حالا و در آخرین روزهای زمستان 2014 میلادی و در روزهای سرد و برفی ماه فوریه، پایتخت اتریش میزبان مذاکرات هسته‌ای بین ایران و گروه کشورهای 1+5 خواهد بود.

بعد از ماراتن نفس گیر و چانه زنی های فشرده در ژنو 3 که با « برنامه اقدام مشترک» به اتمام رسید، حالا چشم‌ها به سوی وین اتریش دوخته شده تا ببینند، در شهر موسیقی و آواز اروپا، سمفونی هسته‌ای چگونه کوک می‌شود؟

هر چه باشد، استیج وین برای توافق نهایی  انتخاب شده و نُت های طرفین مذاکره، بایستی بیش از گذشته، هارمونی داشته باشد. تجربه «زیر میز زدن» فرانسه در ژنو 2 و «فابیوس» بازی های این کشور، لزوم «فالش» نزدن طرف غربی در وین را بیش از پیش، گوشزد می‌کند.

اگر باز هم در وین یا در دورهای بعدی گفت‌وگوها، کار به جاهای «مهم» کشیده شود و پای وزرای خارجه اعضای 1+5 به محل مذاکرات باز شود، دیگر خبری از «وستروله» ، وزیر خارجه ژرمن ها نخواهد بود و فرانک اشتان مایر روبروی محمد جواد ظریف می نشیند.

انگلیس، امریکا، فرانسه، چین ، روسیه و آلمان هر کدام در یکی دو ماه گذشته درگیر اتفاقات سیاسی اقتصادی متفاوتی بودند اما حالا و در دومین ماه سال 2014، فارغ از همه ماجراها به دنبال حل مسأله هسته ای ایران هستند.

آیا، آنها می توانند در ارکستر هسته ای وین به رهبری کاترین اشتون و برای رسیدن به توافق نهایی، با سازهایی کوک شده و البته هماهنگ، بنوازند؟