سال هاست هر از گاهي مجلس طرحي را براي ساماندهي تعطيلات ارايه مي كند و هر بار با مخالفت هاي كه به خصوص از سوي علما ابراز شده است بي سر و صدا آن را كنار مي گذارد. اكنون اين سئوال مطرح مي شود كه چرا مجلس نمي تواند تعطيلات را ساماندهي كند.

واقعيت آن است كه ايران كم ترين تعطيلات دنيا را دارد و در همان حال واقعيت ديگر اين است كه مردم ايران احساس مي كنند بسياري از ايام سال را در تعطيلي به سر مي برند. ( نيازي به آمار نيست وقتي موردي در بين مردم تبديل به لطيفه شد يعني اينكه به عمق باورهاي مردم رسوب كرده است و لطيفه هاي بسياري در خصوص ميزان تعطيلات در كشور وجود دارد.)

اما اين تناقض چگونه قابل توضيح است؟( تعطيلات كم است مردم احساس مي كنند زياد است) براي درك اين وضعيت بايد به ماهيت تعطيلات در كشور توجه كرد كه بر اساس دو تقويم شمسي و قمري تعيين مي شود و پراكندگي آن در طول سال به گونه اي است كه مردم هر از چند گاهي احساس مي كنند، كشور تعطيل شده است. پديده بين التعطيلي اين احساس را تشديد مي كند و زماني كه اين پديده با ترافيك در راهها و كشته هاي ناشي از آن همراه مي شود حس تعطيلات زياد عميق تر مي شود.

درست به خاطر همين احساس است كه نمايندگان مجلس از سال ۷۷ يعني نزديك به ۱۵ سال، در هر طرحي كه به مجلس ارايه كرده اند، كم كردن تعداد تعطيلات را راه حل مي دانستند و البته هرگز هم موفق نشدند.

چرا كاهش تعطيلات راه حل مناسبي نيست؟
اولين دليل آنكه وقتي كشور ما كم ترين ميزان تعطيلات را دارد چرا بايد از آن كاست؟ ( براي مثال كل تعطيلات ما به همراه جمعه ها ۷۷ روز است در حالي كه اين رقم در انگلستان به ۱۱۲ روز مي رسد و البته در آن كشور هيچ كس احساس زياد بودن تعطيلات هم نمي كند.)

علاوه بر اين كاهش تعداد تعطيلات دردي را دوا نمي كند. زيرا واقعيت آن است كه تعطيلات مذهبي مهم ترين عامل ايجاد اين وضعيت است و اگر بخواهيم تعطيلات را با كم كردن ساماندهي كنيم بايد تعطيلات ۱۵ روزه مذهبي را به ميانگين جهاني آن يعني ۳ تا ۴ روز كاهش دهيم. مثلا فقط بايد عاشورا، تاسوا و نيمه شعبان تعطيل شود. و چون چنين كاري شدني نيست و درست هم نيست كه بشود نتيجه آن مي شود كه كم كردن تعطيلات چاره كار نيست.

چه بايد كرد؟
راه حل ساده است! اين مشكل تنها در ايران وجود دارد و راه حلش هم بايد بومي ما باشد. راه حل تمركز تعطيلات است يعني به جاي تعطيلات پراكنده بايد تعطيلات متمركز شود و چون اين امر مستلزم جابجايي تعطيلات است و به همين خاطر ممكن است با واكنش شخصيت هاي ديني و ملي مواجهه شود چاره كار آن است كه به جاي آنكه مجلس مصاديق تعطيلات را تعيين كند دولت اين كار را انجام دهد.

به اين ترتيب هيات دولت در اواخر بهمن ماه هر سال ايام تعطيل سال بعد را اعلام مي كند در نتيجه هم مردم امكان برنامه ريزي دارند و هم پراكندگي آن توسط دولت از بين مي رود. علاوه بر اين دولت بعضي از روزهاي تعطيل مذهبي را براي تمركز تعطيلات فقط براي يك سال حذف مي كند اما به همان ميزان( جز براي ايام خاص مثل تاسوعا و عاشورا كا در هر حال بايد تعطيل باشد) ايام مذهبي ديگر را تعطيل مي كند. در نتيجه متدينين هم كمتر دغدغه خواهند داشت.

تصور كنيد دولت مجبور شود براي سال ۱۳۹۳ پنج روز از تعطيلات مذهبي را حذف كند و به جاي آن ايام عيد قربان تا غدير را كه در اواخر شهريو و اوايل مهر قرار دارد با نام تعطيلات عيد غدير تعطيل كند.به اين ترتيب بسياري از مردم اول اسفند ۹۲ مي دانند كه ۲ دوره تعطيلي عمده در سال ۱۳۹۳ دارند. تعطيلات نوروز و غدير. بسياري ممكن است سفرهاي خود را توزيع كنند ، تلفات جاده كم مي شود، خدمات دهي هتل ها و رستوران ها بهتر مي شود، گردشگري رونق مي گيرد و بخش مهمي از اقتصاد فعال مي شود و ....

پيش نويس قانوني اين طرح توسط يكي از مراكز پژوهي تنها به اين دليل كه به دولت احمدي نژاد اگر اين مجوز داده شود همه سال را تعطيل مي كند رد شد. اما در آن پيش نويس آمده بود كه مجلس كليات قانون تعطيلات را تعيين مي كند و مصاديق تعطيلات توسط دولت تعيين مي شود. اگرچه طرح پيچيدگي ها و ظرايف زيادي دارد كه در اين مجال امكان شرح آن نيست.

بازنشر از سایت الف