استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: بغض در گلو می ماند و فریاد بی معنا می شود.ناشایستگی خود نمایی می کند و شایستگان در درون باقی می مانند.اعتراض را معنایی نمی یابند و آن را با انواع شکل ها خلط می دهند.راهی برای ماندن نمی یابندو نهایت آن را در شکستگی آن می بینند.اصلا حقی بر اعتراض نیست و اگر هست از نوع شکسته و پاره یافتن آن است.

قدرت را با زور مخلوط کردن و گلو را با چابکی فشردن است.نفس را بند آمدن در فکر رهایی نمودن است و راحتی حلق را نتیجه ی رضایت دادن است.اعتراض شکستن را مفهوم یابی است و سکوت را نشانه ی رضایت نمودن است.ما را با اعتراض آشتی نیست و نابودی را تجربه کردن است.آن جا که فکر عقب نشینی می کند احساس خودنمایی بیشتری می یابد.

اعتراض را با چه حقی ایجاد نمودن در حالی که حق شکسته در گوشه ای ماندن است.میان فریاد و نفس رابطه ای معنا دار می باید و نیامدن آن به جسم بهانه ای برای عدم آن می توان ترسیم کردن نمود.ما را با اعتراض بیگانگی بسیاری است.جسم را با روح یکی گرفتن است.در روان است که تشخیص برتری فکر بر صدا بسیار می توان یافت و اندیشمندی را وسیله ای روان برای حرکت دانستن یافت.

اعتراض شکسته می گردد تا درون آدمی سیراب از ناگفته ها شود.آیا این بغض را شکستن ها می توان یافت؟ ما را بر آن کاری نیست.روشی برای دریافت ها و دادن هاست.شکستن ها برای ما معنا دارند و تکامل را برای رسیدن مفاهیم بسیار.شیران را در قفس گذاشتن ها تا کی؟ اعتراض را شکستن ها تا چه زمان؟ ما را با آن کاری نیست.ما نفس خود را می خواهیم و از گلوی خود محافظت می کنیم.نفس را برای اندیشمندی نیاز داریم و گلوی خود را برای تنفس محتاجیم.

اعتراض شکسته را با کدامین معنا می توان منتقل کرد؟برای عوام که این امری بی معنا و بدون محتواست.اندیشمندان را مخاطب قرار دادن صواب است و نابخردان را آگاهی دادن اساس زنده ماندن هاست.این را می توان در نوع برخوردها یافت و انواع احساسات تصنعی درک کرد.ما را با شکسته ها آشتی بسیار است و با خرد شدن ها، صداهای آشنایی زیادی است.نابخردان را به جای دانشمندان نشاندن فراوان و اعتراض را راهی بر ای رهایی نیافتن بسیارست.

فریاد ها را نگه داشتن و در بوته ی آزمایش قرار ندادن صواب است و از توسعه ی اندیشه برای رهایی استفاده کردن موفقیت ترین هاست.اعتراض راهی برای گوش خراشی است در حالی که تفکر راهی برای درونگرایی و حلال هاست.باید راهی برای شکستن ها یافت.هنر می خواهد و تحمل بسیار تا بتوان جوششی درست و نامشخص ایجاد نمود.صبر را باید محافظت کرد و مردم را انبوهی از یاوران در نظر گرفت.شکستن ها برای بسیاری ناخوشایند و اندکی شادمان کننده است.