استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: موضوع رضایت و نارضایتی از شوش تنها بهانه ای برای پرداختن به موضوع مورد نیاز بود.استفاده از این دو واژه تنها تحریکی برای توجه بود.این مهم که نظرات در این موضوع شخصی و مستند به دلایل است باعث نوعی گرایش نیز خواهد شد.شاید بسیاری با مطالعه ی آن با من هم نظر باشند و نیز افرادی یافت شوند که در مقابلم قرار گیرند.هر دو شکلش برای من قابل احترامند.برای ما اصلا موافقت یا مخالفت مطرح نیست .آنچه ما را به نوشتن وادار کرد کشاندن نظرات به سمت شهر بود.شهری که آن را از درون خود علاقه مندم و برای دوران های مختلف زندگیم موثر می دانم.ابعاد مختلفی را مد نظر قرار دادم تا دیگران هم به دنبال ابعاد دیگری باشند.البته که شوش وسیع تر از نظرات من است و می تواند ابعاد دیگری را در درون خود بیابد.

توجه به شوش در ابعاد مختلف نکته ی دیگری را نیز مطرح می کند و آن نیازمندی به تغییرات و تحولات است.شوش نمی تواند در حالت سکون بماند.درست است که از نظر ظاهر بزرگ تر شده است اما ما محتوا را مهم تر می دانیم.شوش باید در باطن نیز متغییر شود.انواع باورهای غلط و تعصبی که مربوط به دوران باستانند و امروز جوابگوی دنیای متغییر نیستند باید شناخته شوند و مودبانه دور ریخته گردند.نقش دانشمندان شوش در این زمینه مد نظرم بوده و تلاش و کوشش من بدون شک آن هاست.بی سوادان که امکان دیدن ندارند و کم فهمان که درکی از مسائل ندارند.آن هایی هم که بی تفاوتند در وضعیت خود گرفتارند.کسانی نیز که منفعت شخصی را غالب می دانند مورد انتظار ما نیستند.پس نارضایتی و رضایت از شوش مورد خطاب متفکران و اندیشمندانی است که در درون شوش زندگی می کنند.البته که ما منتظر دلسوختگی های مهاجران نیستیم.آن ها در وضعیت متغییر سایر شهر ها زندگی می کنند و نفس راحتی می کشند.

ما موضوعات مختلفی را مطرح کردیم.دیگران را آگاه ساختیم که شوش جندان هم آرام نیست.نیازهای متفاوتی دارد.داد و فریاد ها هم مشکلی را حل نمی کند.چشم به دست سخاوتمند دولت ها هم دوختن که تنها آرامش دهنده ی فصلی است.ما باید شوشی ها را خطاب قرار می دادیم که این کار را انجام دادیم.هدف این بود که بگوییم هنوز فرزندان شاورر شنا کرده، خاک تپه ها را بر سر داشته، در میدان خاکی بازی کرده و در انواع مدارس جور و ناجور درس خوانده در خواب نیستند که بعضی از این خواب خوش برای خود مکان هایی امن با نام اداره یا ریاست بیابند.شوش متحمل مشکلات فراوانی شده است که بی توجهی به آن ها هنوز هم ادامه دارد.بزرگانی دارد که کوچک شده اند.کوچک هایی برخاسته اند که بزرگ نمایی می کنند.این را بدانند و بدانیم که نارضایتی از شوش دارای دو قطب مقابل بود تا بدین سان آگاه نمایند که سکوت علامت رضایت نیست.در نوشته ها فریاد هاست.

بدانید و بدانیم که پایان سخن برای ما سخن پایان و سکوت کردن نیست.این ها جرقه هایی برای بیداری است.شعله ور شدن اندیشه های ناب برای پیشرفت و توسعه ی شهر اساسی است که هرگز فراموش نمی شود.باید این مهم منتقل گردد که رضایت به معنای توقف و نارضایتی به معنای توجیه نیست.ما شوشی را می خواهیم که می تواند.شوشی را خواستاریم که قادر است.ما کاذب ها را کنار می زنیم و می دانیم که در فرزندان شوش توانایی ها بسیارند و ناتوانایی ها کم و قلیلند.باید آن ها را در جاده ی ترقی گذاشت تا بدین سان بتوان ارزیابی کرد.ما در رقابت ها تنها نیستیم.فرزندان ما اهل علم و دانشند و گرچه حسودان و نابخردان کم نیستند اما مانعی برای پیشرفت نخواهند بود.

ما موضوعات را در بعد خود خواستار گشتیم.رضایت را شکلی برای ادامه دانستیم و نارضایتی را روشی برای تغییر یافتیم.شوش با تمام عظمتش هنوز در خواب عمیق است.ما در این راستا لالا کردن ها را هم درک کردیم.ما بیداری را علت پیشرفت توصیف کردیم و برای دایه هایی که خفتن را راهی برای آسودگی دانستند مخالفت نمودیم.این دایه ها را گرچه می توان در ابعاد آگاه و ابله در نظر گرفت اما هر دو شکل آن برای توسعه خطرناکند.ما راضی به رضایتی هستیم که اندیشمندان ما خواهند داشت.متفکران ما بسیارند و به دنبال تولید اندیشه هایی هستند که بومی گرایی را معرفی می کنند.ما در شوش شناسی خود هرگز اندیشه های کادویی را خواستار نیستیم و اندیشمندی را اساس و اصل می دانیم.اندیشه هایی که از اندیشمندی فرزندان شوش ایجاد می شوند ناب و دست نخورده اند.