استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: جهان را تصوری بزرگ یافتن اصل است.وسعتی به اندازه ی تمام اندیشه های بشری تصور کردن اساسی برای ماندن است.دنیا مملو از اندیشه های تاریخی است.انسان ها فردیت آن را تشکیل می دهند و انسانیت ماهیت آن را به خود اختصاص می دهد.این ها را بنیان در نظر داشتن و راهی برای پیمودن ها  درست کردن کافی است.جهان انسانی همانی است که باید باشد اما این تنها آرزویی از دنیای شکسته است.این جدایی ها به انگشت نمی آیند که از آن بسیار فراوان ترند.حساب ها را باید دقیق تر کرد تا میزان ها را با شکستن ها محسوب داشت.

جهان بزرگ شکسته می گردد.کوچکی آن متصور تر از همیشه می شود و قلم شکسته ها را متعدد می نماید.اندیشمندان از زبان مشترک به متفاوت ها تبدیل می شوند و سکوت کردن ها را معنا می دهند.جنگ راهی برای صلح متصور می شود و حمله شقی برای دفاع در نظر گرفته می شود.دنیا با تضاد ها حرکت می کند و شکستن ها جوش یافته در نظر گرفته می شوند.قدرت با زور متجلی می شود و پول جای منطق را می گیرد.دنیای شکسته هر روز شکسته تر می گردد و جماعت با از بین رفتن آن را تایید می کنند.فریادی شنیده نمی شود و دستوری برای توقف صادر نمی گردد.

دره ها عمیق تر می گردند و کوه ها سر به فلک می کشند.زورها بر زارها غلبه می کنند و قتل ها شجاعت نامیده می شوند.دین توجیهی برای رفتارها می گردد و شکستن ها روشی برای موفقیت توصیف می گردند.دنیا می شکند و صدای خرد شدن آن را نمی شنوند.قلم های شکسته این صداها را با درون خود همسان می کنند و با پذیرش در انتظار باقی می مانند.قلم شکسته را شجاعتی برای بیان نمی یابد وبدین سان توحش را با کنار کشیدن گذر،از زخم رهایی می دهد.

ما را با دنیای شکسته کاری نیست.قلم ها را غلاف کردن هاست.اندیشه ها در درون لاک خود می مانند.سخت دفاع می شوند اما هرگز بیان نمی شوند.حفاظت از افکار کاری منطقی در نظر گرفته می شود و توحش راهی برای نابودی اندیشه ها متصور می گردد.عاقلان را برای ماندن سکوت اختیار کردن می دانند و قلم ها با درون، روی خود را نجات یافته در می یابند.

دنیا در هر لحظه اش شکسته تر می گردد.به امیدی که شاید آن قدر بشکند که نای بلند شدن نداشته باشد.در آن صورت است که قلم ها برمی خیزند و دنیای واقعی را ترسیم می کنند.دنیای شکسته را با قلم های کنار رفته زنده یافتن ،حقیقتی برای آینده در نظر می گیرند.ما در دنیای شکسته در گذر زمانیم.با آن می رویم اما در آن غرق و نابود نمی شویم.قلم های شکسته دردی برای نادردی هاست.