برای آزادگان دفاع مقدس، رمضان و روزه داری فصل متفاوتی از کتاب اسارت است. برای آن ها روزه داری در سوز زمستان و گرمای طاقت فرسای تابستان شکل متفاوتی داشت که شاید حتی روایتش نتواند اندکی از آن شرایط را بازگو کند. آزادگان مجبور بودند در کنار سختی تحمل گرسنگی و تشنگی، مشکلات اسارت و درگیری با بعثی ها را نیز تحمل کنند و به یقین اجر روزه داری شان در رمضان های اسارت چندین برابر بود. روایت سختی ها، مشکلات و خاطراتی که از این ماه پربرکت در ذهن آزادگان شکل گرفته پر از درس است.

قاسم پرنیان سال 59 و قبل از شروع رسمی جنگ، در غرب کشور توسط حزب کومله و دموکرات اسیر و بعد از اعلان رسمی جنگ به رژیم بعث تحویل داده شد. او که 10 سال سابقه اسارت دارد از خاطرات متفاوت روزه و روزه داری و سختگیری رژیم بعث عراق در اردوگاه ها نسبت به روزه داری اسرای ایرانی خاطره ای را روایت می کند:

اسرا را چند سال یکبار از اردوگاهی به اردوگاه دیگر می بردند. هر اردوگاه رسم خودش را داشت. در اردوگاه موصل به ما دو وعده غذا می دادند. یکی شوربای صبح و دیگری غذای روز؛ اما وقتی ما را به اردوگاه رمادیه منتقل کردند دیگر خبری از شوربا نبود. فقط یک وعده غذای ظهر می دادند. نحوه غذا دادنشان هم به این صورت بود که با بیل غذا می کشیدند و هر بیل را برای 10 یا 12 نفر می ریختند. آنوقت ما خودمان آن مقدار را نفر به نفر تقسیم می کردیم. با تقسیم آن مقدار به هر نفر فقط 8 قاشق سرخالی غذا می رسید. شاید به فکر کسی هم خطور نکند که با این  مقدار غذا در روز، افراد بتوانند زنده بمانند.

ماه رمضان در اردوگاه که خبری از سحری و افطار نبود. بچه ها روزه می گرفتند و وعده غذایی را که ظهر می دادند برای افطار شب نگه می داشتند. سربازان عراقی همین کار را هم ممنوع کرده بودند و می گفتند کسی حق ندارد غذایش را برای افطار نگه دارد. اما بچه ها مخفیانه این کار را می کردند. هوا گرم بود و امکاناتی برای نگهداری غذا نبود. به همین دلیل اکثرا غذایی را که برای افطار نگه می داشتیم تا شب فاسد و باعث مسمومیت می شد.

گاهی بچه ها بر اثر همین مسمومیت اسهال خونی می گرفتند و اذیت می شدند اما روزه هایشان را تمام و کمال می گرفتند. البته رمادیه، اردوگاهی بود که تعداد افراد غیرمذهبی آن زیاد بود. اگر 20 درصد اردوگاه را بچه رزمنده های حزب اللهی تشکیل می دادند، 80 درصد مابقی را اسرای کومله، دموکرات و تروریست های احزاب عراق و افراد غیرمذهبی تشکیل می دادند. و در ماه رمضان فقط بچه مذهبی های رزمنده روزه می گرفتند. اما بچه ها نمی گذاشتند هیچ کدام از این مشکلات مختلفی که در اردوگاه ها وجود داشت مانع روزه داری شان در ماه مبارک رمضان شود.

یک روز غذای اردوگاه وقتی برای افطار مصرف شد، آنقدر مانده و فاسد شده بود که همه بچه ها را مسموم کرد. به طوریکه همه اسهال خونی گرفته بودند. روزه و مریضی رمق را از بچه ها گرفته بود. موقع کار ساختمانی که هر روز اسرا در اردوگاه انجام می دادند، چند نفر از بچه ها دیگر رمقی نداشتند که بلوک های ساختمانی را بلند کنند. به همین دلیل بلوک ها از دستشان افتاد و شکست. سربازان عراقی با دیدن این ماجرا عصبانی شدند و به بچه های روزه دار حمله کرده و آن ها را مورد ضرب و شتم خود قرار دادند. و بعد از آن تا سه روز جیره غذایی را بستند. تحمل گرسنگی در آن سه روز برای همگی خیلی سخت بود. اما با همه این فشارها بچه ها در همان وضعیت روزه خود را می گرفتند و عراقی ها از دیدن مقاومت بچه های ما بسیار متعجب بودند و اظهار شگفتی می کردند که این رزمنده ها در چنین شرایطی، اینقدر صبر و تحمل از خود نشان می دهند.