جزایر سه‌گانه از منظر تاریخی و حقوق بین‌الملل

معرفی کتاب: بررسی موقعیت و اهمیت جزایر سه‌گانه را به هیچ‌وجه نمی‌توان از موقعیت و اهمیت خلیج فارس جدا در نظر گرفت. اصولاً جایگاه و موقعیت این جزایر تنها در قالب و محیط کلی خلیج فارس است که معنا می‌یابد. بر همین اساس، می‌توان بسیاری از ویژگی‌ها و مشخصات ژئوپلتیکی و ژئواستراتژیکی خلیج فارس را به این جزایر نیز تعمیم داد.

به لحاظ تاریخی حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دورۀ امپراتوری‌های عیلامی، ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. در این دوران نظم و امنیت ایرانی بر سراسر پهنه آبی خلیج فارس و جزایر آن حکم‌فرما بود. شواهد حاکمیت ایران بر این جزایر در اسناد رسمى، اسناد تاریخى، کتابچه‏هاى راهنماى دریانوردان، سالنامه‏ها، نقشه‏هاى سیاسى و کارتوگرافیک، گزارش‏هاى ادارى و یادداشت‏هاى رسمى وزارت خارجة انگلیس و ادارة امور هندوستان در بریتانیا، در خلال قرون 17 و 18 و قسمت اعظم قرن 19 مشاهده مى‏شود. به‌خصوص جالب توجه است که در نقشه تهیه شده توسط دفتر امور جنگ در سال 1887، این جزایر به رنگ قلمرو اصلى ایران مشخص گردیده و نیز در نقشة لرد کروزن از ایران، مورخ 1892 و نقشة ادارة مساحى هندوستان، مورخ 1897 و کتابچه‏هاى راهنماى دریانوردى در خلیج فارس چاپ 1864 و گزارش‏هاى ادارى دولت انگلستان، در سال‏هاى 1876-1875 ، به عنوان قلمرو ایران درج شده‏اند. بنابراین جزایر تنب و ابوموسى در حاکمیت ایران است. در قرن 18 و 19 میلادى، این جزایر به صورت مستقیم تحت صلاحیت و ادارة ولایت لنگه بوده که خود یک بخش ادارى از استان فارس بوده است.

این کتاب پژوهشی است‌ همراه با ارایه اسناد تاریخی در راستای اثبات حقوقی مالکیت ایران بر این جزایر.