از زمانی که رئیس اتحادیه قهوه‌خانه‌داران تهران در مقام شکایت از مصوبه منع عرضه قلیان در اماکن عمومی‌ به رئیس جمهور وقت و دیوان عدالت اداری عریضه نوشت تا امروز، نزدیک‌ به چهار سال می‌گذرد؛ هر چند این مصوبه، ملغی نشد و همچنان سرنوشت آن دستخوش کش‌و‌قوس است،‌‌ کم و بیش قلیان در مکان‌های عمومی عرضه می‌شود و به گونه‌ای در دسترس عموم است.

به گزارش تابناک، اما این روز‌ها دوباره با نامه ۴۰۰۰ پزشک به رئیس جمهور برای جمع آوری قلیان‌ها، بحث قلیان دوباره به بحث روز تبدیل شده است. برخی از مسئولان بر این باورند‌ که باید برای حفظ سلامت جامعه، عرضه قلیان‌ در اماکن عمومی را باید به کل ممنوع کرد، ولی برخی نیز با این ادعا مخالفند و اجرای این دستور‌العمل را نادرست می‌دانند.

این افراد که مخالف جمع‌آوری قلیان‌ها از قهوه‌خانه‌ها هستند، بر این باورند، جمع‌آوری قلیان از قهوه‌خانه‌ها، این وسیله را به پستو‌خانه‌ها خواهد کشاند و این امکان هست که در کنار مصرف قلیان به مرور زمان پای مواد مخدر دیگری نیز به میان کشیده شود که در این صورت برای جوانان بسیار خطرناک‌تر از مصرف قلیان خواهد بود.

از سوی دیگر برخی نیز باور دارند که کشور به لحاظ فرهنگی، محدودیت‌های تفریحی بسیاری دارد و قهوه‌خانه‌ها به نوعی به محلی برای تفریح و اوقات فراغت تبدیل شده است؛ بنابراین، شاید محدود کردن این اماکن، باعث شود که جوانان اوقات فراغت خود را به گونه‌ای دیگر پر کنند و این احتمال می‌رود که روی به اعمال خلاف بیاورند.

بنا‌براین، به نظر می‌رسد، تا هنگامی که برای اوقات فراغت جوانان کاری فکری نشده، بهتر است به ترکیب جامعه دست زده نشود، زیرا امکان دارد هر گونه تغییر باعث از بین رفتن تعادل در جامعه شده و صدمات جبران ناپذیری ‌وارد آورد.

از سوی دیگر، گویا‌ آگاهی دادن بهتر از روش قهری و برخورد عملی با یک جریان است‌ و به قول رئیس جمهور باید زمینه‌ای ‌فراهم کرد و به مردم آگاهی ‌داد تا آنان خود انتخاب کنند، کدام راه بهتر است.

همچنین دولت و مجلس باید با برنامه‌ریزی منظم و منسجم، زمینه را برای اشتغال و اوقات فراغت جوانان فراهم کنند‌ و با ‌دادن اطلاعات لازم از پیامدهای مصرف مواد دخانی به جوانان، زمینه‌های کاهش به مصرف را در جامعه فراهم کنند.

محمد اسماعیل سعیدی درباره این موضوع و نیز نامه ۴۰۰۰ پزشک متخصص به رئیس‌جمهور جهت اجرای قانون جمع‌آوری قلیان گفت: اولویت اصلی بخش سلامت را نمی‌توان صرفاً مبحث قلیان دانست. علاوه بر قلیان مواد غذایی، آلودگی محیط‌ زیست و بنزین نیز از جمله این معضلات به شمار می‌آیند.

این عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی گفت: جلب توجه همگانی نسبت به مبحث قلیان و درگیر کردن اذهان عمومی به آن تبعاتی ‌خواهد داشت که در گذشته نیز شاهد آن از جمله کشیده شدن مصرف قلیان به خانه‌ها، ایجاد محافل در خانه‌ها و نهایتاً دریافت شکایت از زنان خانه‌دار بوده‌ایم.

‌سعیدی تأکید کرد: نخست باید برای ‌استفاده نکردن از قلیان فرهنگ‌سازی کرد و به فکر تفریحی جایگزین برای آن بود، زیرا بسیاری قلیان را با دید تفریح و تفنن می‌بینند؛ بنابراین، اینکه بی‌گدار به آب بزنیم و آنی ممنوعیت قلیان را بدون تحقیقات و بررسی اجرایی کنیم، نتیجه‌ای ‌نخواهد داشت و شاید هم نتیجه‌ای معکوس بدهد.

‌نماینده مردم تبریز، اسکو و آذر‌شهر یادآور شد: بخشی از اثرات ممنوعیت قلیان به مشتریان، مصرف‌کنندگان و اطرافیان آن‌ها برمی‌گردد؛ بخش دیگر مربوط به صاحبان این قهوه‌خانه و شاغلین این اماکن است. بسیاری از افراد از این راه زندگی ‌می‌گذرانند و بسیاری نیز این پیشه را به عنوان شغل پدری دنبال می‌کنند. اگر موضوعی می‌خواهد عملی بشود، باید کاملاً در مورد آن اندیشیده شود تا این تصمیم از همه جهات جامع، کامل و مانع باشد.

‌وی در مورد اینکه بسیاری از جوانان و نوجوانان مصرف‌کنندگان این نوع از دخانیات هستند اظهار داشت: ما برای اوقات فراغت جوانان حتی در تابستان نیز برنامه جامعی نداریم. دولت به رغم وعده‌ها، نتوانسته برنامه‌ریزی کامل و جامعی برای اوقات فراغت جوانان کرده و در حوزه تفریحات سالم انتظارات جامعه و جوانان را برآورده کند و در این حوزه فکر خاصی هم نشده است. وقتی زمینه تفریحات سالم در جامعه فراهم نیست، بستر سایر تفریحات ناسالم در جامعه فراهم می‌شود.

وی افزود: اگر بسیاری از مردم و جوانان به سمت و سوهای دیگر کشیده نشده‌اند، به علت آداب و فرهنگ، رسوم و باورهای جامعه ماست. وقتی شبکه‌های ماهواره‌ای مشوق حرکت به ‌سوی تفریحات ناسالم هستند، باید در مقابل آن‌ها، ما نیز کارهایی انجام دهیم تا مانع ایجاد و گسترش تفریحات ناسالم در جامعه شویم.

سعیدی با پیشنهاد ایجاد ستاد فرابخشی مخصوص جوانان گفت: این ستاد توانایی داد در تصمیم‌گیری، برنامه‌ریزی و نظارت در حوزه جوانان نقش داشته باشد. اکنون هیچ سازمان مسئولی در حوزه فراغت جوانان نداریم و هر سازمان مربوط به جوانان ‌جزیره‌ای عمل می‌کند و این مسأله منتج به فقدان برنامه‌ریزی در حوزه جوانان شده است.