اواخر سال 92 دختری 15 ساله با مراجعه به یکی از کلانتری‌های پایتخت به ماموران گفت: «امروز در بزرگراه یاسینی سوار یک دستگاه پراید با دو سرنشین شدم. می‌خواستم به خانه‌ام در همان نزدیکی بروم، اما ناگهان راننده تغییر مسیر داد. آنها با تهدید چاقو مرا به منطقه‌ای خلوت بردند و مورد آزار و اذیت قرار دادند. سپس در همان حوالی رهایم کردند. خودم را به جاده رساندم و از دیگران کمک گرفتم.»

دختر نوجوان، شماره پلاک خودروی متهمان را حفظ کرده بود. با ردیابی آن یکی از متهمان که مالک خودرو بود دستگیر شد و به زندان افتاد. او پس از مدتی در شعبه 75 سابق دادگاه کیفری استان تهران محاکمه و به جرم آزار و اذیت به اعدام محکوم شد. اواخر سال95، حکم او اجرا شد در حالی که کارآگاهان همچنان به دنبال سرنخی از مخفیگاه متهم دوم بودند. سرانجام مشخص شد این متهم به جرم سرقت به زندان افتاده است. او در بازجویی‌ها خود را بی‌گناه اعلام کرد، اما شاکی در مواجهه حضوری، متهم را شناخت. چند روز بعد، کیفرخواست پرونده صادر شد و برای رسیدگی در اختیار شعبه پنجم دادگاه کیفری استان تهران قرار گفت.

صبح دیروز، جلسه دادگاه با حضور شاکی و متهم برگزار شد. در ابتدا شاکی بار دیگر مدعی آزار و اذیت شد و درخواست مجازات کرد. سپس متهم 28 ساله در جایگاه ایستاد و با بی‌گناه خواندن خود گفت: «من هیچ جرمی مرتکب نشده‌ام. چند ماه پیش به جرم سرقت به زندان افتادم اما ماموران مرا مورد بازجویی قرار دادند و درباره آزار و اذیت شاکی حرف زدند. من بی‌گناهم.»

در پایان دادگاه، قضات وارد شور شدند و با محرز دانستن آزار و اذیت، متهم را به اعدام محکوم کردند.