همه ما یه جورهایی با بیت المال سر و کار داریم، از دانش آموزی که روی نیمکت کلاس می نشیند تا کارگر و کارمندهایی که در اداره و کارخانه ها کار می کنند، حتی زنی که خانه دار است. فرقی نمی کند که بیت المال چطوری در زندگی هایمان نقش دارد، مهم این است که چگونه از آن استفاده می کنیم.

قبل از اینکه به حساب ما رسیدگی شود، بیاییم خودمان رسیدگی کنیم؛ چقدر به عدالت حضرت علی(ع) نزدیک هستیم، زمانی که ایشان از نور چراغ بیت المال برای کار شخصی شان استفاده نمی کردند؟!

سید کاظم حسینی از همرزمان شهید عبدالحسین برونسی، ماجرای توجه شهید برونسی به بیت المال و گرفتن گواهینامه رانندگی را روایت می کند: فرمانده تیپ که شد، یک ماشین، اجباراً، تحویل گرفت. یک راننده هم می خواستند در اختیارش بگذارند که قبول نکرد. ـ شما گواهینامه که نداری حاجی، پس راننده باید باهات باشه.

ـ توی منطقه که شرعاً عیبی نداره من خودم پشت فرمون بشینم.

تو شهر می خوای چه کار کنی؟

ـ تو شهر چون نمی شه بدون گواهینامه رانندگی کرد، اگر خواستم برم، با راننده می رم.

چند وقت بعد که رفتم مشهد، یک روز آمد پیشم.

ـ سید! یک فکری برای این گواهینامه ما بکن.

ـ شما که دیگه راننده داری، گواهینامه می خوای چه کار؟

 ـ همه مشکل همین جاست که یک راننده بند من شده، اونم راننده ای که حقوق بیت المال رو می گیره و مخارج دیگه هم زیاد داره.

خواستم باب مزاح را باز کرده باشم.

ـ خب این بالاخره حق یک فرمانده تیپ هست.

ـ شوخی نکن سید! همین ماشینش هم که دست منه، برام خیلی سنگینه، می ترسم قیامت نتونم جواب بدم، چه برسه به راننده. (این در حالی بود که وقتی می آمد مشهد، پول بنزین و روغن و خرج های دیگر ماشین را از جیب خودش و از حقوق شخصی می داد).

تصمیمش جدی بود، مو، لای درزش نمی رفت.

ـ حاجی، حالا چند روز مرخصی داری؟

ـ هفت، هشت روز.

رفتم اداره راهنمایی و رانندگی؛ هر طوری بود کارها را رو به راه کردم؛ دو سه تا از افسرها خیلی کمک مان کردند؛ عبدالحسین اول امتحان آئین نامه داد و بعد تو شهری؛ بالاخره بهش گواهینامه دادند. البته همین هم یک هفته ای طول کشید؛ وقتی می خواست راهی جبهه شود، برای خداحافظی آمد؛ بابت گواهینامه از من تشکر کرد.

ـ بالاخره این زحمتی رو که کشیدی بگذار پای بیت المال، انشاءالله خدا خودش اجرت رو بده.  

ـ حالا خودمونیم حاج آقا، شما هم زیاد سخت می گیری ها.

شهید برونسی لبخندی زد و حکایتی برام تعریف کرد؛ حکایت «طلحه» و «زبیر» که در زمان خلافت حضرت مولی(ع) رفتند خدمت ایشان که حکومت بگیرند. آن وقت حضرت شمع بیت المال را خاموش کردند و شمع شخصی خودشان را روشن کردند. طلحه و زبیر هم وقتی موضوع را فهمیدند، دیگر حرفی از گرفتن حکومت نزدند و دست از پا درازتر برگشتند.

وقتی اینها را تعریف می کرد، لحنش جور خاصی شده بود. با گریه ادامه داد: «خدا روز قیامت، از پول و از اموال خصوصی و حلال انسان، که دسترنج خودشه، حساب می کشه که این پول و اموال رو در چه راهی مصرف کردی؛ چه برسه به بیت المال که یک سر سوزنش حساب داره!»./جام جم