ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: ورود گروه های سیاسی در مسائل شوش ناشی از وابستگی به مرکز بود. هوادارانی که فقط اعتراض می کردند و سهم خواهی را امری به حق می دانستند.

من به عنوان کسی که در جریان قرار داشتم کسی از این هواداران را در موفقیت های انقلاب شوش ندیدم.

چند اتفاق مهم روی دادند که در آن شرایط طاقت فرسا بودند. قصد کالبد شکافی ندارم اما توصیف وضعیت می تواند راهگشا باشد.

فردی به نام ناصر مجاهد پاسگاه قدیم شوس را اشغال کرد. چرا و به چه منظوری؟ اهل شوش هم نبود. نوعی بی نظمی ایجاد کرد. زمینه های تخریب آقای دانش را فراهم کردند و ما می دانستیم که هدف آن ها انتخابات مجلس است.

همان ترفند قومیت گرایی را به کار بردند. به آقای دانش شخصا گفتم که جواب اعلامیه ها را بدهد. او هم اطلاعیه ای صادر کرد که احتمالا سندی ماندگار خواهد بود.

در پایان این اطلاعیه نوشته شده بود."خداوند همه را به راه راست هدایت کند".

این عبارت بسیار کارساز شد. خبر دیگری رسید که کارخانه ی کاغذ پارس به وسیله ی بعضی از عوامل تهدید به اعتصاب شده است.

میان کارگران و نماینده ی استاندار درگیری فیزیکی شده و سیلی محکمی به گوش یک کارگر نواخته شده است.

من نماینده را می شناختم. نگرانی از تعطیلی کارخانه وجود داشت. با دستگیری عواملی به وسیله ی کمیته ی دزفول مسئله تمام شد اما یک باره متوجه ی خطری شدم.

نام عوامل را پرسیدم گفتند فقط یک نفر به نام.....یکه خوردم.

آقا این شخص را من می شناسم.اهل اندیمشک است و از انقلابیون می باشد. من گواهی می دهم که در کمیته ی اندیمشک فعالیت ها داشته و شب ها بیدار مانده است.

طاقت نیاوردم. سراغ او را گرفتم. می دانستم که جو انقلابی می تواند تصمیمات اشتباه هم بگیرد. گفتند دادگاه دزفول است. سریعا به دزفول رفتم.

نگهبان مانع شد. گفتم با رئیس کار دارم. آقای آوایی. اجازه خواست و بعد از مدتی من را با احترام نزد آقای آوایی برد.

اولین بار بود که او را می دیدم.او هم بلند شد و احترام گذاشت و گفت شما فلانی هستید؟ گفتم بلی.

گفت چه می خواهی؟ جریان فرد دستگیر شده را گفتم.

تعجب کرد و گفت ولی گزارشات چیز دیگری است.ولی من روی حرف شما حساب می کنم. (واقعا نمی دانستم چرا ایشان من را پذیرفتند. چرا احترام گذاشتند. من که او را برای اولین بار دیده بودم. او هم چنین بود. فکرم مشغول بود) ناگهان گفت فلانی حالا چه می خواهی؟

گفتم که فرد کجاست؟ گفت زندان یونسکو. ترسیدم. زندان معروفی بود. گفتم می شود من را نزد او ببرید.

خندید و گفت بسیار خوب. حتی نگهبان هم از این رفتار متعجب شد. نوشته ای داد و با وسیله من را به زندان بردند. وقتی طرف آمد رنگ بر چهره نداشت.

گفتم چه شده؟ گفت فکر کردم برای اعدام می برند. خلاصه آزاد شد اما من تا سی سال بعد متوجه نشدم که چرا مورد احترام قرار گرفتم اما بعد پاسخ را یافتم.

انقلاب در شوش با انتخاب آقای دانش به عنوان اولین نماینده ی مردم شوش و اندیمشک در مجلس توفیقاتی را رقم زد اما این پایان کار نبود.

انقلاب در شوش را می توان کتابی کرد و به نسل ها تحویل داد.

شوش با چنین رویدادهایی است که هویت می یابد اما دریغ از فعالیت هایی فرهنگی که دولت هرگز در شوش موفق به انجامش نشد.

انواع عناوین فرهنگی به دست کسانی است که فقط حرف می زنند و منم منم می کنند. فرهنگ عمومی شهر تشکیل می شود اما نتایج ماهیتی برای شوش ندارد.

من موضوع انقلاب در شوش را در این لحظه به پایان می رسانم در حالی که موضوعات بسیاری همچنان باقی می مانند. یا علی