حجت الاسلام شهاب مرادی: سخن از یک نامِ غریب است. نامی که در بین اسامی دختران ایرانی هر روز کمتر می شود؛ نام یک مادر ؛ مادر مهربان همه ما . همیشه برایم این "غربت" عجیب بوده ! زیرا اسباب شهرت و محبوبیت تماما در او و تاریخچه زندگی اش جمع است ؛ اما کوتاهی ما و شاید عوامل تاریخی دیگری باعث شده ما او را در حد شأنش تجلیل نکنیم و در بین مسلمین آن طور که شایسته ی حق اوست تکریم نشود. کسی که نزد خدا و پیامبر اعظم از اهمیت و مرتبت خاص و والایی برخوردار بود.

خانم بزرگواری که رسول خدا، برای وفات او، به جای روز عزا، "سال حزن و غم" اعلام کرد؛ عام الحزن! او قبل از ازدواج خانمی ثروتمند، با شکوه و فخامت و جلال بود و بسیار زیبا و گرامی؛ او را اهل مکه ملکه ی عرب نامیده بودند و به جهت نجابت و عظمتش مورد احترام همگان بود. او اولین همسر پیامبر خداست؛ او اولین زن مسلمان است؛ او اولین نمازگزار در اسلام است؛ او در تصدیق و تایید نبوت رسول خدا، در حمایت و فداکاری برای اسلام لحظه ای کوتاهی نکرد. او وفادارترین یاور، آرامبخش ترین حامی برای رسول خدا بود؛ او سخاوتمندترین پشتیبان و عاشق ترین معشوق برای همسرش محمد مصطفی (ص) بود. او مادر فرزندان رسول خدا است؛ مادر فاطمه اطهر(س) ،  او در ایمانش به خدا و رسول ثابت قدم و پاکباز بود. رسول خدا فقط او و سه زن الهی را در زمره ی زنان برگزیده عالمین معرفی کرد و در بین تمام زنان خلقت خدیجه کبری و دخترش فاطمه زهرا و آسیه و مریم را "انسان کامل" نامید. او در تمام مکارم اخلاق بی همتا بود. لذا بارها بعد از وفات خدیجه -حتی به همسران خود- می فرموند: خدیجه و أینَ مثلُ خدیجه؟

و یک فراخوان متفاوت ؛
هر ساله در روز دهم رمضان ؛ سالروز وفت حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها ، هر مسلمانی دخترش را با نام مبارک خدیجه صدا کند ، فقط یک روز !
و در آن روز هر دختری نام خودش را برای یک روز خدیجه بگذارد و به این نام مباهات کند ، تاکید می شود فقط برای یک روز (یعنی سه شنبه 17 تیرماه سالجاری) .