حرص صفتی نفسانی است که انسان را به گرد آوردن آنچه بدان نیاز ندارد بر می‌انگیزد، بی آن که به حدّ و مقدار معیّنی اکتفا کند.

از آنجایی که حرص و طمع دارای مفاسد زیادی هستند و باعث بوجود آمدن فرومایگی‌های اخلاقی می‌شوند، دین مقدّس اسلام آنها را مورد نکوهش قرار داده است.

اما درباره این که طمع چه آثاری دارد در روایات و احادیث زیادی از ائمه معصومین(ع) سخن گفته شده است.

پیامبر خدا(ص) می‌فرمایند: "طمع، حکمت را از دل دانشمندان می‏‌برد1".

امام کاظم(ع) در اندرز به هشام فرمودند: " از طمع بپرهیز و به آنچه مردم دارند، چشمداشتی نداشته باش، چشمداشت به مخلوق را در خود بمیران؛ زیرا طمع کلید هر خواری است و عقل را می‏‌دزدد و انسانیّت‌ها را می‏‌دَرَد و آبرو را می‏‌آلاید و دانش را از بین می‏‌برد2".

امام علی بن ابی طالب(ع) نیز می‌فرمایند: "هرکس جامه طمع به تن کند، خود را خوار گرداند3".

همچنین در برخی احادیث و روایات درباره جایگاه طمع به ویژه نسبت به انسان مومن سخن گفته شده است.

امام عسکری(ع) می‌فرمایند: "چه زشت است در مؤمن خواهشی باشد که او را به خواری کشاند4".

رسول مکرم اسلام در حدیثی فرمودند: "زنهار از طمع، که این خود فقری است نقد5".

امیرالمؤمنین علی(ع) نیز در جایی می‌فرمایند: "طمع‌کاری، بردگی جاودان است6".

منابع روایات:

1- کنزالعمّال: 7576 منتخب میزان‌الحکمة: 344

2- بحارالأنوار: 78 / 315 / 1 منتخب میزان‌الحکمة: 344

3- نهج‌البلاغة: الحکمة 2 منتخب میزان‌الحکمة: 344

4- بحارالأنوار: 78 / 374 / 35 منتخب میزان‌الحکمة: 344

5- کنزالعمّال: 8852 منتخب میزان‌الحکمة: 344

6- نهج‌البلاغة: الحکمة 180 منتخب میزان الحکمة: 344