استاد جعفر دیناروند/ رئیس مرکز بررسی های اجتماعی

شوش را از نظر تاریخی نمادی از قدمت و فرهنگ می دانند.اولین شهری که به گفته ی بسیاری از مورخین ،مهد تمدن بشری محسوب می گردد.گذشت زمان و فعالیت های علمی و فرهنگی آن باعث گردید تا باستان شناسان و تاریخ نگاران به فکر کاوش و نوشتن بر آیند.

استثنا بودن این شهر با فعالیت های کاوشی به اثبات رسید و گرچه هنوز ناگفته های بسیاری در مورد این شهر وجود دارد اما همین کافی است تا آن را به یکی از نمادهای بزرگ انسانی تبدیل نماید.تواضع، احترام و تعظیم بزرگان فرهنگ و تمدن به این شهر هر گز فراموش نخواهد گشت.همین نکته برای مردم شوش نوعی مظلومیت را رقم می زند.شوش در دنیای بیرون شناخته شده و در درونش گمنام و بی نشان باقی مانده است.گویی گمنامی با شوش عجین شده است.در این میان نماد کتاب و تالیفات در شوش کنونی نیز داستان ها دارد.

رفت و آمدهای بی شمار گردشگران خارجی و ایرانی  به دلایلی مانند وجود زیارتگاه حضرت دانیال، آرامگاه دعبل خزائی، آثار بزرگ تاریخی، موزه ، بیشه زارهای زیبا، رود کرخه و شاوور، یادمان  فتح المبین، زیارتگاه های مذهبی و امثال آن انسان را به فکر و تدبر وادار می کند.وضعیت شناخت دهی به سیل عظیم مراجعه کنندگان چگونه است؟گویی غفلت در این میان حرف اول را می زند.

وضعیت تالیف: گفته می شود که برای فعالیت باید زمینه وجود داشته باشد.اگر زمین کشاورزی نباشد، کشت معنایی ندارد.تالیف هم چنین وضعیتی در تمامی دنیا داراست.مگر در شوش زمینه برای تالیفات وجود دارد؟ مگر ظرفیت هایی موجود  نمادهای فرهنگی مانند موارد فوق که هم جنبه ی ملی و هم دینی دارند را نمی توان دید؟

تالیفات در شوش باید به چه شکلی ترسیم شود؟ واقعیت امر این است که همسو با افتخارات تاریخی شوش، تالیفات در بدترین  ترین شکل خود نماد می یابد.افرادی که سال ها با خون جگر برای معرفی شهرشان تلاش کرده اند را چه کسانی می شناسند؟ مسئولین شهر کجایند؟ چرا به جای عمل کردن به این معرفی به برگزاری جلسات اکتفا می کنند.برادران من شوش ظرفیت های فوق العاده ای برای این نوع فعالیت ها دارد.

نویسندگان شوش با توجه به علاقه ی شخصی خود به شهر و مملکتشان در گمنامی کار می کنند و به معرفی آن می پردازند.یاوری برای آن ها متصور نیست.تعدادی از این نویسندگان آمدند، نوشتند، مورد پشتیبانی قرار نگرفتند، دلسرد شدند و رفتند.مردم شوش آن ها را می شناسند؟ مسئولین چطور؟

واقعیت تالیفات: باید واقعیت ها را گفت.ادامه ی کار ممکن است باعث دلسردی های بیشتری شود.نویسندگان تاریخ محلی شوش روز به روز کمتر می شوند.متولیان امر هم با آن ها آشنا نیستند.جلسات آن ها با ساندیس ها و کیک ها رنگین ترند.

آن روز که نویسندگان شوش شروع به نوشتن کردند هرگز حدس نمی زدند که تا این میزان مورد بی مهری قرار گیرند.متولیان به جای جمع آوری آثار و تالیفات آن ها به شنیدن ها اکتفا کردند.جلسات فرهنگ عمومی که می بایست در حداقل شکل خود به معرفی تالیفات و خرید آن ها اختصاص یابد با سخنرانی ها دست به دست گشت.

در این میان فعالیت های خود جوشانه ی مولفین برای ایجاد مرکزی تالیفی یا حداقل چاپخانه ای برای نشر کتاب به دلیل بی بضاعتی به جایی نرسید.گویی تغییرات درون اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی، تاکید سازمان تبلیغات اسلامی بر فعالیت های غیر کتابی، ناله ی شهرداری در نداشتن ها، خواب کتابخانه های عمومی و دست درازی برای مشارکت مردم در اهدای کتاب، کار را از این نیز بدتر می نماید.

باید فکری اساسی نمود.وضعیت تالیف و نشر کتاب در شوش بسیار ناخوشایند است.گویی ضرب المثل تا گرسنه نشوی قدر گرسنگان را نمی دانید در باره ی وضعیت کتاب و تالیف در شوش مصداق دارد.کسانی باید در این مورد تصمیم گیری نمایند که خود مولف و یا در حداقل آن اهل تخصص باشند.اداراتی که در آن مسئولین متخصص وجود داشته باشند به جد موفق تر عمل می کنند.

وظیفه ی ما: ما کار خود را انجام می دهیم.یاس و نا امیدی گرچه تلخ و تاخیر برانگیز است اما ما نه تنها صبر می کنیم که از آن نیز فرا تر رفته و "تحمل" می نماییم.ما به شهرمان علاقه مندیم.کتاب ها نوشته ایم که عدد آن ها فعلا به پنج رسیده است.هفت کتاب دیگر در صف انتشار منتظرند.پولش را خودمان می دهیم.خرجش را از جیب خانواده پرداخت می کنیم.به انتشارات التماس می کنیم تا با تاخیر حق چاپش را بگیرد اما هر گز عقب نشینی نمی کنیم.

خاطرات جنگ را نمی توانیم فراموش کنیم.نسل های بعدی ما را مدیون می دانند.رشادت های مردم شوش با داشتن ابتدایی ترین سلاح ها، حسینیه اعظم با استقامت جانانه، تپه ها با ایستادگی همیشگی اش، کرخه با خروش معنا دارش، بچه های بی ادعایی که با ابتدایی ترین وسیله رفت و آمد می کردند.شهیدان گمنامی که بعضی هنوز ناشناخته اند را نمی توانیم به دست فراموشی بسپاریم.

سخن آخر:شوش موضوعات فراوانی برای نوشتن دارد.تالیفات انبوهی را می طلبد.نویسندگان توانایی را در دل خود جای داده است.گنجی عظیم در این رابطه پنهان مانده است.همتی را باید و حرکتی را بشاید.کجایند دلسوزان به عظمت شوش و مردمی که  گمنامی را با خود یدک می کشند و هرگز اخم به ابرو نمی آورند.نویسندگان متعهد شوش هر گز میدان را خالی نمی کنند.تالیفات در شوش در کمال آرامش به خواب سنگینی فرو رفته است.