شخصیت ها و رسانه های منتقد دولت که پس از برجام و برداشته شدن تحریم خرید هواپیمای صفر پس از 40 سال، خرید هواپیما را اولویت کشور نمی دانستند و آن را اقدامی لوکس و در راستای خدمت به «اشراف» اتلقی می کردند اکنون به دنبال سقوط هواپیمای ATR در مسیر تهران یاسوج، از دولت طلبکار شده اند که چرا ناوگان هوایی را نوسازی نکرده است.

به عنوان نمونه، روزنامه کیهان اخیرا در واکنش به اظهارات موافقان نوسازی ناوگان هوایی کشور نوشت: آنها باید پاسخگو باشند که چرا در سال پس از برجام، قراردادهای خرید هواپیما که جزو تحریم‌های لغو شده در برجام بود، عملی نشد؟ آیا این جز به خباثت و بدعهدی شیطان بزرگ برمی‌گردد که بارها درباره آن هشدار داده شد اما همین طیف، قیافه منجی و مصلح و شریک و رفیق را برای آمریکا ترسیم کردند؟!

این روزنامه بدون اشاره به مواضع پیشین منتقدان دولت و تندروها مبنی بر اینکه خرید هواپیما اولویت دولت نیست مدعی شد: برخلاف تحریف‌گری نشریات زنجیره‌ای، موضوع بحث بر سر خوبی یا بدی خرید هواپیما نبوده است، چنان که القا می‌کنند. مسئله این بود که چرا تعهدات طرفین ناهمزمان، نامتوازن، و نابرابر است و چرا در حالی که انبوهی امتیاز نقد می‌دهیم، وعده نسیه باید بگیریم و تعهدات طرف مقابل ضمانت اجرا نداشته باشد؛ که دیدیم نداشت.

رسانه های متعلق به منتقدان دولت در روزهای اخیر با چرخشی عجیب، مواضع دو سال قبل خود را به گونه دیگری وانمود کرده اند. این رسانه ها از زمان اجرای برجام و قراردادهای خرید هواپیما فریاد برآورده بودند که این اقدام کاری لوکس است و اساا اولویت اقتصاد کشور نیست.

به طور مثال، زهره طبیب‌زاده نماینده سابق مجلس در ۲۹ بهمن ۹۴ گفته بود: در بسته اقتصادی دولت یکی از خریدهای آنها هواپیمای ایرباس است و وقتی دولتی رکود گسترده اقتصادی دارد و تورم را مهار نکرده چه دلیلی دارد وقتی امکان مالی وجود ندارد ادای پول دارها را در آورد و 118 هواپیمای جدید بخرد.کمتر از 2 درصد مردم از حمل و نقل هوایی استفاده می کنند و مردم پروازهای بین قاره ای دارند و وقتی هدف گذاری دولت بر اساس مرفهین بی درد باشد و به فکر مردم محروم نیستند اقدام به خرید هواپیماهای نو می کنند.

جواد کریمی قدوسی، نماینده مشهد در مجلس هم ۱۱ تیر ۹۶ گفته بود که خودمان توان تولید هواپیما را داریم: «در جایی که شرکت های خصوصی نیز می توانند تولید هواپیما کنند، واردات هواپیما جشن ندارد.»

مسعود میرکاظمی، وزیر نفت دولت دهم و نماینده سابق مجلس هم گفته بود: ولویت کشور هواپیما نیست، ازدواج جوانان، مسکن مهر، مترو و قطار بین شهری مهم‌تر از خرید هواپیما از اروپا است.

مهدی کوچک زاده، نماینده سابق مجلس و نزدیک به جبههه پایداری هم ۱۱ بهمن ۱۳۹۴ گفته بود: آیا اولویت اول مردم خرید 100 هواپیما است؟ در حال حاضر ما باید چند میلیارد دلار پول هزینه کنیم تا با مشکلاتی که مردم دارند، هواپیمای جدید وارد شود.

مجتبی ذوالنور، نماینده قم و عضو جبهه پایداری ۸ بهمن ۱۳۹۵ گفته بود: هواپیما اولویت اکثریت ملت ما نیست خرید هواپیما مانند پانسمان زخم است در حالی که عده ای در حال خفه شدن در مشکلات اقتصادی هستند.

لطف‌الله فروزنده معاون احمدی نژاد نیز با انتقاد از خرید هواپیماهای نو در ۱۹ تیر ۹۵ چنین گفته بود: خرید هواپیما نه اولویت کشور است نه می تواند معضلات ما را حل کند.

انتقادات تندروها در مرحله به مرحله خرید هواپیماها ادامه داشت. آنها حتی با بی خبری از یک مراسم مرسوم در دنیا به نام آبپاشی هواپیما، اتفاق مشابه برای نخستین هواپیمای پرواز تهران-میلان را به تمسخر گرفتند و عکس یادگاری با آنها را آبروریزی خواندند.

مسئله واضح است؛ تندروها و منتقدان دولت که در ماه ها قبل بارها و بارها به وضوح خرید هواپیما را اولویت نمی دانستند و دستاوردی که چهار دهه تحریم هواپیمای صفر را لغو کرده بود مسخره می کردند اکنون با سقوط یک هواپیمای 25 ساله که 7 سال هم برای تعمیر از ناوگان خارج شده بود، یا سکوت کرده اند یا مواضع خود را تغییر داده اند و اعلام می کنند که مسئله اصلا خرید هواپیما نبود! بلکه آنچه بدان انتقاد داشتیم عدم توازن در تعهدات دو طرف برجام بود! موضوعی که در آن نیز سفسطه های زیادی وجود دارد.

البته چرخش مواضه تندروها به این یک مورد محدود نمی شود. آنها اکنون طلبکار شده اند که دولت چرا در دو سال نتوانسته ناوگان هوای را نوسازی کند وچنانکه کیهان خطاب به دولت و حامیانش اعلام کرده «شما باید توضیح بدهید که چرا هواپیماهای برجامی نیامد»!

این سطح از تغییر موضع، آیا چیزی به جز استراتژی «هدف وسیله را توجیه می‌کند» یا حمله به مخالف (دولت) به هر قیمتی را اثبات می کند؟