سرانجام در شامگاه بیست و چهارمین روز از مرداد 1392، برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی با عدم رأی اعتماد به سه وزیر پیشنهادی حسن روحانی، نشان دادند که با پروژه تکمیل حماسه سیاسی 24 خرداد – آنگونه که رییس جمهور انتظار داشت – موافق نیستند. یادداشت پیش رو کوشیده است تا به این بهانه از تبعات عدم توفیق وزارت آموزش و پرورش در جذب محمدعلی نجفی و البته حسرتی محیط زیستی برای نگارنده سخن بگوید ...

وقتی نامش به عنوان وزیر پیشنهادی کابینه یازدهم برای وزارت آموزش و پرورش مطرح شد، موجی از شادمانی و امید در دل بسیاری از فرهنگیان کشور جوانه زد. به نحوی که اغلب تشکل‌های صنفی این حوزه با انتشار بیانیه‌هایی به حمایت از کاندیدای وزارت آموزش و پرورش در دولت تدبیر و امید برخواستند. کانون صنفی معلمان، سازمان معلمان ایران، انجمن اسلامی معلمان استان‌های فارس، خراسان رضوی، خراسان شمالی، کهگیلویه و بویر احمد، خوزستان، هرمزگان، آذربایجان شرقی، اردبیل، همدان، اعضای شورای اسلامی شهر تهران و حتی اعضای فراکسیون فرهنگیان مجلس شورای اسلامی کنونی از جمله‌ی این نهادها و سمن‌ها بودند که آرزو داشتند تا این ریاضی‌دان برجسته دانشگاه صنعتی شریف و دانش آموخته ام آی تی (مؤسسه فناوری ماساچوست آمریکا) بتواند با چراغ سبز مجلس شورای اسلامی، دوباره به رأس این وزارتخانه راهبردی کشور بازگردد. مردی که در کارنامه خود، سابقه‌ی 14 سال حضور در کابینه چند دولت پس از انقلاب در وزارت علوم‌ تحقیقات و فناوری، آموزش و پرورش و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور را هم یدک می‌کشید و هم منتخب شش ساله مردم در شورای سوم شهر تهران هم بود.

با این وجود، شگفت‌آور است که اینک باید بپذیریم سرنوشت آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان‌مان را از بخت هدایت چنین دانشمند سیاستمداری که هم مورد توجه حکومت و هم مردم بوده، دریغ کرده‌ایم.

بی شک نگارنده هرگز نمایندگانی که در مخالفت با این شخصیت ممتاز علمی/فرهنگی کشور سخن گفتند و صرفاً به دلیل اختلاف سلیقه سیاسی و استفاده از خط کشی به نام فتنه، بدون توجه به برنامه‌های ارایه شده توسط نامبرده و نقد کارشناسی آنها، به ایشان رأی اعتماد ندادند، نخواهد بخشید و من می‌دانم که در این احساس، تنها نیستم! هستم؟

افسوس بیشترم اما بازمی‌گردد به طرح دوستدار مدارس سبز که مدتی است برای تحقق آن با همکاری سازمان حفاظت محیط زیست و وزارت آموزش و پرورش در تلاشم و با رایزنی‌هایی که شده بود، این امیدواری بیش از پیش وجود داشت تا در دوران دکتر نجفی، اجرای این طرح و برخورداری دانش‌آموزان ایرانی از دانستگی‌های محیط زیستی بیش از پیش شتاب گیرد.

واقعاً متأسفم برای آن یکصد و سی و سه نماینده‌ای که اجازه ندادند تا با برنامه‌ریزی نجفی، نسلی فرهیخته‌تر در آموزش و پرورش این دیار پرورش یافته و در دهه‌های آینده سکان هدایت این مملکت را در دست گیرد.

باشد که این تلخکامی در حوزه‌ی آموزش جوانان، واپسین تلخکامی دولت یازدهم در توفیق خدمت به مردمی باشد که دوست‌شان دارد و آنها نیز البته صمیمانه در 24 خرداد 1392 نشان دادند که دوستش دارند.

محمد درویش