به قلم سحر دیناروند

مهندس ناظر حفظ نبات و کارشناس ارشد مدیریت علف های هرز

کشاورزی شوش با توجه به موارد خاص می تواند یکه و تنها باشد.از این نظر که قادر است تا بالاترین تولیدات را داشته باشد جای بسی مسرت و خوشحالی است.زمین خوب و آماده ی تولید، رودخانه های متعدد، سدهای احداثی در کنار سابقه ی طولانی مردمان در فعالیت های کشاورزی می توانند نقاط  مثبتی در خودکفایی محصولات باشند.تولیدات انبوه و نگاه اقتصادی برای کسب درآمد بیشتر گرچه امری طبیعی برای رسیدن به خواسته های کشاورزان است اما همین امر می تواند منجر به نادیده گرفتن سلامت در آن ها شود.

استفاده از ناظرین حفظ نباتات به منظور بررسی امور و استفاده ی علمی از سموم و نیز انواعی از کودهای مفید راهی درست و منطقی به این منظور بوده است اما بررسی ها نشان می دهد که این امر زیر بنایی به طور منطقی پیش نمی رود.نگاه به عملکرد ناظرین و عدم رضایت آن ها از میزان تاثیر گذاری بر رفتارهای کشاورزان به منظور شناخت بیشتر و استفاده ی علمی از انواع استفاده های مورد نظر نشان می دهد که این مهم چندان موفق نبوده است.دلایل بسیاری برای این منظور می توان نگاشت که شاید مهم ترین آن ها جایگاه ناظران در کشاورزی شوش باشد.به نظر می رسد که مسئولین تنها در کلام آن را با اهمیت جلوه می دهند اما در عمل نوعی نگاه گذرا به آن دارند.

بررسی امر نشان می دهد که ناظرین با قرادادهای متفاوت که گاه هفت ماهه و زمانی یازده ماهه است در مراکز خدکمات کشاورزی مشغول کار می شوند.میزان دریافتی آن ها در سال از  از سقف دومیلیون تومان رد نمی شود.مبلغی از آن را تحت عنوان کلینیک ها برداشت می کنند در حالی که محتوای وسایل و امکانات آن ها بسیار ضعیف و گاه نزدیک به صفر است.واسطه ای که تنها کار میانه را بر عهده دارد و خود نیز به عنوان مسئولین این کلینیک ها به عنوان ناظر وارد فعالیت می شوند و ضمن برخورداری از حقوق ناظر، درصدی نیز برای کلینیک برمی دارند.

نگاه به برداشت های دیگر مانند بیمه که ظاهرا فقط دو یا سه روز در ماه شامل می شود در کنار دارایی و مالیات و نیز حق نظام مهندسی باعث می گردد تا تنها اندکی به ناظرین برسد.اینک سئوال اصلی این است که چگونه می توان نظارت را بر محصولات اجرایی نمود در حالی که کمترین امکانات و نیز حقوق شامل آن ها می شود.تعدادی از این ناظرین تحصیل کرده ی کارشناسی ارشد از دانشگاه های معتبر ایرانند اما متاسفانه نقشی موثر بر سلامت ندارند.

مطالعه ی کلینیکی محصولات کشاورزش شوش نشان می دهد که این منطقه از نظر استفاده از سموم رعایت استاندارد ها را نمی نماید.انواعی از فروشگاه های فروش سم فعالند در حالی که مجوز نداشته و افراد شاغل در آن متخصص کشاورزی نیستند.آیا سلامت محصولات بدون بررسی های علمی امکان پذیر است؟چرا شوش این چنین شده است؟چرا جایگاه ناظرین تا این حد تنزل یافته است؟