بلوار شهید دانش است.

محمد رضا دیناروند، کریم احسانی فر، مرحوم حسن عراقی، عبدالمحمد قاسمی نسب، حسن ولی حط حط(رستگار)، احمد خنیفر و رضا رستگار را به خوبی به یاد دارم.

باید قبل از سه شب که ضد انقلاب حمله می کند سنگرها را با گونی آماده می کردیم. کارها تقسیم شدند. چند نفر در پشت بتون های طاق نصرت، چند نفر پشت سنگرها در مکانی که امروز نرسیده به هلال احمر تلقی می گردد.

حاج احمد به من گفت که شما با حاج رضا رستگار و با پیکان(پیکان جوانان مرحوم غلامحسین تیکه سفید که بعدا حجتی شد) پاس پخش باشید.

من علی سینه پهن(فروغی راد)پسر حاج عوضی را در چهار راه دوم گذاشتم و رحمان اسدزاده هم با او بود.

در شهر هم حاج حمید عرب بالای مکینه ی آرد آخراسفالت به همراه یک نفر که اسمش یادم نیست سنگر گرفته بود و در تاریکی پاس می داد.

در شهر دوری زدیم. خبری نبود. منتظر ساعت سه بودیم. مرتب ساعت را چک می کردیم.

حاج احمد خنیفر در آن شب حکم رهبری داشت و مرتب راه نشان می داد.

اگر تعداد ما در آن شب کافی بود به بیشه حمله می کردیم.

پشت سنگرها ماندیم. شب سختی بود.