استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی اجتماعی ایران اُنا: فریاد کودک را در تولد معنا باید کرد.اعتراضی به ورود به این دنیا.شاید هم فریادی برای ماندن است.معنایی در این دنیای پرخروش برای فریاد یافتن مشکل باید.صدایی غران می خواهد و شجاعتی مثال زدنی .ابتدای آن ممکن اما ادامه ی آن چندان آسان نباشد.

فریاد ها را باید با هم جمع کرد تا نوساناتی قابل قبول داشته باشند.ما که اهل فریاد نیستیم.بیگانه ای از جنس بیگانگانیم.فریاد ما قلم ماست.شکسته ی آن هم ترجیح پذیر است و فریاد نیمه صدای آن هم قابل قبول.ما توان فریاد را در خود کاهش داده ایم تا ظاهر آن را برای رد گم کردن ها جوابگو باشم.

ما فریاد بی فریادی هستیم که در راه اندیشمندی در تکاپوییم.چه سان که موفقیت را سخت باشد و رفتن ها دشوار.فریاد با صدای غران آن قابل شکستن باشد زیرا فشار در آن متصور است.راهی برای بهانه گیری های منطقی است.

قلم شکسته توان رفاقت با فریاد ها نیست.هر دو را جمع یافتن نافرضی است.یکی را باید بر دیگری ترجیح داد.منطق قلم عدم فریادهای ظاهری است.گاه سکوت بهترین فریاد هاست.سکوت برای قلم های شکسته فریاد دل هاست.در دنیای شکسته نمی توان پژواکی درست یافت که بیهوده ماندن را ترسیم و نابودی را در حداقل آن بیماری یافتن باشد.

فریاد در قلم شکسته ماندگارترین است و با اندیشمندی مخفیانه حرکت کردن.فریاد شکسته را چه شاید که فریاد بلند را باید؟ظاهر بینی را کنار زدن هاست و اصول را یافت ها.باید در باطن ها جستجو کرد تا محتواها را یافت.بسیاری از فریاد ها بی معنایند.ما را با ظاهر کاری نیست که با باطن رفاقت بسیار است.خطر در درون نیست که در برون نشانه است.فریاد شکسته کلمه ای ناملموس برای بسیاری است که فریادی بلند دارند.

صداها هم می شکنند.دل ها خرد می گردند.تفکرات محدود می شوند.قلب ها از هم فاصله می گیرند.دانشمندان نا آشنا می مانند.شیران غرش خود را نگه می دارند.روبهان جرئت خودنمایی می یابند اما هرگز فریاد ها خموش باقی نمی مانند.فریاد به فریاد ها تبدیل می شوند و از فردیت به جمعیت مبدل می گردند.

شجاعت در خفه نمودن ،به ترس تبدیل می گردند و فضا برای خود نمایی نابخردان گشاد تر می شود.فریاد شکسته را معنا نمی توان یافت که بدون آن هم فریاد  موجودیت می یابد.قلم شکسته خود فریادی بلند تر از صداهاست.

ما را با فریادهای شکسته کاری نیست.رفاقتی با آن نداریم و رقابتی در آن نمی یابیم.ما را با قلم دوستی بسیار است که فریاد را از لوله ی آن درک می کنیم.فریاد شکسته را نمی توان تصور کرد گرچه می توان ساخت و برای آن تصویری ایجاد نمود.آن برای دنیای ابلهان و نابخردانی است که با این تصور خود را آزادانه در دنیای بی درکی  در می یابند.درکی غلط و پراشتباه برای توجیه نادانی های خویشتن.ما را با فریاد های شکسته دوستی نشاید.