دفاع علی لاریجانی به عنوان لیدر اصلی جریان اصولگرا در مجلس شورای اسلامی از دولت چه در قالب مخالفت صریح و آشکار با تهیه فیلم ˈ من روحانی هستمˈ و یا حمایت وی از مذاکرات هسته ای بخوبی نشان می دهد که اصولگرایان سنتی نمی خواهند در افواه عمومی با تندروهای این جریان سیاسی یک کاسه شده و در این قالب دیده شوند.

به گزارش ایران اُنا، در ادامه مطلبی که سایت خرداد با عنوان « اعتدال روحانی؛ چالش تازه راست سیاسی» منتشر کرد آمده است: دکتر حسن روحانی نه فقط بواسطه حمایت بزرگان اصلاح طلب در انتخابات اخیر بلکه به شانیت کنش و منش و رویکرد سیاسی و نگرش اش به مقولات مختلف از سال ها پیش در زمره سیاست ورزان تحول خواه و اصلاح گر ساختار سیاسی نظام جمهوری اسلامی قرار داشت.

این نکته را اکثریت قریب به اتفاق جامعه شناسان و پژوهشگران عالیرتبه ای که در طول هشت سال دولت احمدی نژاد در طبقه دهم مرکز تحقیقات استراتژیک با وی به بحث نشسته اند اذعان دارند و بر نگاه راهبردی و اصلاح گرانه وی صحه می گذارند.

حال آن شیخ مداراجو و آرام بر مسند ریاست جمهوری نشسته و قصد دارد اعتدال نگری را در وجوه مختلف و متکثر سیستم اجرایی و بالطبع آن در سطوح مختلف جامعه جاری و ساری سازد.

مشی اصلاح گرایانه روحانی بر مدار تندروی و کندروی، سخنان هیجانی و هیاهو طلبی سیاسی نمی چرخد، او آرام و با طمانینه به پیش می رود به مثابه همان مثل معروف: «رهرو آن نیست که گهی تند و گهی خسته رود، رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود.»

بی گمان یکی از دلایلی که پروژه اصلاحات را ابتر گذاشت و انقطاع گفتمانی در روند تکاملی و توسعه و پیشرفت جامعه ایجاد کرد، بحث بالاروی ناموزون مطالبات و تندروی اصلاح طلبانی بود که نه تنها برای رقبای سیاسی شانیتی قایل نبودند که صوت و لحن خود را فراتر از مهمترین چهره شاخص این جریان یعنی سید محمد خاتمی می بردند، پروژه عبور از خاتمی نمونه بارز چنین رویکردهایی بود.

این نگاهی بود که البته در میان قاطبه اصلاح طلبان جایگاه و پایگاهی نداشت اما مطابق معمول اقلیت پر هیاهو هزینه های تندروی و افراط خود را بر جامعه تحمیل کردند و تندروهای تمامیت خواه جناح مقابل نیز برای بهره برداری خود بر این تنوره دمیدند.

سید محمد خاتمی یکی از بزرگترین اشتباهات خود در دوران ریاست جمهوری را با گذار از آن سال ها عدم استفاده از پتانسیل های کاندیدای رقیب یعنی علی اکبر ناطق نوری عنوان کرده و در جلسه ای می گفت که من باید در همان برهه به ازای 30 درصد رای ناطق نوری از این تفکر سیاسی در دولت بهره می گفتم.

حسن روحانی با عنایت به تجربیات پیشین و پیش گفته سعی کرده با دولتی فراجناحی و بهره گیری از مهره های طیف مقابل اصولگرا بر هم افزایی میان طیف های مختلف سیاسی در چارچوب سیستم اجرایی بیافزاید.

نکته ای که البته در کوتاه مدت گلایه برخی نیروهای حامی رئیس جمهوری در ایام انتخابات را به همراه داشته اما در بلند مدت می تواند به انسجام سیاسی و هم افزایی میان نیروهای مختلف بیانجامد.

این روزها ثمره های این نگرش خود را بتدریج هویدا می کند در جایی که اصولگرایان تندرو و افراطی در جبهه پایداری تمام اهتمام خود را بر حمله نامنصفانه و تمام عیار به دولت معطوف کرده و دمادم از دلواپسی خود می گویند و به انحاء مختلف آن را متبلور می سازند، شاهدیم که طیف اصولگرایان سنتی بر خط کشی خود با این جریان سیاسی تندرو تاکید دارند.

دفاع علی لاریجانی به عنوان لیدر اصلی جریان اصولگرا در مجلس شورای اسلامی از دولت چه در قالب مخالفت صریح و آشکار با تهیه فیلم ˈ من روحانی هستمˈ و یا حمایت وی از مذاکرات هسته ای بخوبی نشان می دهد که اصولگرایان سنتی نمی خواهند در افواه عمومی با تندروهای این جریان سیاسی یک کاسه شده و در این قالب دیده شوند، حمایت محمد باقر قالیباف و محسن رضایی به عنوان دو چهره اصولگرای شاخص از روند مذاکرات هسته ای و اذعان به این نکته که روند مذاکرات در چارچوب سیاست های کلان رهبر معظم انقلاب به پیش می رود نیز بخوبی گواه این نکته است که طیف کثیری از اصولگرایان مایل نیستند همانند دلواپس های جبهه پایداری بی محابا بر سیاست های اصولی دولتتدبیر و امید در عرصه سیاست خارجی تاخته و برگه خود را در معادلات آتی بسوزانند.

فارغ از مشی معتدلانه روحانی در چینش اضلاع دولت خود که در این روند بی تاثیر نبوده و از طرف دیگر تاکید و اصرار وی بر هماهنگی سازنده میان سه قوه و تنش زدایی درروابط فی مابینی که در کشش اصولگرایان عقلانی به سمت و سوی دولت وی اثر گذار بوده است یک نکته را هم نباید به فراموشی سپرد.

فضای پیش از انتخاباتی مجلس نهم نشان داد، طیف تندرویی که در قالب جبهه پایداری آرایش گرفته است به هیچ روی قصد تعامل و همنشینی با همقطاران دیروز اصولگرا را ندارد و اکنون که پرده ها بیش از پیش فرو افتاده و این طیف دولت تازه برآمده و منتخب اکثریت ملت را هم از همه گونه تخریب و هجمه بی نصیب نمی گذارد، اصولگرایان عقلانی و معتدلین خطر مشترکیرادر برابر خود دارند که لزوم اتحاد و انسجام در مقابل با این نگرش تکفیری و تمامیت خواهانه را دو چندن می کند.

از طرف دیگر اصولگرایان هوشمندی چون علی لاریجانی به خوبی می دانند که نظر قاطبه مردم پیرامون مذاکرات و نحوه نگرش اکثریت مردم به این مقوله چیست و نمی خواهند تندروی این جریان سیاسی به پای آنان نیز نوشته شده و از طرف دیگر اگر مذاکرات به فرجام مطلوب و قریب الوقوع رهنمون شد آنان در میان دسته و رسته ای قلمداد شوند که همواره ساز مخالف را کوک می کرد چرا که بالاخره رسیدن به توافق نهایی زمینه های گشایش اقتصادی را نیز فراهم کرده و طیف کثیری از مردم رابه سمت و سوی دولت بیش از پیش سوق خواهد داد.

هر چه هست تحولات اخیر و بروز تندروهایی تازه و بی محابا از سوی طیفی که به جبهه پایداری و حامیان دولت قبلی منتسب هستند زمینه را برای فاصله گیری هر چه بیشتر و انشقاق تمام عیار در جبهه اصولگرایی که در دهه هشتاد شاکله گرفت،فراهم آورده است.

از طرف دیگر خبر دیدار جمعی از اصولگرایان مجلس و شخصیت های این جناح سیاسی با رئیس جمهوری در کاخ سعد آباد حاکی از آنست که دو طرف گام های عملی را برای نزدیکی و البته بیشتر برای مقابله با طیف تندرو و همداستانی در این موضوع برداشته اند و باید منتظر تحولات تازه در طیف بندی های سیاسی پیش رو بود.