ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: ساعت سه شب در حالی که منتظر حمله ی ضد انقلاب بودیم و چشممان به سمت جاده ی حمید آباد بود اما خبری نشد.

تا سپیده دم چشم روی هم نگذاشتیم.

با روشن شدن هوا مطمئن شدیم که دیگر حمله ای نخواهد شد.

چند شایعه مطرح شد که البته من هیچکدام را قبول نداشتم. اول اینکه نیروهایی از دزفول شب آن ها را محاصره کردند. دوم اینکه ضد انقلاب تغییر جهت داده و اسلحه ها را در یکی از روستاهای اطراف شوش مستقر نموده است. سوم اینکه آن ها با دیدن انقلابیون منصرف شدند.

حوادث بعد فقط یکی از این موارد را تایید کرد و نیروهای شوش نقشی در آن نداشتند.

صبح به مقر رفتیم. هنوز وضع عادی نشده بود. آقای دانش هسته ی اولیه ی کمیته را در طبقه ی بالای بانک ملت روبروی مسجد جامع ایجاد کرد. درب آن در کوچه بود.

در مقابل آقای دانش میز کوتاهی بود و مرتب نامه نگاری می کرد.

در حضور من مرحوم حاج حسن اسلامی پناه را به ماموریتی فرستاد و گفت فلان شخص را بیاورید .حاج حسن هم مسلح به ژ-س انجام وظیفه کرد. در کنار حاج حسن اسلامی پناه شخصی به نام بیژن را هم دیدم.

من در آن اتاق جز رسیدگی به امورات شهر چیزی ندیدم. نه محاکمه ای بود و نه تنبیهی.

کم کم بخشدار تعیین شد.ف ردی از دزفول که فکر کنم خلف رضایی نام داشت.

هنوز شهرداری بدون مسئول بود اما افرادی مانند محمود صیدالی، شهید محمد دیناروند و علی رضا باقری فعالیت می کردند.

مخالفت های گروه های سیاسی کلید خورد.

تظاهرات ضد بخشدار و شعارهای مخالف با غیر بومی که به نظر منطقی نمی رسید و بر هم زدن نماز جمعه به امامت شهید دانش که من شخصا آن را دیدم مهم ترین فعالیت های گروه های سیاسی بود که تا انتخابات مجلس نیز طول کشید.

انقلاب شوش ناگفته های بسیاری دارد.

بعضی در سینه ها می مانند و شاید هم تعدادی مدفون شوند. انقلابیونی حاشیه نشین و بیرون نشینانی که  درون نشین شدند. شاید این ماهیت هر انقلابی باشد.

شوش حق بزرگی در ایجاد و استمرار انقلاب داشته و دارد.