استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: پرداختن به تاریخ ورزش شوش امری لازم و ضروری است اما چرا به جای استفاده از تاریخ ورزش از واژه ی میدان فوتبال استفاده شد؟ باید پاسخی علمی و قابل اطمینان داد.شوش و ورزش دارای تنیدگی فراوانی بوده و هستند اما جایگاه میدان فوتبال بسیار متفاوت از آن است.

دلیل اصلی قضیه مربوط به ریشه داشتن این مکان در ورزش شوش است.منظور این است که آغازین ورزش در شوش قبل از اینکه در میادین والیبال و سالن های کشتی باشد در همین مکان بوده است.خاطرات مردم و ورزشکاران از این مکان بسیار متنوع و فراوان است.سمبلی از ورزش و تفریحات سالم که علاوه بر بازی دارای نقش های متعددی مانند برگزاری مراسم و نیز تعزیه ی حسینی است.

در ابتدای تشکیل شوش جدید و تشکیل کاروانسراها تقریبا اثری از ورزش نبود.بچه ها در محوطه ی کاروانسراها انواعی از وقت گذرانی ها را داشتند که شباهتی به بازی فوتبال یا کشتی نداشت.معمولا قایم موشک یا دنبال هم دویدن و من را بگیر و نیز هفت سنگ و گلوله (فنگ)بازی بود.این وضعیت تا تبدیل شدن شوش به روستا و خانه های گلی ساختن، ثابت بود.

با ایجاد اولین مدرسه ی روستایی فکر زمین بازی نیز مطرح شد که معمولا نزدیک ترین مکان به مدرسه بود.در آن زمان از مرحوم سیف الله خان فیلی خواستند که زمینی را برای این امر اختصاص دهد و به مدرسه اهدا نماید.مکانی که امروز مدرسه ی باهنر است همان زمینی است که در آن زمان اهدا شد.اولین زمین خاکی رسمی که فرزندان آن زمان شوش در آن فوتبال بازی می کردند.

من شخصا در این زمین فوتبال بازی کردم.در آن زمان دو مشکل عمده داشتیم.یکی اینکه گاه توپ به خانه های گلی اطراف می رفت و بازنمی گشت یا به سختی همسایه ها پس می دادند تا ما را از آن مکان دور کنند و دوم نزدکی آن به نیزارهای اطراف رودخانه ی شاوور بود که گاه توپ در آن گم می شد.البته توپ های آن زمان مانند امروز نبودند.یا پلاستکی و یا ممه ای بودند که معمولا به سختی باد می شدند.

میدان های فوتبال شوش یا خاکی محل گذران اوقات فراغت جوانان بود.ما که در آخراسفالت زندگی می کردیم مکانی برای بازی نداشتیم و به این مکان می آمدیم و مسابقه می دادیم.زمین های سخت و خاکی که گرد و خاک بر بدن نشسته را می بایست با شنا کردن در شاورر از تن بیرون می کردیم.

با ساخت دبیرستان کورش و محصور شدن این زمین به وسیله ی آموزش و پرورش عملا این مکان تعطیل شد و فقط دانش آموزان می توانستند در زنگ ورزش از آن استفاده کنند که بعدا هم مدرسه ی راهنمایی خشایار در آن ساخته شد و زمینی که فقط برای بازی بچه ها اهدا شده بود به ساختمان دو طبقه ی خشایار تبدیل گردید.

ما در آخراسفالت و در کنار تپه های باستانی زمینی کوچک درست کردیم و زمان را می گذراندیم.به دلیل نزدیکی آن به تپه های بلندتر و نیز بلند بودن از سطح زمین با مشکلات فراوانی روبرو بودیم.گاه توپ به پایین پرتاب می شد و رفتن برای یافتن هم  داستان ها و سختی ها داشت.

سمبل تمام زمین های فوتبال شوش زمنی بود که مملو از خار بود و توسط افرادی مانند حمید سالمی در کنار مدرسه ی آپادانا ساخته شد و تربیت بدنی و شخص آقای نژنذ آن را تسطیح و آماده برای بازی نمود که بعدا به میدان شبیه معروف گشت.آثار این زمین هنوز پا برجاست و تعزیه ی حسینی در آن برگزار می شود.مسابقات باشگاهی شوش در این مکان برگزار می شد و هیچ حصاری یا استحفاظی نداشت.

تمام کسانی که در فوتبال معروف شدند و بعدا به تیم های استانی و ملی رسیدند از همین زمین آغاز نمودند.زمینی سخت و سفت که افتادن بر روی آن برابر با زخمی شدن بود.استقبال مردم از مسابقات بسیار زیاد بود به طوری که اطراف زمین مملو از تماشاچیان می شد.زمین خاکی شبیه ،خاطرات فراونی دارد.

تمام امید ما به این زمین بود اما در زمستان که باران می بارید به دلیل اینکه از خاک مخصوص نفوذ ناپذیری تشکیل شده بود تا روزها گاه هفته ها پر از آب می شد و عملا ورزش ما تعطیل می شد.بچه ها به شوخی قایق سواری ر ا مطرح می کردند.بعد از خشک شدن هم ترک های زیادی ایجاد می شد که بر سختی های قبل می افزود.

میدان فوتبال شوش را می توان در تاریخ ورزش شوش و شاید تاریخ شهر شوش سمبلی از همکاری و پاکی دانست.مکانی که جز برای رفع مشکل تفریح و نیز ساختن اوقاتی خوش مورد استفاده قرار نمی گرفت.میدان خاکی شوش را می توان مکانی فراموش نشدنی تلقی نمود.درگیری با گیرشمن و اینکه این مکان تاریخی است و نیز جلوگیری از تفکر چمن کردن که در نهایت منجر به تعطیلی آن و انتقال به استادیوم امروزی شوش گردید.

بسیاری از قدیمی ها شهر شوش انواع زخم ها را بر دست و پاهای خویش دارند.نه مکانی برای تعویض لباس بود و نه امکاناتی برای رفع تشنگی وجود داشت.لباس ها را در آوردن و به دیوار مدرسه آویزان کردن و به امان خدا رها کردن چندان هم بی ضرر نبود.گاه پول خرده ای را که همراه داشتیم گم و گور می شد.کسی هم نمی توانست فردی را متهم کند.تنها راه حل عدم آوردن پول با خویشتن بود که منطقی به نظر می رسید.

نام میدان فوتبال شوش گرچه می توانست به تعداد فراوانی از زمین های ساخته ی شده ی دیگر متعلق باشد اما به دلیل تاثیر فراوان زمین اطراف مدرسه ی آپادانا فقط به آن متعلق گشت.نام میدان خاکی برابر با همین مکانی است که امروز آثاری از آن باقی است و شبیه در آن برگزار می شود.

میدان فوتبال شوش نشان دهنده ی صمیمیت ورزشکارانی است که با نام های مختلف باشگاهی در آن بازی می کردند.نه باخت دشمنی به وجود می آورد و نه برد غروری کاذب ایجاد می کرد.آنچه می ماند دوستی و همدلی مردمان شوش بود.میدان خاکی شوش مملو از خاطرات کودکی،نوجوانی و جوانی من است.فراموش شدن آن هرگز اتفاق نمی افتد.با خاطرات آن زنده ام و پاکی های مردمان آن روز را به یاد می آورم.بسیاری از فوتبالیست های آن زمان امروز در میان ما نیستند.یاد آن ها همیشه گرامی است.