سیدعبدالجواد موسوی با این مقدمه در «خبرآنلاین» نوشت: این مسابقه تقلید از صدای استاد چه معنایی دارد؟ مثلا می‌خواهند بگویند خواندن ربنا کاری ندارد و هرکس می‌تواند از ایشان تقلید کند؟ خب اگر محمدرضا شجریان کار خاصی انجام نداده پس چرا این همه تقلید؟ خود این کار نوعی نقض غرض نیست؟ اینها که اینقدر هنرمندند چرا به جای تقلید از کسی که این همه با او عداوت دارند کار جدید و بدیعی انجام نمی‌دهند؟ به جای این همه انرژی تلف کردن برای ادا درآوردن مردی که به قول بعضی از این نوابغ، جاسوس است و وطن‌فروش، چرا کاری نمی‌کنند که مردم ربنای ایشان را فراموش کنند و به یک چیز جدید و هنرمندانه‌ای گوش بسپارند؟

طرف - یکی از همین‌ها که خیلی نابغه است و مشاوره به نابغه‌های فرهنگی می‌دهد - می‌گفت فلان روحانی محترم در مشهد آنقدر خوب ربنای شجریان را تقلید می‌کند که من اگر به جای مدیران صداوسیما بودم صدای او را پخش می‌کردم. طرف - همان نابغه‌هه - می‌گفت مطمئنم اگر صدای آن بنده خدا را پخش کنیم اصلا کسی متوجه نمی‌شود که شجریان نیست بس که به صدای شجریان شبیه است! گفتم مرد مومن اگر قرار باشد کسی متوجه نشود که طرف کیست، خب چرا صدای خود شجریان را پخش نکنند؟ نابغه‌هه گفت ممکن است پخش صدای شجریان مشکل شرعی داشته باشد، اینطوری مشکل شرعی آن حل می‌شود. هم مردم فکر می‌کنند صدای شجریان است و دیگر کسی اعتراض نمی‌کند و هم در واقع صدای شجریان نیست! گفتم آن وقت اینکه سر این همه آدم را کلاه بگذارید اشکال شرعی ندارد ولی پخش صدای شجریان اشکال شرعی دارد؟ گفت‌وگوی من و آن مرد محترم به جاهایی کشید که نقل آن در این مجال امکان‌پذیر نیست.

بگذریم. برخورد ما با یک موضوع ساده دارد تبدیل به یکی از پیچیده‌ترین و مهیج‌ترین موضوعات در عالم خلقت می‌شود. این اتفاق فقط و فقط در این مرز پرگهر رخ خواهد داد و نه در هیچ جای دیگر. همکاران من هم در خبرآنلاین بامزگی کرده‌اند و تیتر زده‌اند: تقلید ربنای شجریان با صدای استاد محمدی. یعنی آنکه ربنای اصلی را خوانده استاد نیست ولی آنکه تقلید کرده از ایشان می‌شود استاد! کلا ملت بامزه‌ای هستیم. خدا همه ما را عاقبت به خیر کند.