سردبير بهارنيوز

افراطيون خود البته به خوبي مي‌دانند در جامعه 50 ميليوني (آناني كه حق راي دارند) خيلي خيلي شاهكار كنند، 4 ميليون نفر بيشتر نيستند اما همچنان مي‌خواهند براي 46 ميليون ديگر كه نه 70 ميليون ديگر ايراني تعيين تكليف كنند. به كمك ارتش قوي رسانه‌اي و تريبون داران پرتعدادشان در رسانه ملي و نمازهاي جمعه در راستاي عملياتي ساختن اين استراتژي، تلاش‌ها و برنامه‌هاي متنوعي را سامان ديده و در حال اجرا دارند. آنها البته نيت و هدف را نيز همواره پشت واژه‌هايي چون دين، انقلاب، فتنه و ... پنهان مي‌كنند تا خيلي انقلابي و متعلق به نظام و دين و رهبري به نظر برسند!

از كفش پراني به سمت خودروي آقاي روحاني، تا ماجراي سنگ اندازي (كه به بيلبوردزني در خيابان‌هاي تهران منتهي شده) در راه حل و فصل مشكل پرونده هسته‌اي كشورمان كه مصائب بيشماري براي فرد فرد جامعه ايراني بر جاي نهاده و همچنين ماجراي ديروز دختران آقاي ميرحسين موسوي در همين تحليل ساده مي‌گنجند كه بايد خيلي سريع و هر چه زودتر، حاميان روحاني را نه تنها از كرده خويش (اميد بستن به او و دولت تدبير و اميدش) نوميد سازيم بلكه روح اميد و آرزو را كاملا در اين جامعه و براي هميشه دفن كنيم و خلاص!

به اذعان اين طرز تفكر، تا جامعه ايران به آرزو و اميد دل بسته است، كار ما دشوار است و سخت و مقطعي! بايد به سان كره شمالي از مردم ايران، انسان‌هايي فاقد اميد و كاملا شبيه يك رباط بي‌روح، امربر و خالي از هرگونه منش آزادگي، هويت انساني، حريت و ... ساخت و در اين راه بايد همواره يك اصل اساسي را پيش راه خود كنيم: پمپاژ نوميدي در جامعه!

همين كه پس از 3 دهه به جامعه اينگونه تلقين شود كه سيستم حاكم؛ اجازه رسيدن به اهداف و آمال اكثريت را نمي‌دهد، اين امر (نااميدي محض و فراگير توام به سرخورگي منتهي به سلب روحيه آزادمنشي و حريت) به مرور بر جامعه از جوان و پير گرفته تا مرد و زن مستولي شده و اينگونه راه براي اقليت حدودا 7 درصدي جامعه (4 ميليوني‌ها) هموارتر خواهد شد. هموارتر براي حكومت كردن بر 93 درصد جامعه ايراني!

اما حكايت به اين سادگي‌ها هم نيست كه عقل‌هاي كوچك اين حضرات تحليل مي‌كنند. حداقل از منظر تاريخي كه يكي از شاخه هاي قابل اعتنا علوم جامعه شناسي و رفتارشناسي انسان به شمار مي‌آيند، اين طرز تفكر سخت در اشتباه است. همه قرائن تاريخي نشان مي‌دهد كه ايران، آن گونه كه دوستان و برادران مي‌پندارند «كره‌شمالي» نيست. مردم ايران مردم بزرگ و آزاد منشي هستند كه در برهه‌هايي تاريخي به تمام جوامع درس حريت داده‌اند.

رفتارهايي اينگونه و خواب و خيال‌هاي كره شمالي ساختن اين كشور و ملت بزرگ، آب در هاون كوبيدن است. جماعت 4 ميليوني هرچقدر قوي و با پشتوانه باشند از ارتش مغول، حمله اعراب و ... قوي‌تر نيستند كه در نهايت نتوانستند فرهنگ و ذات ايراني را از شهروند ايراني بگيرند. آري، امثال مغول‌ها   نتوانستد اميد را از مردم ايران بگيرند اين جماعت كه سهل است!

جامعه ايران همواره به اميد زنده است. آن كفش پراني، اين سنگ پراني، آن بيلبورد زني و اين سيلي زدن به صورت فرزندان يك مخالف سياسي، كف روي آب هستند. همين ديروز يعني عيد غدير، مردم ايران ولايت بزرگ مردي را جشن گرفتند كه يكي از سخنان هميشه جاودانش دفاعيه تاريخي‌اش از حقوق شهروندي آن زن يهودي است. مردي كه براي عدم دفاع مردان جامعه اسلامي از يك زن يهودي، براي آنان آرزوي مرگ مي‌كند؛ و حال كه مي‌شنوند بر صورت دو بانوي مسلمان به جرم فرزند يك مخالف سياسي بودن، سيلي نواخته مي‌شود بيش از پيش به راه و منش علي (ع) و همه آزادگان ايمان و به راه خويش «اميدوارتر» مي‌شوند.

مي‌ماند نقش دولتمردان دولت تدبير و اميد كه خواسته اكثريت 90 درصدي جامعه ايراني از آنان اينست كه لطفا اجازه ندهيد اعتدال در مصاف با اين جماعت جاي خود را به انفعال بدهد. اين جماعت سخت اميدوارست به مردم ديكته كند آب از آب تكان نخورده است و اميد و تدبير يعني كشك! به همين دليل، شما آقاي روحاني و همكارانتان، براي اثبات اين تحليل اشتباه 7درصدي‌ها، هرچه زودتر بايد استارت را بزنيد، مردم پشت سرتان هستند.