قریب به 30 سال گذشته، دو کشور ایران و عراق به علت طمع و کشورگشایی رئیس جمهور وقت عراق یعنی صدام حسین آن هم به تحریک قدرتهای سلطه گر، به مدت 8 سال در جنگ تحمیلی حضور داشتند.

جنگی که نهایت آن با قطعنامه 598 و اعلام صدام به عنوان تجاوز گر در جامعه جهانی همراه بود و شهدای ایران در آن جنگ اسطوره ای شدند که امروز فرزندان و جوانان ایران زمین به تاسی از آن ها در خارج از مرزهای ایران اسلامی به یاری دیگر مسلمانان پرداخته و در سوریه و عراق برای اسلام خون می دهند.

اما این روزها وقایعی در عراق اتفاق می افتد که توجه هر بیننده ای را به خود جلب کرده و هیچ کسی باور نمی کند زمانی دو کشور ایران و عراق در جنگ بوده اند و هر یک به نحوی از کشور خود دفاع می کردند.

جالب است در جریان پیاده روی سال گذشته یک ایرانی رزمنده دفاع مقدس با یک عراقی آشنا می شود که او هم رزمنده عراقی در جنگ تحمیلی بوده است و جالب تر این که ایرانی می گوید یک تیر در جنگ به پایم اصابت کرده و بعدا خوب شدم، عراقی هم می گوید من هم یک پایم در جنگ با شما تیر خورد، پس بی حسابیم! اما حالا هردو برادر و زائر امام حسین هستیم.

امروز، ایرانی و عراقی چنان دوشادوش یکدیگر در عراق به زائران اربعین حسینی از ملل و کشورهای مختلف خدمت می کنند که استکبار جهانی متحیر مانده و برای بر هم زدن این اتحاد، دست و پا می زند.

در این روزها عراقی ها ماساژ دادن و شستن پای زائران اربعین حسینی را حتی اگر فردی از خانواده اش در جنگ تحمیلی با ایران کشته شده باشد، برای خود افتخار می داند و در طرف مقابل هم خادم ایرانی، خدمت به زائر عراقی را نه تنها افتخار بلکه وظیفه خود می داند.

اگر مقداری ژرف نگرانه به این موضوع نگاه کنیم، تنها و تنها به یک نقطه می رسیم و آن یادگار خمینی کبیر برای مسلمانان جهان یا همان «انقلاب اسلامی» است. 

امروز مسلمانان با اتکای به مرجعیت آیت الله سیستانی در عراق و سید حسن نصر الله در لبنان و مقام معظم رهبری در ایران و دیگر بزرگان در دیگر کشورها به برکت اربعین حسینی به چنان اتحاد، اقتدار و پیروزی رسیده اند که هیچ کسی فکرش را نمی کرد.

فضایی که امروز در اربعین حسینی در عراق می بینیم، جرقه آن سال 42 خورد و نتیجه اش را سال 57 دیدیم و امروز میوه این درخت تنومند انقلاب اسلامی را در اربعین حسینی می چینیم.