به گزارش ایران اُنا از اهواز، هفتم تیرماه سال 1366 در حالی که عقربه‌های ساعت 16:30 دقیقه بعد از ظهر را نشان می‌دهد هواپیماهای عراقی آسمان سردشت را تیره می‌کنند و با غرشی که سکوت بعد از ظهر تابستانی را بر هم می‌زند چهار بمب در شهر و سه بمب در روستاهای اطراف بر زمین فرود می‌آید و حال مردم نشان از شیمیایی بودن این بمب‌ها بود.

هزاران نفر از مردم بی‌گناه از زن و مرد، خرد و کلان بعد از حملات ددمنشانه عراق جان سپردند و آن‌هایی که باقی ماندند با پوست‌ها و چشم‌های سوخته و تاول زده همچنان در درد و رنج به سر می‌برند و با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند و خاطرات این سوختن را به نسل‌های بعد منتقل می‌کنند.

سردشت نماد مظلومیت ملت ایران در جنگ تحمیلی هشت ساله عراق بر علیه ایران بود که یکی از دردناکترین و غم انگیزترین رویدادهای این جنگ بمباران شیمیایی این شهر بود.

امروز قربانیان بمب‌های شیمیایی با مشکلات بسیاری مواجه هستند و بدن آن‌ها هر روز ضعیف‌تر می‌شود و بیماری‌های تنفسی، پوستی و سایر تبعات این جنایت آن‌ها را آزار می‌دهد.

به همین مناسبت روز هشتم تیرماه روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی نامگذاری شد تا یادآور درد این مردم مظلوم باشد.

پس از جنگ جهانی اول این اولین‌بار بود که از سلاح‌های شیمیایی به صورت وسیع در جنگ استفاده می‌شود، این مغایر با پروتکل 1925 ژنو بود.

مجامع بین‌المللی هیچ واکنشی در برابر این تجاوز وحشیانه از خود نشان ندادند و حتی این رژیم خونخوار را ملامت نکردند و بی‌اعتنا از کنار آن گذشتند.

در واقع کشورهایی که ادعای طرفداری از حقوق بشر و حمایت از نوع انسان را در اقصی نقاط جهان دارند از پیش قراولان فروش سلاح‌های شیمیایی به عراق بودند.

یافته‌های پزشکی نشان می‌دهد که مصدومیت با گازهای شیمیایی در ابتدا با عوارض پوستی، چشمی و ریوی همراه است، اما با تداوم آن ممکن است بیماری‌های دیگری نظیر عوارض خونی یا اشکال در سیستم لنفاوی نظیر سرطان‌ها در فرد به وجود آید. 

گازهای شیمیایی در ریه‌ها عوارض سختی ایجاد می‌کند و این‌گونه مصدومان نسبت به کوچک‌ترین آلودگی نظیر آلودگی هوا و حتی بوی تند ناشی از عطر و ادکلن‌هایی که مردم به طور معمول استفاده می‌کنند، بسیار حساس است؛ بنابراین می‌توان گفت که واقعاً جایی برای تنفس این افراد وجود ندارد.

*روسیاهی به زغال ماند

یکی از شهروندان اهوازی در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در این شهرستان هدف عراق از بمباران شیمیایی سردشت ایران را اینگونه بیان کرد: این حادثه نقض حقوق بشر است و وقتی که رژیم بعثی عراق در جبهه‌های جنگ در برابر رزمندگان ما کم آورد به دستور اربابان خود از این حربه استفاده کردند.

وی ادامه داد: شاهد بودیم که این حرکت آن‌ها نیز تاثیرگذار نبود و در آخر پیروز این میدان انقلاب اسلامی ایران بود و رو سیاهی به زغال ماند و چهره زشت دشمنان در مجامع بین‌المللی کریه‌تر از گذشته شد.

*قدرت‌های استکباری شریک جنایت‌های صدام بودند

سعید باقریان یکی دیگر از شهروندان اهوازی که خود را از رزمندگان جبهه‌های جنگ معرفی کرد  در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در همین شهرستان اظهار کرد: سلاح‌های شیمیایی یک اهرم فشار در دست رژیم بعثی عراق بود که نتایج وحشتناکی را به دنبال داشت.

وی افزود: قدرت‌های استکباری با این سیاست عراق همراه بودند و با رساندن سلاح‌های شیمیایی به صدام خود را شریک جنایت‌های آن‌ها کردند.

باقریان ادامه داد: عراق از سلاح شیمیایی با عنوان داروی نابودی متجاوزان به خاک نام می‌برد و خود را مجاز به استفاده از هر اسلحه خطرناک و سوزاننده‌ای می‌دانست.

به مناسبت روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی با یکی از جانبازان شیمیایی که سال‌هاست با درد و رنج زندگی را سر می‌کند گفت‌وگویی کوتاه انجام داده‌ایم.

*توانایی هیچ کاری را ندارم

علی ناصری با چهره‌ای آرام و نگاهی عمیق که که نشان از دردی جانکاه است گفت: متولد 1346 هستم و در سال 1366 در عملیات والفجر یک در منطقه فکه شیمیایی شدم، الان دو سال است که شدت بیماری آنقدر زیاد شده است که توانایی هیچ کاری را ندارم.

وی با دستانی تاول‌زده که نشان از دلاوری‌هایش است ادامه داد: در حال حاضر برای تنفس مجبور به استفاده از کپسول اکسیژن‌ساز هستم، پزشکان می‌گویند که قلبم هم مشکل پیدا کرده است و نباید بدون دستگاه نفس بکشم، بیرون هم نمی‌توانم بروم.

*آرزوی یک تنفس بی‌درد را دارم

این جانباز شیمیایی بیان کرد: از این نوع زندگی خسته شده‌ام، از تنگی نفس خسته شده‌ام، آرزوی یک تنفس بی‌درد را دارم اما با وجود این همه درد اگر باز هم ببینم کشورم در خطر است برای دفاع از مردم و انقلاب در جبهه‌های جنگ حاضر می‌شوم.

وی درباره اینکه آیا مسئولان به او رسیدگی می کنند گفت: من از هیچکس گلایه‌ای ندارم و برای رسیدن به امکانات به جنگ نرفتم و به کسی منتی ندارم.

این جانباز دوران دفاع مقدس خاطرنشان کرد: من برای حفظ ناموس، انسانیت و رضای خدا این کار را کردم و همه چیز را نیز از خدا می‌خواهم.

ناصری افزود: به جرات می‌توانم بگویم بعد از شیمیایی شدنم یک شب هم آرامش نداشتم و نتوانستم مثل بقیه انسان‌ها بخوابم.

*کشور به وحدت و همدلی نیاز دارد

وی در پایان گفت: وحدت و همدلی نیاز امروز کشور ماست و اگر خدا محوری در امور نیز وجود داشته باشد هیچ مشکلی را احساس نخواهیم کرد، از خدا می‌خواهم که این مملکت در آرامش و آسایش باشد، جوانان امروز می‌توانند مانند جوانان دیروز ایران را به قله پیروزی و رشد برسانند.

*سازمان ملل جوابگو باشد

هدف اصلی و اساسی در هر جنگی به دست آوردن پیروزی است. طرف‌های درگیر به انحای مختلف سعی می‌کنند به عنوان پیروز شناخته شوند و برای به دست آوردن این پیروزی از تمامی راهکارها استفاده می‌کنند.

رژیم بعثی عراق برای پیروزی در جنگ بر استفاه از سلاح‌های شیمیایی در جنگ اکتفا نکرد و بارها بمب‌های شیمیایی خود را بر شهرها و روستاها فرود آورد.

سکوت سازمان ملل و مدافعان حقوق بشر در زمانی که مردم ایران با گازهای شیمیایی زمین‌گیر می‌شدند نشان از خشنودی آنها از این مسئله بوده است.

حال سازمان ملل باید جوابگوی خس‌ خس سینه‌هایی باشد که یک تنفس بی‌درد را آرزو دارند.

گزارش از سهیلا باوری - فارس