اگر قدرت را به قدرت سخت و نرم تقسیم کنیم، بی تردید بخش بزرگی از قدرت نرم در اختیار صاحبان اندیشه، فکر، بیان و قلم است. هر کشور که در آن آزادی اندیشه، سخن ، بیان، قلم و گردش آزاد اطلاعات بیشتر باشد، زمینه پیشرفت و تعالی در این کشور مهیاتر خواهد بود. 

بی تردید اگر در جامعه ای دهان ها بسته شود و قلم ها شکسته شود، اعتماد عمومی در آن جامعه از بین خواهد رفت و چشم ها و گوشها به سمت امکانات ارتباطاتی بیگانگان خواهد رفت

بگذاریم میدان قلم و بیان، میدان بازی باشد تا حقایق برای مردم و جامعه تبیین شود، البته آزادی بیان باید با در نظر گرفتن شرایط تاریخی، فرهنگی، دینی و مذهبی و اجتماعی آن کشور و جامعه باشد.

دولت معتقد به آزادی مسوولانه است. در همه جوامع، اصول، ارزشها و مقدساتی وجود دارد که باید مورد احترام همگان قرار گیرد. اگر رسانه ای بخواهد این اصول را مورد مراعات قرار ندهد، بی تردید رسانه ای ارتباطی است که ارتباط خود را با جامعه و مردم تضعیف و یا قطع کرده است. مقدسات دینی و مذهبی و همچنین ارزش های فرهنگی، ملی و حتی قومی باید مورد احترام همگان باشد. 

شما می بینید که حساسیت ها امروز در جامعه ما حتی برای طوایف، اقوام و ایلات تا چه اندازه زیاد است که با کوچکترین خطایی جمع قابل ملاحظه ای می شورند و این معنای حساسیت جامعه ما است؛ همه باید به این حساسیت ها توجه کنیم. 

همه ما باید به این حساسیت ها توجه کنیم، البته ما امروز می دانیم که قدرت رسانه های ما هر مقدار بیشتر و قوی تر باشد کشور ما توانمند تر در صحنه جامعه حضور پیدا خواهد کرد. 

چرا ما نتوانستیم بعد از 35 سال کاری کنیم که بزرگان ما از شرایط فرهنگی جامعه ما رضایت داشته باشند؟ اشکال از کجاست؟ اگر با فشارها و شیوه های پلیسی مساله فرهنگی حل شده بود که امروز نباید بعد از گذشت آن سال ها باز هم نگران فرهنگ جامعه باشیم. 

امروز فرهنگ در اختیار کیست؟ من خوشحالم که به ندای رهبر معظم انقلاب وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بلافاصله پاسخ دادند کار بسیار درستی بود، اما چه مقدار از مسایل فرهنگی ما در اختیار آقای وزیر است؟ چه مقدار بودجه فرهنگی در اختیار بخش های فرهنگی دولتی است؟ چند برابر بودجه ای که دراختیار دولت به معنی قوه مجریه در زمینه فرهنگ است، دراختیار نهادهای دیگراست؟ در اختیار مراکز دیگری است که از بودجه عمومی بهره برداری و استفاده می کنند؛ نیازی به نام بردن آن نیست؛ اگر با این حرف ها فرهنگ درست می شد می بایست همه امروز اظهار رضایت می کردیم؛ امروز بودجه عظیم فرهنگی در اختیار نهادها و بخش هایی است که لااقل تحت نظارت قوه مجریه کشور به معنی خاص کلمه نیستند. البته شورای عالی انقلاب فرهنگی برای این امر باید بیندیشد و مسیری را در پیش گیرد تا بدانیم بخش فرهنگی ما با بودجه عمومی که دراختیار می گیرد، چه می کند. 

اینکه چقدر کتاب چاپ شد، تیراژ کتاب چه مقدار بود، چقدر سی دی منتشر کردیم، این آمار فرهنگی نیست. اثر آن کتاب ها چه بود؟ اثر آن همه سرمایه گذاری در بخش فرهنگی چه بود؟ اگر اثر خوب بود پس چرا امروز همه نگرانند و همه ناراحتند؟ پس باید راه دیگری را برگزینیم و انتخاب کنیم.

امروز در بخش مطبوعات، چه تعدادی از بودجه عمومی استفاده می کنند؟ چه تعدادی از مطبوعات یا رسانه ها از بودجه خاص قوه مجریه استفاده می کنند؟ بخش خصوصی ما چه مقدار فضا دارد؟ 

اگر بحث اعتدال و توازن مطرح است، من نمی گویم بخش رسانه را به بخش مردمی و بخش خصوصی واگذار کنیم، بلکه باید توازن و تعادلی باشد. چه مقدار خبرگزاری ها، سایت ها، روزنامه ها و مجلات در اختیار نهادها و بخش هایی است که از بخش های عمومی کشور استفاده می کنند؟ و چه مقدار در اختیار بخش خصوصی است؟ پایداری مطبوعات یا رسانه های بخش خصوصی ما چه مقدار است؟ 

دولت یکی از وظایف خود را ایجاد تعادل و توازن می داند. از ابتدا دولت معتقد بوده، امروز هم معتقد است که فرهنگ باید به اصحاب فرهنگ واگذار شود.

باید قانون روشن و شفاف باشد چراکه درباره مطبوعات، فیلم، کتاب و بخش های مختلف، امروز ساختن افکار عمومی در مسیر توسعه، تعالی، اخلاق و معنویت اهمیت دارد.

آیا اخلاق حرفه ای در زمینه رسانه ها روبه توسعه است یا تعالی و آیا تهمت ها، سخنان ناروا و دروغ کم شده است؟ اگر کم شده پس در این زمینه موفق بوده ایم و اگر نشده باید ببینیم اشکال کار کجا است.

ما آزادی مسوولانه همه رسانه های گروهی را ارج می نهیم و از همه صاحبان فرهنگ، قلم و بیان می خواهیم که برای قرار گرفتن اذهان عمومی در مسیر منافع ملی و مصالح ملی واقعیت ها را به مردم بگویم و شعارها را کم و مشکلات جامعه را برای مردم تبیین کنیم.

چرا برخی از مطبوعات دارای دژ پولادین هستند و هیچ کس جرات نمی کند به آنها نزدیک شود؛ نه قوه اجرایی و نه قوه قضاییه؛ بالاتر از دژ پولادین خود را قیم می پندارند، نه قیم تنها برای دولت، نه تنها قیم برای احزاب و جناح ها که حتی قیم برای مردم. رییس شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: تمام مطبوعات و رسانه ها دارای اختیارات و حقوق مساوی هستند. اگر کسی خود را برتر می پندارد، این دولت او را برتر نمی بیند. روحانی تاکید کرد: همه باید دارای امنیت مساوی باشند؛ هر کس خطا کرد، با خطاکار باید برخورد شود، هیچ کس نباید خود را در حصار امن احساس کند؛ در این زمینه دولت معتقد است توقف ها، توقیف ها آخرین راه حل است نه اولین راه حل. 

ممکن است مطبوعه یا جریده ای خطا کند یا مرتکب اشتباه بزرگ شود، اگر می خواهیم برخورد کنیم، نخستین قدم این است که با نویسنده و مدیرمسوول برخورد کنیم.

چرا کل آن رسانه بسته شود و عده ای که در بخش های مختلف کار می کنند، به خاطر خطای یک نفر همه بیکار شوند؟

اگر نویسنده ای خطا می کند، اشکال ندارد با او برخورد قانونی شود؛ اگر خدای ناکرده فردی خیانت می کند، به مقدسات و منافع ملی احترام نمی کند، با نویسنده و مدیر مسوول برخورد شود.

توقیف و توقف نباید قدم اول در برخورد با خطاها باشد، گاهی ممکن است نیاز باشد به توقیف هم کشیده شود اما چرا این قدر عجله؟

منتقدان و مخالفان این دولت آزادند و آزاد خواهند بود، اما بگذارید به همان اندازه همراهان دولت هم از آزادی و امنیت برخوردار باشند؛ نقد کنند؛ مخصوصا نقد سازنده، این افتخار برای دولت است؛ من در هیات وزیران و مسوولان گفته ام یا شکایتی از طرف دولت نباید باشد نسبت به روزنامه و رسانه، یا باید به حداقل ضروری اکتفا شود. 

شما می بینید امروز انتقاد صریح می کنند که حق آنهاست؛ گاهی حتی اتهام می زنند، دروغ مطرح می شود، حتی نسبت به آن موارد هم دولت وارد عمل نشده و شکایتی را مطرح نکرده و فقط از طرف مسوولان تذکری به آنها داده شده که این حرف ناصیح و نادرست است . 

حتی علیه شخص رییس جمهور سی دی پخش می کنند و ما فقط گفتیم به آنها بگویند این قسمت های سی دی اشتباه است؛ بگذاریم ما در مسیری قرار گیریم که ملت ما، کشور ما، شایسته آن مسیر است؛ بگذاریم معضلات جامعه حل و فصل شود. 

رسانه های ما در مشکلات اساسی جامعه باید به صحنه بیایند، به کمک این کشور، به کمک دولت، به کمک حاکمیت و به کمک همه.