خبرگزاری ایران اُنا | اخبار ویژه ایران و خوزستان

شبکه شوش: یادش بخیر روزهایی كه نوجوانان و جوانان كم سن و سال ایران اسلامی با عشقی الهی و بوسه بر دستان پدران و مادران راهی سنگرهای اسقامت و ایمان شدند.

یادش بخیر روزهایی كه سربازان این خطه پهناور، مردانه مبارزه كردند اما مجالی برای تقسیم پیروزی های بزرگشان با ملت و میهن پیدا نكردند.

یاد آن روزها بخیر كه ملت شهید پرور، پیكر فرزندان خود را در حالی كه مزین به پرچم جمهوری اسلامی ایران بود، در آغوش گرفت و هفته ای به نام 'دفاع مقدس' در تقویم ها به ثبت رسید.

آری، آنان امروز در گلزار شهدا، همان آرامگاه ابدی شهدای والام مقام هشت سال دفاع مقدس، آرام گرفته اند؛ اگر چه جسم شان در خاك خوابیده است اما روح شان در میان ما حضور دارد.

مادری 60 ساله كه مشغول پرپركردن گل های میخك و رز است، با خود می گوید: مسیر قدم هایش را هنوز به خاطر دارم، در حالیكه قطرات اشك از گوشه پلك هایم جاری شده بود و لبخندی بر لب داشتم با كاسه ای پر از آب و قرآن مجید بدرقه اش كردم؛ هنوز به یاد دارم كه روی پله های ایوان خانه نشست و بندهای پوتینش را بست.

این مادر ادامه می دهد: از همه مهمتر، آخرین نگاهش را هر روز در ذهن مرور می كنم؛ نگاه معنی داری كه آن روز مفهومش را متوجه نشدم اما روزی كه آخرین یادگاری های او را برایم آوردند، تازه فهمیدم چشمان 'محمد' معنی خداحافظی می داد.

وی می افزاید: تا قبل از دیدن سوغاتی های جنگ، هیچگاه رفتن او را باور نكردم؛ روزی كه خبر بازگشت محمد را به وطن دادند، مسیرقدم های او را گلباران كردم اما خبری از محمد، پوتین و لباس رزم نبود.

او كه با لهجه شیرین كرمانشاهی صحبت می كند، ادامه می دهد: به جز او، برایم فقط یك پلاك و پیشانی بند قرمز آوردند كه ذهن مرا به سوی آخرین دیدار و نگاه معطوف كرد و یادم افتاد كه 'محمد' گفت مادرم، هرگز گریه ات را نبینم....

این ناگفته های مادری است كه پس از گذشت 22 سال از جنگ تحمیلی بر مزار پسرش می گوید.

او می افزاید: هنوز نمی دانم از رفتن محمد خوشحال هستم یا غمگین اما به جرات می گویم كه محمد تا ابد برای این ملت و میهن و این خاك مقدس، یك افتخار است.

كمی آن طرف تر، چفیه ای كه در دستان چروكیده ای جای گرفته بود و بوی عطری از آن به مشام می رسید، توجه مرا جلب كرد. نزدیك تر شدم، لابلای این چفیه، پر از گل های یاس و مریم بود.

نگاه پیرمردی كه به قاب عكس قدیمی دوخته شده بود مرا با او همكلام كرد. كربلایی 'علی' زیر لب با خود زمزمه می كرد: روزی كه چفیه 'سعید' را به من دادند، پر از خاك بود.

وی كه اهل مشهد است،‌ ادامه می دهد: یك قطعه آهنی هم به من دادند و گفتند این 'پلاك ' سعید است.

وی می افزاید: وقتی شنیدم قرار است به وطن برگردد، سجاده اش را كه پر از گل های یاس و مریم بود در اتاقش پهن كردم اما چفیه و پلاكش جایگزینش شدند.

این پدر شهید می گوید: هر روز به مزار 'سعید' سر می زنم و این عبارات را تكرار می كنم كه پسرم به من نگاه كن، برای چه چشمانت را بسته ای...

آن طرف تر، دختری كه بر سر مزار شهیدی به نام 'ابراهیم' نشسته است، می گوید: ابراهیم در 16 سالگی بدون اجازه پدر و مادرم به خرمشهر رفت.

وقتی به او می گویم برادرت را با چه نشانه ای در میان شهدا شناختی، می گوید: تنها نشانه ای كه از او باقی مانده بود، یك تكه استخوان جمجمه است.

وی ادامه می دهد: وقتی مادرم خبر آمدن ابراهیم را شنید، نمی دانید چه تداركاتی برای مراسم استقبال انجام داد اما وقتی با تكه استخوان او روبرو شد، گفت: عشق یعنی یك پلاك و استخوان.

درود خداوند بر همه مردان بی ادعا كه سبكبال پرواز كردند؛ پروازی كه در آسمان ها و زمین ماندگار شد.

از: حنانه زاكانی

امانت داري و اخلاق مداري

استفاده از اين خبر فقط با ذکر منبع مجاز است.